Ευλογημένη η γυναίκα που με ωριμότητα παίρνει τις αποφάσεις που επιθυμεί, όταν νιώσει έτοιμη εκείνη
13 Ιουνίου 2021
Η Σύνδεση ως Ένωση Ψυχών και Συναισθημάτων
21 Ιουνίου 2021

Μια κοινωνία που δεν ανέχεται κακοποιητικές συμπεριφορές είναι μια κοινωνία που αντικαθιστά την ανοχή στη βία με την εκτίμηση και τον σεβασμό στον άνθρωπο, στον κόσμο γενικότερα

Βία. Μια λέξη που πληγώνει μόνο που τη λες. Ένας κόσμος σκοτεινός, γεμάτος φόβο και ενοχές για εκείνους που την υφίστανται, και γεμάτος άρνηση και άγνοια για εκείνους που την παρακολουθούν αμέτοχοι. Πόσες φορές δεν έχουμε αντικρίσει τη βία —σε σπίτια, σε δρόμους, σε λόγια, σε σιωπές— και δεν έχουμε γυρίσει το βλέμμα αλλού, ίσως από αμηχανία, ίσως από φόβο, ίσως από την ελπίδα πως δεν είναι δική μας υπόθεση;

Όμως η βία δεν είναι «κάποιου άλλου» υπόθεση. Είναι πληγή της κοινωνίας μας, πληγή που αιμορραγεί καθημερινά. Και το πρώτο βήμα για να την αντιμετωπίσουμε είναι να τη δούμε καθαρά, να την αναγνωρίσουμε, να την ονομάσουμε. Ο βίαιος άνθρωπος είναι βίαιος. Δεν είναι «θυμωμένος», «αγχωμένος» ή «ήταν η κακιά η στιγμή». Οι πράξεις του πονάνε, καταστρέφουν, συνθλίβουν ζωές. Αντί να δικαιολογούμε, πρέπει να σταθούμε απέναντι, να βάλουμε όρια. Όχι με θυμό, αλλά με σταθερότητα και σεβασμό προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Γιατί η βία δεν πρέπει να έχει χώρο ανάμεσά μας. Δεν πρέπει να τη σιωπούμε, να την κρύβουμε πίσω από δικαιολογίες ή να τη βλέπουμε σαν μια «κακή φάση». Όταν καλύπτουμε τη βία, την κάνουμε να μοιάζει φυσιολογική, της δίνουμε την άδεια να υπάρχει και να πολλαπλασιάζεται. Και κάθε φορά που ανεχόμαστε έναν θύτη, συμμετέχουμε άθελά μας στην αναπαραγωγή ενός φαύλου κύκλου που αφήνει πίσω του θύματα.

Οι άνθρωποι που κακοποιούνται δεν χρειάζονται μόνο την ενθάρρυνση να φύγουν. Χρειάζονται κατανόηση. Χρειάζονται ένα περιβάλλον που δεν θα τους κοιτάξει επικριτικά, που δεν θα τους φορτώσει κι άλλες ενοχές. Χρειάζονται χρόνο και χώρο για να ανακτήσουν την πίστη στον εαυτό τους, να ξεριζώσουν τον φόβο και την ενοχή που τους έχουν φυτέψει μέσα τους. Και αυτή η διαδρομή δεν είναι εύκολη, αλλά είναι δυνατή όταν η κοινωνία γύρω τους δεν ανέχεται τη βία, όταν τους δείχνει ότι ανήκουν σε έναν κόσμο όπου υπάρχει ασφάλεια, σεβασμός και αγάπη.

Ας μην ξεχνάμε, όμως, και κάτι ακόμη: Ο θύτης δεν είναι πάντα ψυχικά ασθενής. Ένας άνθρωπος που κακοποιεί δεν στερείται ενσυναίσθησης λόγω ψυχικής ασθένειας. Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά του έχουν διαμορφωθεί μέσα από άλλες συνθήκες. Η αλλαγή, για εκείνον, δεν έρχεται μέσα από φάρμακα ή θεραπεία που απαιτεί δέσμευση, γιατί δεν έχει την ικανότητα να συνδεθεί ουσιαστικά. Μπορεί να συμμορφωθεί μόνο μέσα σε αυστηρά πλαίσια. Γι’ αυτό, η κοινωνία έχει την ευθύνη να θέτει αυτά τα πλαίσια. Να λέει «όχι» στη βία χωρίς εξαιρέσεις.

Μια κοινωνία που δεν ανέχεται τη βία είναι μια κοινωνία που ανυψώνει την αξία του σεβασμού. Είναι ένας κόσμος που επιλέγει να βλέπει τον άλλον ως άνθρωπο, με αξιοπρέπεια, συναισθήματα και ανάγκες. Ένας κόσμος που, αντί να καλύπτει, να δικαιολογεί και να ανέχεται, προστατεύει, στηρίζει, αγαπά. Είναι ένας κόσμος που ανήκει σε όλους μας, και στον οποίο όλοι αξίζουμε να ζούμε.

Ας γίνουμε οι φωνές που ονομάζουν τη βία, οι φωνές που βάζουν τέλος στις δικαιολογίες. Ας γίνουμε το χέρι που σηκώνει τον πληγωμένο, το βλέμμα που δίνει δύναμη, η παρουσία που θυμίζει πως κανείς δεν είναι μόνος. Έτσι, ίσως μια μέρα, οι πληγές που αφήνει η βία να θεραπευτούν και ο κόσμος μας να γεμίσει περισσότερο φως.

Αγγελική Μπολουδάκη