Σαν να πέρασε μία ολόκληρη αποφευκτική γενιά από μπροστά μου, με τις δικές της «βαλίτσες», αλλά και με τις καλύτερες των προθέσεων βεβαίως, και ευτυχώς η ελπίδα της νέας γενιάς που είναι σε καλύτερη επαφή με τα συναισθήματα, όλα τα συναισθήματα, τα επιτρέπει, τα εκφράζει, τα αγκαλιάζει, τα αντέχει!

Δύο παππούδες και τρεις γιαγιάδες καλούνται να κρατήσουν την 22 μηνών εγγονή τους για μισή ώρα που θα λείψουν οι γονείς της για να πεταχτούν να φέρουν παγωτό.

Η μικρή ψυχανεμίζεται την κατάσταση και αρχίζει να αναζητά τους γονείς της ψιλοκλαίγοντας (άγχος αποχωρισμού στο αποκορύφωμα).

Κάθομαι παράμερα και παρακολουθώ με περιέργεια το σκηνικό, δεν σας κρύβω από μέσα μου γελάω με τους παππούδες, στενοχωριέμαι με τη στενοχώρια της μικρής και θαυμάζω τους γονείς.

Οι παππούδες άρχισαν να τη λένε στους γονείς «άντε φύγετε, δεν την βλέπετε πώς κάνει, πώς θα την κάνουμε καλά» και μετά φυσικά αρχίζει η απόσπαση στο μεγαλείο της. «Α, κοίτα ένα ωραίο παραμύθι», «Ά, έλα να δούμε την Ακρόπολη», «Α, έλα να δεις τα πουλάκια». Τρία πουλάκια κάθονταν με λίγα λόγια.

Ένας από τους πέντε να αναγνωρίσει και να αντέξει τη στενοχώρια, ματαίωση της μικρής δεν υπήρχε.

Σκέφτομαι τί άγχος είχαν και αυτοί να μπορέσουν να ανταποκριθούνε, να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Πριν φύγουν οι γονείς, ήρθε ο μπαμπάς, την παίρνει αγκαλιά και με απόλυτη ηρεμία και εμπιστοσύνη της λέει «αγάπη μου, ξέρω ότι στενοχωριέσαι, θα πάμε με τη μαμά να πάρουμε παγωτό και θα γυρίσουμε σε λίγο. Θα μείνεις με τους παππούδες και τις γιαγιάδες να παίξετε και θα έρθουμε και εμείς σε λίγο».

Κάνανε τις αγκαλιές τους και με τους δυο, δώσανε τα φιλιά τους, είπανε γεια και όλα γίνανε όπως είπανε.

Ναι, δεν τρελάθηκε από τη χαρά της, αλλά καταλάβαινε πλέον τι συμβαίνει, διαβεβαιώθηκε ότι θα ξαναγυρίσουν, αναγνωρίστηκε το συναίσθημά της, και της δόθηκε η ευκαιρία για αγκαλιά (καθησυχαστική από μόνη της) και για να χαιρετηθούνε.

Στους παππούδες πρέπει να φαινόταν τελείως κουλό όλο αυτό, αλλά σα να είπανε κιόλας «α, για δες, γίνεται κι αλλιώς».

Με περηφάνεια δηλώσανε στους γονείς όταν γυρίσανε ότι η μικρή ξεχάστηκε αμέσως και πέρασε τέλεια.

Η μικρή όντως ξεχάστηκε γρήγορα, αλλά ήταν και πιο ανακουφισμένη, και πέρασε τέλεια.

Πέντε παππούδες κυλιόντουσαν στα πατώματα και κάνανε κωλοτούμπες τη μικρή!! Τουλάχιστον σκέφτομαι το εσωτερικό τους παιδί είναι ακόμα εκεί και παίζει!!!

Σαν να πέρασε μία ολόκληρη αποφευκτική γενιά από μπροστά μου, με τις δικές της «βαλίτσες», αλλά και με τις καλύτερες των προθέσεων βεβαίως, και ευτυχώς η ελπίδα της νέας γενιάς που είναι σε καλύτερη επαφή με τα συναισθήματα, όλα τα συναισθήματα, τα επιτρέπει, τα εκφράζει, τα αγκαλιάζει, τα αντέχει!

Υπάρχει ελπίδα!!!

Attachment Parenting Hellas

Ευχαριστώ: https://www.facebook.com/aphellas/posts/3067583823309147