Κάθε φορά που υποστηρίζετε

“Δε χρειάζομαι κανένα,

θα τα καταφέρω μόνος/η”,

ουσιαστικά προβάλλετε

έναν μηχανισμό επιβίωσης, μια άμυνα.

Κάποτε χρειάστηκε να προφυλάξετε την ψυχή σας από κακοποίηση, παραμέληση, προδοσία ή απογοήτευση

από όσους δεν μπόρεσαν

ή δεν θέλησαν να σας φροντίσουν.

Φταίει ο γονέας που ήτανε απών

και σας εγκατέλειψε από επιλογή

ή ο γονέας που μονίμως απουσίαζε από το σπίτι γιατί έκανε τρεις διαφορετικές εργασίες ώστε να σας προσφέρει

τα απαραίτητα.

Φταίνε κι εκείνοι οι σύντροφοι

που πρόσφεραν σεξουαλική οικειότητα

αλλά ποτέ ένα ασφαλές καταφύγιο

για την καρδιά σας.

Φταίνε κι όλοι εκείνοι οι φίλοι

και οι συγγενείς που ΠΑΝΤΟΤΕ

έπαιρναν περισσότερα

από όσα πρόσφεραν.

Φταίνε και όλοι εκείνοι

που υποσχέθηκαν πως θα ήτανε παρόντες

και στα δύσκολα,

αλλά τελικά το έσκασαν

χωρίς να αναλάβουνε καμιά ευθύνη.

Φταίνε όλα τα ψέματα

και οι προδοσίες.

Μάθατε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής

πως απλώς είναι αδύνατο

να εμπιστευτείτε τους ανθρώπους.

Ή πως η εμπιστοσύνη σας

πρέπει να έχει όρια.

Η υπερβολική ανεξαρτησία

κρύβει θέματα εμπιστοσύνης.

Η πεποίθησή σας είναι κάπως έτσι:

“Αν δε ρισκάρω να εμπιστευτώ,

δεν θα απογοητευτώ όταν με προδώσουν,

γιατί είναι ΣΙΓΟΥΡΟ ότι θα με προδώσουν”, σωστά;

Μπορεί ακόμη αυτός ο μηχανισμός άμυνας

να δημιουργήθηκε και να πέρασε σε εσάς

από προηγούμενες γενιές πληγωμένων προγόνων.

Έτσι, δεν εμπιστεύεστε κανέναν.

Και φυσικά,

δεν εμπιστεύεστε κι εσάς τους ίδιους

στην επιλογή των ανθρώπων.

Για να εμπιστευτούμε χρειάζεται να έχουμε ελπίδα, χρειάζεται να είμαστε ευάλωτοι.

“Ποτέ ξανά,” ορκίζεστε.

Όσο όμως κι αν μεταμφιέζετε

κι επιδεικνύετε με υπερηφάνεια

το τόσο υψηλό επίπεδο ανεξαρτησίας σας

σα να είναι κάτι που επιδιώκετε πραγματικά, στην πραγματικότητα πρόκειται

για την πληγωμένη, τρομαγμένη,

ραγισμένη σας καρδιά που έχει κρυφτεί

πίσω από μια πανοπλία.

Πανοπλία αδιαπέραστη.

Τίποτα δεν μπορεί να εισχωρήσει.

Κανένας πόνος.

Αλλά και καθόλου αγάπη.

Τα κάστρα και οι πανοπλίες

είναι για τους πολεμιστές

ή για όσους πιστεύουν

πως ο πόλεμος παραμονεύει.

Είναι μια αντίδραση στο τραύμα.

Τα καλά νέα είναι πως όταν το τραύμα αναγνωριστεί ως τέτοιο,

τότε μπορεί και να θεραπευτεί.

Αξίζεις να έχεις υποστήριξη.

Αξίζεις να έχεις σύντροφο.

Αξίζεις την αγάπη.

Αξίζεις κάποιος να αναλάβει την ευθύνη

να είναι παρών στα δύσκολα

και να τηρήσει την υπόσχεσή του.

Αξίζεις να να σου προσφέρουν.

Αξίζεις.

Δε χρειάζεται να κοπιάσεις.

Δε χρειάζεται να αποδείξεις κάτι.

Δε χρειάζεται να διαπραγματευτείς.

Δε χρειάζεται να εκλιπαρήσεις.

Αξίζεις.

ΑΞΙΖΕΙΣ.

Απλώς και μόνο γιατί είσαι εσύ.