Η ζωή είναι γυναίκα

Φαντάσου μια γυναίκα που στέκεται με περηφάνια στον κόσμο, αποδεχόμενη τη γυναικεία της φύση σαν ένα πολύτιμο δώρο. Νιώθει τη χαρά να ξεχειλίζει όταν αγκαλιάζει την επιθυμία της για αυτονομία αλλά και για σύνδεση, κατανοώντας πως αυτές οι φαινομενικά αντίθετες ανάγκες είναι το θεμέλιο της ισορροπίας της. Σέβεται τον εαυτό της, όχι μέσα από τον ανταγωνισμό με τον άντρα, αλλά μέσα από τη συνειδητοποίηση πως οι ρόλοι τους, αν και διαφορετικοί, αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά. Η κατανόηση αυτή δεν είναι υποχώρηση· είναι δύναμη. Είναι η αίσθηση ότι οι διαφορές δεν χωρίζουν αλλά ενώνουν, χτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας και αλληλοεκτίμησης.

Η γυναίκα αυτή μπορεί να αισθανθεί τη θηλυκότητά της πιο φυσικά, αν έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που γιόρταζε το φύλο της. Όταν τα μάτια που την έβλεπαν τη γέμιζαν τρυφερότητα και υπερηφάνεια, όταν τα λόγια που της απευθύνονταν έλεγαν: Είσαι δώρο στον κόσμο αυτό. Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, νιώθει πως το σώμα της, το πνεύμα της και η ψυχή της είναι πολύτιμα και άξια φροντίδας. Τιμά αυτά τα δώρα και αναπτύσσεται με αυτοπεποίθηση και αγάπη για τον εαυτό της.

Όμως, τι συμβαίνει όταν η αποδοχή αυτή δεν υπήρξε ποτέ; Όταν μεγάλωσε σε σιωπές ή επικρίσεις που τη φόρτισαν με ντροπή ή ενοχές για το ποια είναι; Τότε κάθε βήμα αυτογνωσίας μπορεί να συνοδεύεται από πόνο. Ο θυμός, η λύπη, η ενοχή έρχονται στην επιφάνεια σαν κύματα. Και παρόλο που είναι δύσκολο, η γυναίκα που επιλέγει να αγκαλιάσει τον εαυτό της δεν προσπαθεί να τα καταπνίξει. Τα αφήνει να αναδυθούν, να εκφραστούν, να κάνουν τον κύκλο τους. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, έρχεται η ανακούφιση. Η επίκριση μπορεί να φέρει κατανόηση, η απόρριψη να δώσει τη θέση της στην αποδοχή, οι ενοχές να μεταμορφωθούν σε τόλμη και η ντροπή να παραχωρήσει τη σκηνή στην αυτονομία και τη συμπόνια.

Όταν μια γυναίκα αγκαλιάζει τον πόνο της, αρχίζει να ακούει τη δική της καρδιά. Καταλαβαίνει πως δεν χρειάζεται να προσαρμόζεται για να είναι αρεστή στους άλλους. Μαθαίνει να προστατεύει τη δική της αλήθεια, να είναι αυθεντική. Οι σχέσεις της αποκτούν άλλη ποιότητα: δεν είναι πια σχέσεις εξάρτησης ή ικανοποίησης προσδοκιών, αλλά σχέσεις αμοιβαιότητας και αλληλοσεβασμού. Εκτιμά τη συντροφικότητα γιατί πρώτα έχει συντροφεύσει η ίδια τον εαυτό της.

Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν της, κατανοεί πως κάθε συναίσθημα, ακόμα και τα δύσκολα, ήταν απαραίτητο να το νιώσει. Μέσα από τις εμπειρίες της, ανακάλυψε τη δύναμή της να αντιμετωπίζει την απουσία, τη θλίψη, τον φόβο. Καθώς κλείνουν αυτοί οι κύκλοι, καταλαβαίνει πως κάθε βήμα την έφερνε πιο κοντά στην εσωτερική της πληρότητα. Σήμερα μπορεί να πει με σιγουριά ότι ο εαυτός της είναι το πιο πολύτιμο δώρο που της δόθηκε ποτέ.

Αυτή η γυναίκα ξέρει πως είναι αρκετή όπως είναι. Ξέρει πως έχει το δικαίωμα να θέλει, να ονειρεύεται, να αναπτύσσεται με τον δικό της τρόπο. Δεν προδίδει πια τον εαυτό της για να ανήκει. Ανήκει πρώτα σε εκείνη, και μέσα από αυτή την ακεραιότητα δημιουργεί σχέσεις που της ταιριάζουν, που την υποστηρίζουν, που της δίνουν χώρο να ανθίσει.

Η αλήθεια της είναι η δύναμή της. Σέβεται τον εαυτό της και βαδίζει με εμπιστοσύνη στον δρόμο που χαράζει η καρδιά της. Διότι κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να ζει με αυθεντικότητα, να νιώθει περήφανη για το είναι της και να βρίσκει χαρά, τόσο μόνη της όσο και σε σχέσεις που τη συμπληρώνουν. Η ελευθερία και η αγάπη για τον εαυτό της είναι η πυξίδα της.

Αγγελική Μπολουδάκη