Αποδέχομαι τον εαυτό μου
30 Σεπτεμβρίου 2021Το Ύψιστο Κάλεσμα της Γυναίκας
3 Οκτωβρίου 2021
Κάθε συναίσθημα είναι ένας αόρατος επισκέπτης που βρίσκει χώρο μέσα μας. Άλλοτε ήσυχος, άλλοτε θορυβώδης, όμως πάντα με έναν σκοπό: να μας φέρει ένα μήνυμα. Όλα τα συναισθήματα έχουν λόγο ύπαρξης. Έρχονται όχι για να μας ταράξουν, αλλά για να μας αφυπνίσουν, να μας καλέσουν να σταθούμε και να ακούσουμε. Τι έχουν να μας πουν; Τι δώρο έχουν να μας προσφέρουν;
Όταν δεν τα κρίνουμε, όταν δεν τα απορρίπτουμε, τα ακούμε καθαρά. Ανοίγουν ένα παράθυρο για να δούμε τη ζωή από μια άλλη οπτική. Ο φόβος, ο θυμός, η λύπη, ακόμα και η βαθιά χαρά, είναι μηνύματα της ψυχής. Ο φόβος μας ψιθυρίζει να προσέξουμε, να προετοιμαστούμε. Ο θυμός μας φωνάζει ότι κάτι μας πληγώνει, κάτι δεν μας φροντίζει όπως χρειαζόμαστε. Η λύπη μας δείχνει πού είναι οι πληγές που χρειάζονται επούλωση. Έρχονται για να ακουστούν από εμάς, να τα φροντίσουμε, να τους δώσουμε χώρο και χρόνο, να κάνουν το κύκλο τους και να τα αποχαιρετήσουμε.
Καμιά φορά όμως, αυτά τα συναισθήματα δεν φεύγουν εύκολα. Κατοικούν μέσα μας, παραμένουν, σαν να περιμένουν να τους δώσουμε την προσοχή που τους αξίζει. Ίσως γιατί πίσω από αυτά κρύβεται μια φωνή που ζητά απελπισμένα να την ακούσουμε. Και όσο δεν την ακούμε, τόσο πιο δυνατά χτυπά την πόρτα. Όταν την ακούσουμε, υποχωρεί. Όταν δεν ακουστεί, τα συναισθήματα δεν απελευθερώνονται. Σιγά – σιγά τα συνηθίζουμε σαν παλιούς συντρόφους. “Κι αν τα αφήσω, τι θα μπει στη θέση τους;”. Κάτι που δεν ξέρουμε. Και αυτό το κενό τους φοβίζει.
Η αλλαγή θέλει χρόνο και αγάπη. Αντί να επικρίνουμε τον εαυτό μας που παραμένουμε παρέα με κάποιο συναίσθημα από το παρελθόν, ίσως να μας προσφέρουμε τη συντροφιά μας. Να μας κάνουμε να νιώσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Ότι υπάρχει ένας κόσμος έξω από το συναίσθημα που κρατάμε που αξίζουμε να τον εξερευνήσουμε.
Ένα μικρό παιδί κρατιέται σφιχτά από τη μητέρα του. Στην αγκαλιά της νιώθει ασφάλεια. Όμως η ζωή το καλεί να κοιτάξει πέρα από αυτήν. Ο πατέρας του, σαν φωνή της εμπειρίας, του δείχνει τον κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, στιγμές δύσκολες αλλά και όμορφες. «Προχώρα», του λέει. “Είσαι ικανός να τα καταφέρει.”
Το παιδί φοβάται. Η αγκαλιά της μητέρας είναι η μοναδική του άγκυρα. Και όμως, κάποια στιγμή πρέπει να περπατήσει μόνο του. Να κάνει λάθη, να νιώσει τη γεύση της αποτυχίας, αλλά και τη γλυκιά της επιτυχίας. Να νιώσει ότι έχει το δικαίωμα να πέφτει και να σηκώνεται ξανά.
Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή δεν είναι φτιαγμένη μόνο για ευτυχία, αλλά και για μάθηση, τότε νιώθουμε ανάλαφροι. Κάθε πρόκληση γίνεται ευκαιρία. Κάθε δύσκολη στιγμή μας δίνει τη δυνατότητα να δυναμώσουμε, να ωριμάσουμε, να γνωρίσουμε βαθύτερα τον εαυτό μας.
Το μικρό παιδί μέσα μας συχνά φοβάται την αποτυχία, την απόρριψη, τη μοναξιά. Νιώθει ενοχές όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλει.
Αυτό που ίσως χρειάζεται περισσότερο είναι μια αγκαλιά και μια διαβεβαίωση: “Είμαι εδώ μαζί σου. Σε κάθε στιγμή, σωστή ή λάθος, είμαι εδώ.” Να μάθει ότι δεν χρειάζεται να είναι τέλεια όλα. Ότι έχει δικαίωμα να φοβάται, να θυμώνει, να κλαίει. Ότι όλα αυτά είναι μέρος της ζωής, και η ζωή είναι όμορφη γιατί είναι γεμάτη αντιθέσεις.
Όταν το μικρό παιδί μέσα μας νιώσει αυτή την ασφάλεια, τότε ανοίγει τα φτερά του. Βλέπει τη ζωή όχι ως έναν δύσβατο δρόμο χωρίς σκοπό, αλλά ως μια περιπέτεια γεμάτη νόημα. Και τότε, μπορεί να πει με σιγουριά: “Μπορώ να τα καταφέρω, γιατί έχω εμένα.”
Αγγελική Μπολουδάκη