Είμαστε η αλήθεια μας; Είμαστε το σύμπτωμά μας;

Φαντάσου τον εαυτό σου να κρατά έναν καθρέφτη, όχι έναν απλό, αλλά εκείνον που δείχνει τα βαθύτερα κομμάτια σου—τις αλήθειες και τα συμπτώματά σου. Και όσο κοιτάζεις, δεν βλέπεις μόνο τον εαυτό σου, αλλά και τα σημάδια, τις γραμμές που αφήνουν τα βιώματά σου πάνω σου. Κάθε γραμμή μιλάει. Κάθε γραμμή ψιθυρίζει μια ιστορία: πότε προσπάθησες να αλλάξεις τους άλλους αντί να επικοινωνήσεις μαζί τους. Πότε ξέχασες να φροντίσεις τον εαυτό σου, χάνοντας τον εαυτό σου μέσα στην ανάγκη να είσαι για όλους, αλλά όχι για σένα.

Δεν είναι εύκολο να το αποδεχτείς αυτό. Το σύμπτωμά σου είναι σαν μια συνήθεια που φοβάσαι να αφήσεις, ακόμα κι όταν σε πονά. Σε μαθαίνει να αμφισβητείς την αξία σου, να θυσιάζεσαι, να νιώθεις ενοχές κάθε φορά που βάζεις τα δικά σου όνειρα μπροστά. Όμως, ταυτόχρονα, το σύμπτωμά σου σε διαμορφώνει. Σε φέρνει αντιμέτωπο με ερωτήματα που πονάνε, αλλά μπορούν να σε ελευθερώσουν.

Και η αλήθεια σου; Εκείνη είναι η φωνή που ψιθυρίζει πίσω από κάθε φόβο και κάθε αμφιβολία. Σου λέει πως είσαι κάτι περισσότερο από το σύμπτωμά σου. Σου θυμίζει πως μπορείς να αγκαλιάσεις την αδυναμία σου χωρίς να τη μετατρέψεις σε ενοχή. Να τη δεις σαν μια ευκαιρία για κατανόηση και φροντίδα. Πως, όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να σε αθωώνει, αντί να σε κατηγορεί, τότε αρχίζεις να βλέπεις τη ζωή ως γενναιόδωρη, γεμάτη μαθήματα και προσφορές.

Θυμήσου πώς ένιωθες παιδί, όταν μια αδικία σε έκανε να πονάς. Ήθελες να αλλάξεις τους άλλους, γιατί νόμιζες πως έτσι θα δικαιωθείς. Όμως δεν χρειαζόταν να το κάνεις αυτό. Εκείνο που ήθελες βαθιά μέσα σου ήταν να σου δώσουν χώρο να εκφραστείς, να σε ακούσουν. Το ίδιο ισχύει και τώρα. Η αλήθεια σου δεν απαιτεί να διορθώσεις τους άλλους· απαιτεί να συνδεθείς μαζί τους μέσα από την αυθεντικότητά σου.

Ναι, είναι δύσκολο. Όταν η συνήθεια σου λέει πως η ευθύνη σου είναι να σηκώνεις τα βάρη των άλλων, πώς να ακούσεις τη φωνή που σου λέει να φροντίσεις τον εαυτό σου; Κι όμως, αυτός ο δρόμος σε οδηγεί στην ελευθερία. Όταν σέβεσαι τα δικά σου όνειρα, όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώθει, ακόμα κι όταν πονάει, τότε ξεριζώνεις όχι τον εαυτό σου, αλλά τη συνήθεια που σε κρατά καθηλωμένο.

Και τι γίνεται με τη μοναξιά; Εκείνη δεν είναι εχθρός σου. Είναι ο καθρέφτης που σου δείχνει τι έχεις ανάγκη να μάθεις για εσένα. Αντί να την πολεμάς, κάθισε μαζί της. Άκου την. Άσε τη να σε διδάξει πώς να αγαπάς, πώς να συνδέεσαι με τρόπο που τιμά τον εαυτό σου και τους άλλους. Γιατί η πραγματική σύνδεση δεν ακυρώνει, αλλά αναγνωρίζει και ενισχύει.

Όταν αρχίσεις να κοιτάς βαθιά μέσα σου, με κατανόηση και τόλμη, όταν δεχτείς τόσο το σύμπτωμα όσο και την αλήθεια σου, τότε έρχεται η μεταμόρφωση. Όχι επειδή γίνεσαι κάτι άλλο, αλλά επειδή ανακαλύπτεις την πληρότητα αυτού που πάντα ήσουν. Και σε εκείνη τη στιγμή, η ζωή δεν είναι πια ένας αγώνας ενάντια στον εαυτό σου, αλλά μια χορογραφία με τον εαυτό σου, γεμάτη αποδοχή, σύνδεση και χαρά.

Αγγελική Μπολουδάκη