Οι προσδοκίες στις σχέσεις

Δυο άνθρωποι συνδέονται όταν η κοινή κατεύθυνση που έχουν για τη ζωή τους φέρνει κοντά όπως και όταν υπάρχει μια ισχυρή επιθυμία, η οποία επανορθώνει τις ρωγμές που θα παρουσιαστούν στο πέρασμα του χρόνου.

Τι συμβαίνει όμως, άραγε, όταν τα ελλείματα είναι πιο ισχυρά από την επιθυμία; Όταν η ανάγκη παίρνει τα ηνία, η αναζήτηση αφορά σε έναν άνθρωπο που θα γίνει γονιός για να φροντίσει τα τραύματα, να μαντεύει τις σκέψεις, να προλαβαίνει τις επιθυμίες, να καλύψει την έλλειψη, να διορθώσει την απουσία, να θεραπεύσει τις πληγές. Εκείνο που προσδοκά ο ένας από τον άλλον είναι ότι ο άλλος, με το μαγικό του ραβδάκι, θα ικανοποιήσει ανάγκες που έχουν μείνει στο συρτάρι της μνήμης να αναζητούν την δικαίωσή τους στον άλλον.

Μια σχέση, συντροφική, φιλική, επαγγελματική είναι μια σχέση όπου δυο άνθρωποι κοιτούν στην ίδια κατεύθυνση μαζί. Κάθε άνθρωπος εξελίσσεται μόνος του, η παρουσία όμως του άλλου όπως και η προσωπικότητά του τον κινητοποιεί και τον ενθαρρύνει στην προσωπική του ανάπτυξη και αλήθεια. Το “μαζί” ωριμάζει μέσα από μια επικοινωνία που ευνοεί το μοίρασμα, το δόσιμο, την αποδοχή της προσφοράς. Κάθε απαίτηση της κατοχής του άλλου υποχωρεί γνωρίζοντας πως όσο δίνουμε υπάρχουμε. Στο μέτρο που δεχόμαστε την προσφορά του άλλου ζούμε.

Όταν όμως η ανάγκη να γίνει ο άλλος ένας γονιός που θα δίνει χωρίς να δίνουμε, που θα μοιράζεται χωρίς να μοιραζόμαστε, που θα προσφέρει παρουσία άνευ όρων, θα καταλαβαίνει ανάγκες χωρίς να εκφράζονται είναι πιο ισχυρή, είναι γιατί αυτό το πληγωμένο κομμάτι εαυτού μας αναζητά την φροντίδα του.

Φροντίζοντας τον εαυτό μας, τις ανάγκες μας, μπορούμε να υποστηρίξουμε την επιθυμία μας για τα όνειρά μας. Μπορούμε να δώσουμε, να δεχτούμε, να μοιραστούμε. Μπορούμε να δούμε το θετικό στον άλλον, να τον βοηθήσουμε να το δει κι εκείνος.

Αν η ανάγκη μας είναι να μας αποδέχεται ο άλλος άνευ όρων, γυρεύοντας ένα γονιό σε εκείνους, δεν σεβόμαστε τον άλλον άνθρωπο, δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και να βελτιώσουμε στον χρόνο που μπορεί ο καθένας μας ό,τι μπορεί να βελτιωθεί. Όσο μεταθέτουμε την ευθύνη να αποδεχτούμε και να κατανοήσουμε τον εαυτό μας στους άλλους, το υποσυνείδητό μας αίτημά είναι να παραμείνουμε παιδιά και όχι να συνδεθούμε. Κι όταν οι άλλοι δεν ανταποκρίνονται στο αίτημά μας να παραμείνουμε παιδιά, θυμώνουμε. Όταν ανταποκρίνονται στο αίτημα του παιδιού, γιατί κι εκείνοι έχουν ένα παρόμοιο αίτημα, ο έλεγχός  εδραιώνεται, κάτι που δεν μας αφήνει να είμαστε αληθινά ο εαυτός μας.

Με αυτόν τον τρόπο όμως η δέσμευση με το είναι μας, με τις δυνατότητές μας υποφέρει. Μένουμε μακριά από τον εαυτό μας, παρότι το είναι μας διψά για την ένωση μαζί του.

 Ένα μικρό παιδί μέσα μας νιώθει πως κάτι δεν κάναμε σωστά για να μην είχαμε αυτό που χρειαζόμασταν ή για να μην κράτησαν οι στιγμές αγάπης που νιώσαμε. Νιώθουμε λάθος για αυτό και η σχέση ή συνεργασία προσπαθεί να γίνει μέσο μαγικής επανόρθωσης, προκειμένου να αποκατασταθεί το ‘λάθος’. Η ενοχή είναι προιόν του θυμού. Ο θυμός μόνο με την συγχώρηση και την κατανόηση υποχωρεί. Με την φροντίδα και την συμπόνια.

Κατανοώντας τον εαυτό μας, ενισχύουμε την επιθυμία μας. Αφοσιωνόμαστε σε αυτήν. Γινόμαστε ένα με αυτήν. Η επιθυμία με την οποία προσεγγίζουμε είναι μια επιθυμία όπου κάθε παραίτηση από την απαίτηση της ζωής είναι μια έλλειψη όπου όμως μας κάνει πιο δοτικούς, πιο δεκτικούς, πιο ανθρώπινους.

Κάθε απώλεια της αυταπάτης ότι μπορούμε να έχουμε ό,τι ζήσαμε ή ό,τι δεν ζήσαμε, η αποδοχή του χαμένου παράδεισου, μας ανοίγει σε μια επικοινωνία με τον άλλον, με τον κόσμο που ζούμε, ώστε να δημιουργήσουμε αυτό που μπορούμε, αυτό που μπορεί να πλαστεί με την επιθυμία των άλλων.

 Αγγελική Μπολουδάκη