Οδηγώντας κάθε χαρακτηριστικό μας με σύνεση και σοφία

Επέλεξα να ασχοληθώ με αυτή τη δραστηριότητα, η οποία μου δίνει ικανοποίηση. *

Τα ερωτήματα που έκανα και κάνω στον εαυτό μου:

Θέλω αυτό το αντικείμενο πραγματικά;

Σε τι θα με ωφελήσει; Σε τι θα το ωφελήσω εγώ;

Μου ταιριάζει, είναι καλό για μένα;

Νιώθω να εκφράζομαι μέσα από αυτό; Μπορώ να υποστηρίξω τα δημιουργικά μου χαρακτηριστικά, να τα αναπτύξω στην ενασχόλησή μου με αυτό;

Εκτιμώ και σέβομαι τον εαυτό μου στην ενασχόληση μου με αυτό; Εκτιμώ και εκείνο όπως του ταιριάζει; Δίνομαι σε αυτό; Μου δίνει αυτό που χρειάζομαι για να συνεχίσω να του δίνω;

Παλιότερα, αποφάσιζε για μένα μια ανώριμη πλευρά μου. Ήμουν ταυτισμένος με αυτήν. Ένα ανώριμο κομμάτι του εαυτού μου ζητούσε χαρά χωρίς κόπο, ένταση χωρίς ηρεμία, αποτέλεσμα χωρίς ταξίδι, ταξίδι χωρίς στόχο, γνώση χωρίς σοφία.

Τώρα δεν συγκρούομαι με αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, ούτε όμως και το αφήνω να με οδηγεί όπου χρειάζονται οι ανάγκες του. Νιώθω συμφιλιωμένος με αυτό, αποστασιοποιημένος όμως κιόλας για να μπορώ να το φροντίζω όπως ο ώριμος εαυτός μου χρειάζεται. Το κατανοώ, και το σέβομαι, γνωρίζοντας όμως πως κάποιες φορές η καλύτερη βοήθεια είναι να μην το βοηθώ, ειδικά όταν μου ζητά να παραμείνει ανώριμο.

Χρειάζεται ασφάλεια. Και του τη δίνω απλόχερα. Η μοναδική ασφάλεια που χρειάζεται είναι να είμαι δίπλα του, μαζί του, με κατανόηση και ενθάρρυνση. Όταν κάνει πισωγυρίσματα, του λέω “δεν πειράζει, δεν χάθηκε ο κόσμος, υπάρχει κι η επόμενη φορά”. “Θα προσπαθήσεις και πάλι”. “Θα είμαι μαζί σου”. Είναι η μοναδική ασφάλεια που μπορώ να του δώσω και να μου δώσω αλλά και η πιο σημαντική.

Βοηθώντας το ανώριμο κομμάτι μου να μεγαλώσει, δεν οδηγούμαι σε αποφάσεις που τις επέλεγε εκείνο αντιδρώντας, γιατί νόμιζε ότι είναι μόνο του χωρίς εμένα να το κατανοήσω και να το βοηθήσω να ωριμάσει. Όσο παρέμενε μόνο του, η αδυναμία σύνδεσης μαζί μου έγινε έλεγχος. Οδηγώντας το με σύνεση και σοφία, επιλέγω με κριτήριο τη σύνδεση με τον εαυτό μου, τη χαρά που νιώθω όταν κάνω κάτι συνδεδεμένος με τη δημιουργικότητά μου, την ελευθερία να είμαι ο ώριμος χαρούμενος εαυτός μου, την κατανόηση, όταν κάνω κάτι το οποίο δεν με βοηθά, να νιώθω την ασφάλεια που χρειάζομαι ώστε να νιώθω ένα με μένα, ένα με κάθε κομμάτι του εαυτού μου που όσο τα ανακαλύπτω τόσο πιο δικά μου τα νιώθω.

Αγγελική Μπολουδάκη

* οι ιστορίες είναι φανταστικές