Μια κοινωνία που δεν ανέχεται κακοποιητικές συμπεριφορές είναι μια κοινωνία που αντικαθιστά την ανοχή στη βία με την εκτίμηση και τον σεβασμό στον άνθρωπο, στον κόσμο γενικότερα

Τείνουμε να νουθετούμε τους ανθρώπους που κακοποιούνται για το πως θα φύγουν από βίαιες καταστάσεις. Ένας  άνθρωπος που κακοποιείται είναι βουτηγμένος στην ενοχή και στο φόβο. Χρειάζεται χρόνια ψυχοθεραπείας για να μπορέσει να βρει νόημα στη ζωή του, να αποκτήσει τη δύναμη να νοιαστεί πραγματικά τον εαυτό του.

Αν όμως πάψουμε να δικαιολογούμε τη βιαιότητα στο περιβάλλον μας, τότε μπορεί και η κοινωνία μας να μην ανέχεται τους θύτες. Αυτό σημαίνει λιγότερα θύματα, μια που αφενός θα συνειδητοποιούν έγκαιρα τη βία που υφίστανται, αφετέρου θα νιώθουν ότι ανήκουν σε ένα περιβάλλον που δεν συμμερίζεται τη βία. Και ίσως και εκείνος που κακοποιεί επηρεαστεί, προκειμένου να ενταχτεί σε μια κοινωνία που δεν δέχεται τη βία στο σύστημά της.

Ας μην δικαιολογούμε συμπεριφορές βίας ούτε να τις καλύπτουμε στο περιβάλλον μας. Να ονομάζουμε συμπεριφορές και όχι να παραποιούμε την εικόνα που έχουμε για αυτές. Ο βίαιος άνθρωπος είναι βίαιος και όχι “έχει τα νεύρα του σήμερα”. Να περιορίσουμε την επικοινωνία μας με βίαιους που ασκούν βία σε ανθρώπους και ζώα ή και να απομακρυνθούμε τελείως αν δεν αναλάβουν την ευθύνη να αλλάξουν.

Μην δικαιολογείτε συμπεριφορές βίας γιατί αναπαράγετε ένα κοινωνικό φαινόμενο που μπορεί να γίνει επικίνδυνο για όλους μας. Όταν ωθείτε τους άλλους να θυματοποιούνται, αναγνωρίστε ότι λειτουργείτε σα θύματα που χρειάζεστε ψυχική βοήθεια, όπως για παράδειγμα, αν θα θέλατε να μάθετε μαθηματικά, θα απευθυνόσαστε σε ένα καθηγητή για να σας διδάξει.

Επίσης, ένας άνθρωπος που διαπράττει ένα έγκλημα, είναι εγκληματίας. Δεν είναι ψυχικά ασθενής. Ο ψυχικά ασθενής πάσχει, όπως πάσχει ο σωματικά ασθενής. Έχει ενσυναίσθηση, νιώθει ενοχή, αγαπά και νοιάζεται. Και όταν παίρνει τη φαρμακευτική  αγωγή, ενώ ταυτόχρονα κάνει ψυχοθεραπεία,  όπως το κάνει ένας άνθρωπος που έχει διαβήτη, για παράδειγμα, τότε δημιουργεί, σχετίζεται, μοιράζεται. Ο άνθρωπος που δεν νιώθει ενοχή, δεν έχει ενσυναίσθηση, δεν είναι ψυχικά ασθενής. Έχει διαταραχτεί η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του. Δεν παίρνει φαρμακευτική αγωγή, γιατί ο χαρακτήρας δεν αλλάζει με φάρμακα. Δεν κάνει ψυχοθεραπεία γιατί δεν δεσμεύεται, δεν συναισθάνεται, δεν συνδέεται και δεν θεραπεύεται αλλά μόνο “συμμορφώνεται”, όταν υπάρχουν αυστηρά πλαίσια και όταν νιώθει πως για να ενταχθεί σε αυτά, πρέπει να το κάνει από προσωπικό όφελος.

Μια κοινωνία που δεν ανέχεται κακοποιητικές συμπεριφορές  είναι μια κοινωνία που αντικαθιστά την ανοχή στη βία με την εκτίμηση και τον σεβασμό στον άνθρωπο, στον κόσμο γενικότερα.

Αγγελική Μπολουδάκη