Όταν συμφιλιωνόμαστε με τις αδυναμίες μας, αποδεχόμαστε τη δύναμή μας

Όταν ήμασταν παιδιά δεν μας άρεσε η εικόνα μας. Δημιουργήσαμε προσδοκίες για κάτι άλλο, τόσο μακρινό από μας. Δημιουργήσαμε στον νου μας μια εξιδανικευμένη εκδοχή, ένα όραμα του τι θα θέλαμε να είμαστε, για να ξεφύγουμε από αδυναμίες ή ελλείψεις που πιστεύουμε ότι μας μειώνουν. Με τον καιρό, η δίψα μας να αγγίξουμε αυτό το τέλειο πρότυπο μας απομάκρυνε από τον αυθεντικό εαυτό μας. Αντί να αγκαλιάσουμε τις ιδιαιτερότητές μας και να φροντίσουμε τον εαυτό μας όπως είναι, τον καταδικάσαμε σε μια ατελείωτη αναζήτηση για το “κάτι άλλο”, το ιδανικό που ελπίζαμε ότι θα μας λυτρώσει.

Καθώς μεγαλώνουμε, το κενό αυτής της μη αποδοχής γίνεται πιο έντονο. Αντί να δώσουμε χώρο σε ό,τι πραγματικά είμαστε, κυνηγούμε διαρκώς το ιδανικό και γεμίζουμε την ύπαρξή μας αυτήν την εναγώνια αναζήτηση, ελπίζοντας ότι θα πετύχουμε την εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού μας, ώστε να νιώσουμε ευτυχία και εσωτερική πληρότητα. Σταδιακά, απομακρυνόμαστε ακόμα περισσότερο από τον εαυτό μας. Ό,τι αφήσαμε πίσω όμως, το παραμελημένο κομμάτι του εαυτού μας, παραμένει αφρόντιστο και μοναχικό, με την έλλειψη αποδοχής να βαθαίνει την αίσθηση της ανεπάρκειας και της εσωτερικής έλλειψης.

Είναι οξύμωρο το ότι ενώ αναζητούμε απεγνωσμένα την ολοκλήρωση, δεν αναγνωρίζουμε πως η δυσφορία που νιώθουμε πηγάζει από την ίδια την άρνησή μας να αποδεχτούμε όλα μας τα κομμάτια. Θεωρούμε πως με το να αποβάλλουμε ό,τι δεν ανταποκρίνεται στο ιδανικό, θα επιτύχουμε την τελειότητα. Ωστόσο, η “τελειότητα” που ονειρευόμαστε δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, καθώς η πραγματική ολοκλήρωση έρχεται μέσα από την ειλικρινή αποδοχή όλων των πλευρών μας — και των δυνατών, και των αδύναμων. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο για να είμαστε πλήρεις. Είμαστε ήδη ικανοί, ήδη άξιοι όπως ακριβώς είμαστε, με όλα τα δυνατά και αδύναμα σημεία μας να συνθέτουν μια μοναδική ταυτότητα.

Αυτή η έλλειψη αποδοχής γεννά ένα αίσθημα κενού και μικρότητας, μια αίσθηση ότι είμαστε “μισοί” και ασήμαντοι. Μας οδηγεί σε μια ανυπόμονη αναζήτηση πραγμάτων και ανθρώπων που ελπίζουμε ότι θα καλύψουν το κενό ή θα το εξαφανίσουν. Συχνά καταφεύγουμε σε σχέσεις ή εξαρτήσεις, όπου περιμένουμε από τους άλλους να “συμπληρώσουν” αυτό που δεν αποδεχόμαστε οι ίδιοι. Αυτή η εξάρτηση, όμως, είναι άδικη τόσο για εμάς όσο και για τους άλλους. Μετατρέπεται σε έναν τύπο σχέσης όπου η ανάγκη και η εξάρτηση παρουσιάζονται ως αγάπη, ενώ στην πραγματικότητα αποζητούμε από τον άλλον να καλύψει κάτι που εμείς οφείλουμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας.

Η αληθινή ίαση και η πληρότητα έρχονται όταν κατανοούμε και αποδεχόμαστε βαθιά τον εαυτό μας. Χρειάζεται να αποδεχτούμε όχι μόνο τη δύναμή μας, τα  επιτεύγματά μας, τις επιτυχίες μας, αλλά και τις αδυναμίες μας, τις αστοχίες μας, τα κομμάτια μας που κάποτε παραμελήσαμε ή αγνοήσαμε, τα οποια περιμένουν την αναγνώρισή τους και την αποδοχή τους από εμάς. Στο ταξίδι αυτό, συμφιλιωνόμαστε με το παιδί μέσα μας, που κάποτε είχε φαντασιωθεί μια τέλεια εικόνα, επιζητώντας πρότυπα και οράματα για να δώσει νόημα στην ύπαρξή του. Δεν το επικρίνουμε, το κατανοούμε. Αναγνωρίζουμε ότι η αποδοχή των αδυναμιών μας δεν αναιρεί τη δύναμή μας — αντίθετα, την ενδυναμώνει. Μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας με αγάπη, να καλλιεργήσουμε τα κομμάτια που έμειναν αφρόντιστα και να δώσουμε αξία σε όσα έχουμε ήδη χτίσει με σεβασμό και αυτοεκτίμηση.

Σταδιακά συνειδητοποιούμε ότι η ευτυχία δεν προέρχεται από την επίτευξη μιας ιδέας τελειότητας, αλλά από την αποδοχή του παρόντος, της κάθε στιγμής όπως ακριβώς είναι. Απελευθερωνόμαστε από την ανάγκη για προσδοκίες και απλώς χαιρόμαστε κάθε στιγμή με ανοιχτή καρδιά, χωρίς να απαιτούμε κάτι συγκεκριμένο από αυτήν. Ζούμε το παρόν για ό,τι έχει να μας προσφέρει, γιατί τότε μόνο νιώθουμε πραγματικά ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο, κατανοούμε ότι η ολοκλήρωση και η χαρά βρίσκονται μέσα μας, στην απλή αποδοχή του εαυτού μας και της μοναδικότητάς μας.

Αγγελική Μπολουδάκη