Να κοιτάξω κατάματα, χωρίς αντικαθρεφτίσματα απ’ ομορφιά, καλοσύνη ή φόβο, την τρομακτική και υπέροχη πραγματικότητα… (Νίκος Καζαντζάκης)

Να μπορούμε να κάνουμε το πένθος μας για όλα εκείνα που φανταστήκαμε πως θα μπορούσαμε να είμαστε και δεν είμαστε. Και δεν χρειάζεται να είμαστε.

Να μπορούμε να αποχωριστούμε κάθε αυταπάτη που υιοθετήσαμε ως δική μας, νομίζοντας πως θα μας εξασφάλιζε την αιωνιότητα. Η ζωή είναι μικρή, όμως όταν ζούμε την κάθε στιγμή για αυτό που είναι, αιώνιοι νιώθουμε και ας γνωρίζουμε πως η ζωή είναι τόσο μικρή.

Να καθησυχάσουμε το μικρό παιδί μέσα μας που αναζητά διαρκή παρουσία, να το συντροφέψουμε εμείς. Να του κάνουμε παρέα. Ποιος άλλος γνωρίζει καλύτερα τις ανάγκες του;

Να μας κατανοήσουμε, να μας νιώσουμε, να έρθουμε σε επαφή με τις τρυφερές πλευρές του εαυτού μας. Με αυτές προσεγγίζουμε, κατανοώντας.

Να μας φροντίσουμε, να μας νοιαστούμε. Φροντίζουμε και τους άλλους ανθρώπους έτσι.

Να τιμάμε τα δώρα μας, τις ικανότητές μας, τα ταλέντα μας. Να πιστεύουμε στην εξέλιξη και στη βελτίωσή μας. Να τα μοιραζόμαστε δίνοντας τους θέση αξίας. Νιώθοντας χαρά, χαρά νιώθουμε όταν οι άλλοι άνθρωποι τιμούν τα δικά τους δώρα.

Κάνοντας το πένθος μας για όλα εκείνα που φαντασιωθήκαμε πως είμαστε, παραμερίζουμε την εξιδανικευμένη μας εικόνα. Εκείνη που νομίζαμε πως θα αγαπηθούμε μόνο με αυτήν. Τολμάμε να μοιραστούμε αλήθειες, τις δικές μας αλήθειες για μας και αυτό γίνεται αποδεκτό όπου είναι καλό να γίνεται. Μαθαίνουμε έτσι να βλέπουμε πέρα από την επιφάνεια, μαθαίνουμε να εκτιμάμε την ουσία τη δική μας και του κόσμου. Συνειδητοποιούμε πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα, είναι όπως είναι. Όταν την βλέπουμε όπως είναι χωρίς δικά μας αντικαθρεφτίσματα, μπορούμε να πορευτούμε σε αυτήν. Όταν δεν προσπαθούμε να τη φέρουμε στα μέτρα μας για να καθρεφτιστούμε θετικά σε αυτήν, κοπιάζουμε να βελτιώσουμε ό,τι μπορούμε μέσα μας, να το εξανθρωπίσουμε, να το υγιάνουμε. Αυτή η διαδικασία μας φέρνει κοντά, μας συνδέει. Απομακρύνοντας τα φτιασίδια, μας φροντίζουμε, νιώθουμε καλοί με τις ατέλειές μας, δεν βλέπουμε διχασμένα τον εαυτό μας επειδή είμαστε ατελείς. Αντίθετα σεβόμαστε τις ατέλειες μας, μας αγαπάμε με αυτές.

Κάνοντας το πένθος μας, νιώθουμε μόνοι, όχι με την έννοια της μοναξιάς όμως. Με την έννοια της σύνδεσης με τον εαυτό μας, που μόνο στη σιωπή μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του. Επικοινωνώντας με το είναι μας, συνδεόμαστε με τη σοφία της ζωής. Με τον κύκλο της ζωής. Με τους άλλους ανθρώπους. Βλέποντας τον εαυτό μας όπως είναι, βλέπουμε και τους άλλους με την ίδια ματιά.

Κάνοντας το πένθος μας, ένα κομμάτι πεθαίνει μέσα μας. Εκείνο που πρέπει να αποχωριστούμε, με ευγνωμοσύνη που μας συντρόφευσε έως τώρα. Τις αυταπάτες μας, που έκαναν τον κόσμο μας ιδανικό γιατί μόνο έτσι θα πορευόμασταν σε αυτόν. Κάνοντας τον αποχωρισμό μας εκτιμάμε κάθε λεπτομέρεια δημιουργώντας συνδέσεις στη ζωή μας.

Αγγελική Μπολουδάκη