Να κοιτάξω κατάματα, χωρίς αντικαθρεφτίσματα απ’ ομορφιά, καλοσύνη ή φόβο, την τρομακτική και υπέροχη πραγματικότητα… (Νίκος Καζαντζάκης)

Το πένθος για όλα όσα φανταστήκαμε ότι μπορούσαμε να είμαστε και δεν είμαστε, είναι μια βαθιά ανθρώπινη διαδικασία. Είναι ένας αποχωρισμός γεμάτος τρυφερότητα, που μας καλεί να απελευθερώσουμε τις αυταπάτες που άλλοτε μας στήριξαν αλλά πλέον μας βαραίνουν. Δεν χρειάζεται να είμαστε όλα εκείνα που κάποτε νομίσαμε ότι έπρεπε να γίνουμε. Αρκεί να είμαστε αυτό που είμαστε, στην αυθεντικότητα και στην απλότητά μας.

Αφήνοντας πίσω τις προσδοκίες μας για αιώνια τελειότητα, έρχεται η ανακούφιση. Η ζωή είναι μικρή, αλλά όταν την ζούμε στο εδώ και τώρα, γεμίζουμε με μια αίσθηση αιωνιότητας. Κάθε στιγμή γίνεται πολύτιμη, κάθε αναπνοή είναι μια ευκαιρία για σύνδεση με την ίδια τη ζωή. Το μικρό παιδί μέσα μας, που φοβάται την απουσία, που λαχταρά τη σταθερότητα και τη φροντίδα, μας χρειάζεται. Εμείς είμαστε εκείνοι που μπορούμε να το συντροφεύσουμε, να του ψιθυρίσουμε λόγια αγάπης, να το καθησυχάσουμε ότι δεν είναι μόνο. Κανείς δεν το γνωρίζει καλύτερα από εμάς. Είμαστε οι προστάτες του, η ασπίδα και η αγκαλιά του.

Αυτή η διαδικασία μας καλεί να αγκαλιάσουμε τις τρυφερές μας πλευρές, να δώσουμε χώρο στα πιο ευαίσθητα και ευάλωτα κομμάτια μας. Είναι εκείνες οι πλευρές που μας βοηθούν να κατανοούμε τον εαυτό μας και τον κόσμο. Όταν είμαστε τρυφεροί με τον εαυτό μας, μαθαίνουμε να είμαστε τρυφεροί και με τους άλλους. Φροντίζοντας τον εαυτό μας, μαθαίνουμε να φροντίζουμε και τους γύρω μας, να τους ακούμε, να τους σεβόμαστε. Έτσι δημιουργούνται οι πιο ουσιαστικές σχέσεις.

Η τιμή στις ικανότητες και τα ταλέντα μας δεν είναι εγωισμός. Είναι αναγνώριση. Είναι το δώρο που μας έχει δοθεί, και όταν το μοιραζόμαστε, δίνουμε αξία σε αυτό. Η χαρά πολλαπλασιάζεται όταν οι άλλοι αναγνωρίζουν τη δική τους μοναδικότητα, όταν τιμούν τα δικά τους δώρα. Αυτός ο κύκλος γενναιόδωρης ανταλλαγής μας ενώνει, μας θυμίζει ότι είμαστε όλοι κομμάτια του ίδιου συνόλου.

Το πένθος για την εξιδανικευμένη μας εικόνα, αυτήν που νομίσαμε ότι θα μας εξασφάλιζε την αγάπη, είναι απελευθερωτικό. Αποχωριζόμενοι τις μάσκες, επιτρέπουμε στον αυθεντικό μας εαυτό να αναδυθεί. Και όταν τολμούμε να μοιραστούμε τις αλήθειες μας, αυτές βρίσκουν τον χώρο να γίνουν αποδεκτές από εκείνους που πραγματικά μας βλέπουν και μας αγαπούν.

Αποδεχόμενοι την πραγματικότητα όπως είναι, χωρίς να την παραμορφώνουμε με τις δικές μας προβολές, μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της. Βλέποντάς την καθαρά, μπορούμε να κάνουμε μικρές αλλαγές μέσα μας που οδηγούν στη βελτίωση, στην υγεία, στην ανθρώπινη σύνδεση. Και αυτές οι αλλαγές μας φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό μας και στους άλλους. Μαθαίνουμε να σεβόμαστε τις ατέλειές μας, να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι, χωρίς τον φόβο της απόρριψης.

Η διαδικασία του πένθους μάς οδηγεί σε μια ήσυχη σύνδεση με τον εαυτό μας. Στη σιωπή βρίσκουμε τον πυρήνα μας, τη σοφία της ζωής που ρέει μέσα μας και γύρω μας. Βλέπουμε τη ζωή ως έναν κύκλο, έναν χορό όπου κάθε αποχωρισμός φέρνει και μια νέα αρχή. Συνδεόμαστε με τον εαυτό μας, και αυτή η σύνδεση μας επιτρέπει να δούμε και τους άλλους με κατανόηση και αγάπη.

Κάθε πένθος φέρνει και έναν μικρό θάνατο μέσα μας. Ένα κομμάτι μας αποχωρίζεται, με ευγνωμοσύνη για όσα μας πρόσφερε. Αφήνουμε πίσω τις αυταπάτες, αυτές που μας βοήθησαν να σταθούμε κάποτε αλλά που πλέον δεν εξυπηρετούν την πορεία μας. Σε αυτήν τη διαδικασία αποχαιρετισμού, ανακαλύπτουμε την ομορφιά της πραγματικής σύνδεσης – με τον εαυτό μας, με τη ζωή, με τους άλλους. Και νιώθουμε πλήρεις, ατελείς αλλά ολόκληροι, με όλες τις αδυναμίες και τις δυνάμεις μας.

Αγγελική Μπολουδάκη