Στο παρελθόν, άφηνα ένα ανώριμο κομμάτι μου να καθορίζει τις αποφάσεις μου. Ήταν ένα μέρος του εαυτού μου που ζητούσε χαρά χωρίς προσπάθεια, ένταση χωρίς ηρεμία, αποτέλεσμα χωρίς τη μαγεία του ταξιδιού, γνώση χωρίς σοφία.
Σήμερα, έχω συμφιλιωθεί με αυτό. Δεν του επιτρέπω όμως να με οδηγεί, γιατί ξέρω πως χρειάζεται την καθοδήγηση του ώριμου εαυτού μου. Το κατανοώ και το σέβομαι, όπως σέβεται κανείς ένα παιδί που χρειάζεται φροντίδα και ξέρω πως κάποιες φορές η καλύτερη βοήθεια είναι να μην ενδίδω στις επιθυμίες του – ειδικά όταν αυτές το κρατούν ανώριμο.
Αυτό το κομμάτι μου χρειάζεται ασφάλεια, κι αυτή την ασφάλεια μπορώ να του τη δώσω. Την ασφάλεια ότι είμαι δίπλα του, ότι δεν είναι μόνο. Όταν κάνει λάθη, του λέω με κατανόηση:
Αυτή είναι η μεγαλύτερη και πιο σημαντική ασφάλεια που μπορώ να του δώσω.
Βοηθώντας αυτό το ανώριμο κομμάτι μου να μεγαλώσει, δεν επιλέγω πλέον αποφάσεις που γεννιούνται από την ανασφάλεια και την αντίδραση. Δεν αφήνω την ανάγκη του να αποδείξει κάτι να με κατευθύνει. Κατανοώντας το και φροντίζοντάς το με σύνεση και σοφία, οδηγούμαι σε επιλογές που βασίζονται στη σύνδεση με τον εαυτό μου:
Ακόμα κι όταν δεν κάνω την καλύτερη επιλογή, αισθάνομαι ασφαλής, γιατί ξέρω πως είμαι πάντα σε επαφή με τον εαυτό μου. Κάθε μου κομμάτι, όσο περισσότερο το ανακαλύπτω, τόσο πιο οικείο μου γίνεται. Και όσο με αποδέχομαι, τόσο μαθαίνω, βελτιώνομαι και αναπτύσσομαι, παραμένοντας συνδεδεμένη με την αλήθειά μου.
Αυτή είναι η ουσία της πορείας μου: να είμαι ένα με τον εαυτό μου, γεμάτος αποδοχή, δημιουργικότητα και κατανόηση.
* οι ιστορίες είναι φανταστικές