Αποδέχομαι τον εαυτό μου

«Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα).»

Οδυσσέας Ελύτης

Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν αναγνωρίζω την προσωπική μου αλήθεια, όταν οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι πράξεις μου βρίσκονται σε αρμονία με αυτήν. Όταν εκτιμώ κάθε χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου και δεσμεύομαι μαζί του. Όταν σέβομαι τις επιθυμίες μου και παίρνω αποφάσεις που ευθυγραμμίζονται με την προσωπικότητά μου και την ευθύνη που έχω να είμαι ο εαυτός μου και να εξελιχθώ σύμφωνα με την προσωπική μου αλήθεια.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν αναλαμβάνω τη δημιουργικότητά μου και υλοποιώ στόχους που συμβαδίζουν με τις επιθυμίες μου. Όταν αναγνωρίζω τα ανώριμα κομμάτια του εαυτού μου, που δεν θέτουν προτεραιότητες και δεν δεσμεύονται με αυτό που πραγματικά είμαι, και τα αλλάζω σταδιακά. Όταν αποδέχομαι την απώλεια της ψευδαίσθησης της ταυτότητας που είχα για τον εαυτό μου, βιώνω το πένθος, αφήνω πίσω αυτήν την εικόνα και ανοίγω χώρο για την πραγματική μου ταυτότητα. Αποδέχομαι όλα μου τα συναισθήματα, αλλά μαθαίνω και να διαφοροποιούμαι από αυτά όταν ο κύκλος της έκφρασής τους ολοκληρώνεται.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν συγχωρώ τον εαυτό μου και κατανοώ τον τρόπο που λειτουργούσα στο παρελθόν, ταυτισμένη με αλήθειες που δεν ήταν δικές μου, αλλά που είχα υιοθετήσει από την ανάγκη μου να ανήκω. Όταν αποχωρίζομαι οτιδήποτε δεν βρίσκεται σε αρμονία με την προσωπική μου αλήθεια, δημιουργώντας χώρο για περισσότερη αρμονία στη ζωή μου.

Δέχομαι τον εαυτό μου όταν αναγνωρίζω ότι δεν μπορώ να είμαι τα πάντα, λίγο από όλα. Όταν νιώθω περήφανη για τον συγκεκριμένο, μοναδικό εαυτό μου. Όταν σέβομαι τα όριά μου και περιορίζομαι σε κάθε χαρακτηριστικό που μπορώ να εξελίξω, μένοντας πιστή σε αυτό. Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν «αδειάζω το φλιτζάνι» μου από στερεότυπα για το πώς θα έπρεπε να είμαι για να είμαι αρεστή στους άλλους και καλλιεργώ το αίσθημα ασφάλειας που έχω ανάγκη. Ασφάλεια που προέρχεται από το πώς εναρμονίζομαι με την αξία μου και πώς τη στηρίζω σε ό,τι κάνω, συνδέομαι και δημιουργώ.

Αλλάζω τα στερεότυπα για τις εξαρτητικές σχέσεις, όπου το «μαζί» εξυπηρετούσε κυρίως την προσδοκία της αναβίωσης της σχέσης γονέα – παιδιού. Εκτιμώ κάθε σχέση όπου αυτό που είναι ο καθένας μας μπορεί να υπάρξει και να αναπτυχθεί στη συνάντησή μας.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν επιτρέπω σε ό,τι είναι αρμονικό με την επιθυμία μου να με διαπεράσει. Όταν αφήνομαι στην επιθυμία μου και επιτρέπω να με αλλάξει, καθώς αποκαλύπτω τον αληθινό μου εαυτό.  Όταν είμαι σε επαφή με τις αισθήσεις και τα συναισθήματά μου, όταν αφουγκράζομαι την καρδιά και το σώμα μου, καθώς το πνεύμα μου μιλάει.

Σε κάθε συνάντηση που εμπεριέχει αλήθεια, νιώθω γαλήνη και η αξία μου ρέει ελεύθερα στο ψυχικό μου σύστημα. Νιώθω ευλογημένη για αυτό που είμαι και για αυτά που δημιουργώ στη ζωή μου. Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλες τις σχέσεις που, αλλάζοντας για να βρούμε κοινό έδαφος, με βοηθούν να συναντώ τον πραγματικό μου εαυτό.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου σε κάθε εμπειρία που έχω ζήσει, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τα δώρα που μου έφερε η ζωή. Αφήνω πίσω μου, με κατανόηση αλλά και αποφασιστικότητα, ό,τι δεν με εκφράζει πια. Η διαύγεια για την προσωπική μου αλήθεια αποτελεί προτεραιότητά μου.  Η κατανόηση κάθε εμπειρίας που έζησα διασφαλίζει την εσωτερική μου ενότητα και την αποδοχή ότι η ζωή έχει για τον καθένα μας ένα δώρο, το οποίο μας προσφέρεται την κατάλληλη στιγμή γιατί το χρειαζόμαστε.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν ο σεβασμός προς εμένα, η εκτίμηση της αξίας μου, η εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μου, η αυθεντικότητά μου, η αβίαστη παρουσία μου,  και η υπευθυνότητά μου αποτελούν τις προτεραιότητές μου.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν αναγνωρίζω την ευαλωτότητά μου, όταν παραδέχομαι ότι έχω ραγίσματα και ότι τα συναισθήματά μου για τους άλλους αντανακλούν συχνά τον τρόπο που νιώθω για τον εαυτό μου. Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν τον συγχωρώ για τα λάθη μου, για τις στιγμές που δεν με φρόντισα αρκετά, που με παραμέλησα και έβαλα άλλες προτεραιότητες πάνω από εμένα, κυνηγώντας την ανάγκη να ανήκω. Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν συμφιλιώνομαι με την ιδέα ότι κάποτε ήμουν ο “άλλος” και ο “άλλος” ήταν εγώ. Ότι, από τη μια πλευρά, προσπαθούσα να αφομοιωθώ, ενώ από την άλλη προσπαθούσα να προσαρμόσω τους άλλους για να τους κατανοήσω. Μόνο όταν άρχισα να εκτιμώ τον εαυτό μου, μπόρεσα να εκτιμήσω και τους άλλους στη δική τους θέση. Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν συνδέομαι βαθιά με εμένα και με τους ανθρώπους γύρω μου.

 Αγγελική Μπολουδάκη