ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ
10 Νοεμβρίου 2020
Η λύπη και η χαρά
17 Νοεμβρίου 2020

Μπορεί κι εσύ πότε πότε να σκέφτεσαι έτσι…

Μπορεί κι εσύ πότε πότε
να σκέφτεσαι έτσι. Ίσως κι εσύ να το ξέρεις:

τα πιο όμορφα πράγματα τα λέμε συνήθως
για ν’ αποφύγουμε να πούμε μιαν αλήθεια· κι ίσως
αυτή η αποσιωπημένη αλήθεια να ’ναι που δίνει
τη μεγάλη ομορφιά κι αοριστία
σ’ αυτά τα τετριμμένα ξένα λόγια — αιώνιος νόμος
της ομορφιάς που λένε.
Η αοριστία πάντα

μαρτυράει κάτι βαθύ κι ορισμένο —πιθανόν τραγικό ή και κτηνώδες— μια θυσιασμένη επιθυμία,
λερναία επιθυμία· 

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

Θυμάμαι ένα άγριο κάτασπρο άλογο, δεμένο από το πόδι σ’ ένα δένδρο. Πώς τιναζόταν,
πώς άφριζε η ουρά του, η χαίτη του· πώς κυματίζανε οι μυώνες σ’ όλο το κορμί του
κάτω από το λαμπερό λευκό του τρίχωμα. Θαρρούσα
πως θα κοπεί το πόδι του απ’ τη ρίζα· και, τρίποδο πια, θα καλπάσει
κουτσαίνοντας περήφανο προς το άγνωστο· (ίσως
καμιά λευτεριά δεν κερδίζεται χωρίς κάποια δική μας θυσία). Κι αλήθεια,
έσπασε το σκοινί κι όχι το πόδι του· κι ενώ έκθαμβη περίμενα
την αστραπή της φυγής του, εκείνο
έκανε πέντε αργά μεγάλα βήματα και στάθηκε
κοιτώντας σοβαρά και περίλυπα την κομμένη τριχιά του. Εγώ δεν ένιωθα έτσι.

Ίσως και να ’νιωθα. Δεν ξέρω.

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,

χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει

σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο-λίγο

το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,

χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της_

ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε ότι αφήνουμε.

Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη

γιατί, για ότι γίνεται κείνο που λείπει,

φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.

 ◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

Αφήστε με – έλεγε – να βλέπω
να βλέπω και να υπάρχω
να βλέπω και να ονειρεύομαι ως την άκρη της πραγματικότητας
πιο πέρα απ’ τ’ όνειρο πιο πέρα πιο πέρα
αυτό ‘ναι η ελευθερία το πιο πέρα..

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

Τούτη είναι η ζωή μας
τούτο το μεγάλο —
τίποτ’ άλλο.
Γέλα, κλάψε, πες
ό,τι θες.
Το παιδί: ζωή.
Τίποτ’ άλλο!

Γιάννης Ρίτσος