Ένας ηλικιωμένος Τσερόκι παραδίδει στον εγγονό του μαθήματα για τη ζωή
26 Νοεμβρίου 2020ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ, ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΙ ΑΓΚΙΝΑΡΕΣ ΜΕ ΑΡΑΚΑ!
28 Νοεμβρίου 2020
Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν αποδέχομαι κάθε ευάλωτο κομμάτι μου όπως και κάθε δυναμικό μου κομμάτι.
Το ευάλωτο κομμάτι μας συνδέεται με τη δοτικότητα, το συναισθηματικό άνοιγμα, την παράδοση, την αγάπη, την έγνοια. Σχετίζεται με τις αισθήσεις μας. Εκφράζει τη δυνατότητα να μπορείς να γίνεις ένα με τους άλλους, να εναρμονίζεσαι με την αλήθειά σου και με την αλήθεια των άλλων, να συναισθάνεσαι, να κατανοείς, να μοιράζεσαι, να αφήνεσαι, να ανήκεις.
Το αποδέχεσαι όταν έχεις μάθει να δίνεις στον εαυτό σου, να σε κατανοείς, να σε συγχωρείς, να νοιάζεσαι για σένα και για τις ανάγκες σου. Το αποδέχεσαι όταν δίνεσαι όσο και όπως επιθυμείς εσύ, κάτι που σε κάνει να νιώθεις καλά με σένα. Το αποδέχεσαι όταν νιώθεις περηφάνια που χαρίζεις δώρα στον εαυτό σου, μικρά καθημερινά δώρα αξίας, που μπορεί να είναι μια επιβράβευση στον εαυτό σου ή μια μικρή ή μεγαλύτερη πολυτέλεια, που σε κάνει να νιώθεις όμορφα. Το αποδέχεσαι γιατί, δίνοντας αξία στον εαυτό σου, το κάθε μοίρασμά σου σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, πιο κοντά σε σένα και στην επιθυμία σου. Γνωρίζεις πως θα δώσεις και γιατί θέλεις να δώσεις.
Πότε δεν μπορείς να το αποδεχτείς;
Δεν μπορούμε να το αποδεχτούμε όταν νομίζουμε πως το αποτέλεσμα έχει μεγαλύτερη αξία από το ταξίδι. Όταν πείθουμε τον εαυτό μας να τα κάνουμε όλα ατέλεια, ενώ στην αποδοχή της ατέλειας και της προσπάθειας για βελτίωση είναι η απάντηση.
Γιατί το κάνεις αυτό;
Επικρίνεις τον εαυτό σου που μπορεί να έδειξες, για παράδειγμα, ανοχή (“μια ηλίθια συγχώρεση όταν έπρεπε να τους πιάσεις απ’ τον λαιμό,” Τ. Λειβαδίτης), που ένιωθες ενοχή στην ιδέα να βάλεις όρια («Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα…», Κική Δημουλά), που προσπάθησες να δικαιολογήσεις την έλλειψη ισότιμης ανταπόκρισης και εκτίμησης (“Προσβολές που κάναμε τάχα πως δεν τις καταλάβαμε,” Τ. Λειβαδίτης) που έγινες εκφραστής των αναγκών των άλλων υπερασπίζοντάς τις ως δικές σου και τις δικές σου τις άφησες μόνες τους ή τις εξέθεσες στο βωμό μιας θυσίας, που η ικανότητά για άνοιγμα έγινε υποταγή και θυματοποίηση κ.α. Αυτές τις αλήθειες δεν μπορεί να τις συνειδητοποιήσει κάποιος εύκολα, αν μπορείς, λοιπόν, να το κάνεις, σημαίνει ότι τολμάς να σε κοιτάξεις με τόλμη και ικανότητα αυτογνωσίας. Όταν αναγνωρίζεις στον εαυτό σου τη δυνατοτητά σου, μπορείς πιο εύκολα να συνειδητοποιήσεις τις αλήθειές σου. Μόνο ένας άνθρωπος που αγαπά πραγματικά δείχνει “ανοχή”. Μόνο ένας άνθρωπος που νοιάζεται αφήνει χώρο στον άλλον, μόνο ένας άνθρωπος που γνωρίζει να δίνεται, να ανοίγεται και να μοιράζεται, μπορεί να βλέπει καθαρά και σε βάθος την αλήθεια του άλλου και να μη δίνει σημασία στα λόγια του ίσως και στις πράξεις του. Μόνο ένας εύκαμπτος άνθρωπος, που λυγίζει όταν οι συγκυρίες το απαιτούν, προσαρμόζεται στις συνθήκες, αντιμετωπίζοντας την όποια δυσκολία με γενναιότητα. Όταν συνειδητοποιείς την αξία σου και τις δυνατότητες που έχεις, αποφασίζεις ότι την ανοχή την κάνεις υπομονή όπου έχει αξία για σένα. Όπου, δηλαδή, η δέσμευση, η επιθυμία, η σύνδεση είναι ισότιμη της αξίας που έχεις. Τα όρια τα μετουσιώνεις σε προστασία του συναισθήματός σου και των συναισθημάτων των ανθρώπων που συνδέεσαι. Σέβεσαι τις ανάγκες σου, δεν τις εκθέτεις, τις ικανοποιείς με σεβασμό σε σένα και σε εκείνες. Επιλέγεις, δίνεις προτεραιότητες.
Εκτιμώντας αυτό το κομμάτι, δίνοντάς του την αξία που πραγματικά έχει, το θηλυκό σου κομμάτι αναδεικνύεται Σε βοηθά να συνδεθείς με το καθετί, να νιώσεις τους ρυθμούς του, να δεχτείς κάθε αλήθεια μέσα σου και γύρω σου. Όσο πιο ανοικτοί είμαστε, τόσο το καθετί μπορεί να μας δώσει σύμφωνα με αυτό που είναι. Ένα δέντρο, για παράδειγμα, όταν είσαι ανοικτός στο κάλεσμά του, σε μαθαίνει να δέχεσαι τις αλλαγές των εποχών, να υπομένεις στις δυσκολίες, να μην παρασύρεσαι αλλά να αφήνεσαι στον άνεμο με ευελιξία, να συγκεντρώνεσαι σε αυτό που είσαι για να ανθίζεις και να καρποφορείς, να μην ονειρεύεσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι αλλά να χαίρεσαι με τη μοναδικότητα της ύπαρξής σου, να ψηλώνεις όπως θέλεις εσύ και όπως αρμόζει στη φύση σου.
Το ευάλωτό μας κομμάτι εκφράζει τις αισθήσεις μας, όσο πιο εναρμονισμένοι μαζί του είμαστε, τόσο τις αφουγκραζόμαστε, όσο αναγνωρίζουμε την ιερότητά τους, τόσο τις εκτιμάμε και τις σεβόμαστε. Ό,τι κάνουμε είναι σε αρμονία μαζί τους. Το πως αισθανόμαστε, το πως η ύπαρξή μας μετουσιώνεται σε ζωή, χαρά, δημιουργία σε ό,τι κάνουμε, το πως το είναι μας παραμένει ακέραιο και ενωμένο, μαρτυρά τι θέλουμε να είμαστε, τι θέλουμε να κάνουμε.
Αγγελική Μπολουδάκη
* Το δυναμικό κομμάτι σε ένα άλλο άρθρο