Ζούμε βουβά. Σιωπηλά απέναντι στην ευθύνη

Ξυπνάω κάθε πρωί με την ίδια σκέψη… Τα καμένα Γεράνεια. Αυτό που συνέβη εκεί συγκλονίζει… Θα ήθελα να μπορούσαμε να διαδηλώσουμε σιωπηλά για τούτα τα δέντρα, για αυτά τα άστεγα πουλιά για τα πλάσματα που ο άνθρωπος, πάλι ο άνθρωπος εξόντωσε.

Περνάμε μια βουβή και φοβισμένη πραγματικότητα… Κουρασμένη, σε σύγχυση, πνιγμένη σε ατομικούς φόβους και ανασφάλειες κλώθει ιστούς εγκλωβισμού μας σε ένα ακόμη πιο μικρό και αδιάλλακτο “εγώ”. Ένα “εγώ” μια σταλιά, που προσπαθεί να υψωθεί, όχι να υψώσει, που προσπαθεί να σωθεί, όχι να σώσει.

Και ενώ το οξυγόνο τελειώνει, νομίζουμε τάχατες πως με μικρές χαρές, δύο λουλούδια θερμοκηπίου στο βάζο, έναν δίσκο να παίζει, μια ευχή ελαφριά και έναν σιγασμένο σε τάξη μικρόκοσμο , θα ανασταλεί ξανά η δική μας ευθύνη για κάθε δέντρο που κόπηκε, για κάθε δάσος που κάηκε, για κάθε πλάσμα του ουρανού και της γης που δεν χωρά στην καρδιά μας.

Σκληρό μα αληθινό. Πίσω από κάθε κακό βρίσκεται ένας από εμάς. Που είτε έπραξε, είτε δεν έπραξε.

Ζούμε βουβά. Σιωπηλά απέναντι στην ευθύνη. Και όταν υψώνεται ο όλεθρος ζητάμε κάπου να κρυφτούμε, κάποιος να μάς βοηθήσει, ένας άλλος, όχι εμείς να φταίει.

Εξόριστη η Ποίηση από τις τσιμεντωμένες αυλές μας. Εξόριστη η ταπεινότητα από τα χάρτινα παλάτια μας.

Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς το μεγαλείο της φύσης , το μπλε του ουρανού, τη σκιά ενός δέντρου, το ζεστό βλέμμα των ζώων ; Τί είναι ο άνθρωπος ;

Η γη ουρλιάζει. Και τούτο το ουρλιαχτό δεν εμπεριέχει εκδίκηση. Είναι πολύ μεγαλόψυχη η πλάση για τέτοιες θνητές μικρότητες. Νομοτελειακά το κακό στρέφεται πάνω μας.

Με τι μάτια θα κοιτάξουμε τις επόμενες γενιές …

Δώρα Μαργέλη

Ευχαριστώ: https://www.facebook.com/photo?fbid=2360266257438602&set=a.310812215717360