Κάθε φορά που με χαρά αναλαμβάνουμε δράση, κάθε φορά που ανοίγουμε τη ματιά μας στα πέρατα που δεν ανέτειλαν ακόμα, όχι μόνο μεταμορφώνουμε αυτή και την επόμενη στιγμή, αλλά τρέπουμε και το παρελθόν εντός μας, το συνυφαίνουμε με τον εαυτό μας…

Ένα και μόνο είναι απαραίτητο, επιτακτικό: με προθυμία απεριόριστη να βρει κανείς κάποιο σημείο επαφής με τη φύση, με τη δύναμη, με το μόχθο, με τη φωτεινότητα, και γεμάτος εμπιστοσύνη να βαδίσει προς τα μπρος, ακόμη κι αν πρόκειται για ζητήματα ταπεινά, εντελώς καθημερινά. Κάθε φορά που με χαρά αναλαμβάνουμε δράση, κάθε φορά που ανοίγουμε τη ματιά μας στα πέρατα που δεν ανέτειλαν ακόμα, όχι μόνο μεταμορφώνουμε αυτή και την επόμενη στιγμή, αλλά τρέπουμε και το παρελθόν εντός μας, το συνυφαίνουμε με τον εαυτό μας διαλύοντας τον πόνο σαν ξένο σώμα, που δεν γνωρίζουμε βεβαίως τη σύστασή του και πόση (μετρημένη ίσως σε ΛΕΠΤΑ) θέληση για ζωή ενσταλάζει στο αίμα μας καθώς διαλύεται!

˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜  ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ 

Να μη δίνουμε στα πράγματα μεγαλύτερη σημασία απ’ όση εκείνα αποδίδουν στον εαυτό τους· να μην παρατηρούμε τον πόνο απέξω, να μην τον μετράμε και να τον λέμε μεγάλο·: ο “μεγάλος πόνος”… μα δεν ξέρετε, ίσως μαζί του να μεγάλωσε και η δική σας η καρδιά, ίσως ετούτη η απέραντη κούραση να είναι το μεγάλωμα της καρδιάς. Υπομονή, υπομονή πρέπει να έχετε και ποτέ να μην κρίνετε, ενόσω υποφέρετε, ποτέ να μην κρίνετε όσο ο πόνος σκιάζει ακόμη την καρδιά σας, διότι τη στιγμή εκείνη ο άνθρωπος δεν έχει μέτρο, συγκρίνει και υπερβάλλει.

˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜  ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜ ˜  

Το να ατενίζεις είναι μια τόσο θαυμάσια υπόθεση για την οποία εξακολουθούμε να γνωρίζουμε ελάχιστα· ατενίζοντας στρεφόμαστε εντελώς προς τα έξω. Αλλά ακριβώς όταν η κατάσταση αυτή κορυφώνεται, φαίνεται πως μέσα μας συμβαίνουν πράγματα, που με λαχτάρα περίμεναν τη στιγμή που κανείς δεν θα παρατηρεί. Κι ενώ αυτά ανέπαφα και, περιέργως, ανώνυμα επιτελούνται μέσα μας χωρίς εμάς, η σημασία τους αποκτά σχήμα μέσα στο παρατηρούμενο με τη μορφή ενός ισχυρού, πειστικού, του μόνου πραγματικού ονόματος που είναι δυνατόν να τους δοθεί. Και στ’ όνομα αυτό μακάριοι και ευλαβείς αναγνωρίζουμε αυτό που επιτελείται εντός μας…

Η σοφία του Ρίλκε, Urlich Bayer, ΠΑΤΑΚΗ