Να μπορούμε να καλωσορίζουμε τα γεγονότα στη ζωή μας και να τα καλοπιάνουμε

Σχολείο η ζωή, όπου μαθητεύουμε καθημερινά.

Επιτυχίες και αποτυχίες. Σωστά και λάθη. Πως τα κρίνουμε; Σύμφωνα με αυτό που θα θέλαμε για μας. Όπου αυτό που θα θέλαμε ταιριάζει σε μια εικόνα μας. Σε μια δική μας κατασκευή προσπαθώντας να αποδείξουμε κάτι σε κάποιον. Σε κάποιον άλλον… νομίζουμε. Στον εαυτό μας όμως τελικά. Προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε. Σε μας. Μόνο σε μας.

Καθετί που ζήσαμε έχει την αξια του. Έπρεπε να τα ζήσουμε. Χωρίς αυτά δεν θα ήμασταν εμείς. Χαρές και λύπες μαζί. Αγάπη και μίσος μαζί. Επιτυχίες και αποτυχίες κάνουν παρέα και η μια διδάσκει την άλλη.

Παίρνουμε το δρόμο της ζωής μας χωρίς ένα συγκεκριμένο χάρτη να μας δείχνει τον δρόμο. Κι ευτυχώς για αυτό.

Χαράζουμε σημεία, ζώντας εμπειρίες. Ένα παιδί μέσα μας χαίρεται και λυπάται. Χαίρεται όταν τα καταφέρνει, λυπάται ή θυμώνει όταν νομίζουμε πως δεν τα καταφέρνουμε. Κρίνουμε τον εαυτό μας για τις επιλογές μας, για τις αποφάσεις μας… Γνωρίζουμε όμως πως θα ήταν ο εαυτός μας χωρίς αυτές; Πως είμαστε σίγουροι ότι θα ήμασταν καλύτερα;

Δεν θα ήμασταν καλύτερα, τελικά.

Όταν πούμε στον εαυτό μας ότι όλα έπρεπε να γίνουν, ότι όλα έγιναν σοφά, νιώθουμε να μην μας τιμωρούμε πια. Κι όταν δεν μας τιμωρούμε, κοιτάμε τον δρόμο πίσω μας, διαπιστώνοντας μας ότι κάθε βήμα μας δημιούργησε την διαδρομή μας.

Ο θυμός είχε ανάγκη να εκφραστεί και επέλεξε που θα εκφραστεί. Η λύπη το ίδιο. Η ενοχή αν έμενε μέσα μας και δεν βρίσκαμε τρόπο να την εκφράσουμε μέσα από τις εμπειρίες μας, θα γινόταν δηλητήριο μέσα μας.

Χάρη σε κάθε μια εμπειρία που ζήσαμε, εκφράσαμε τα συναισθήματά μας. Ήρθαμε σε επαφή με πλευρές του εαυτού μας. Όπως και με εικόνες εαυτού που νομίζαμε πως είχαμε, οι οποίες μας οδήγησαν σε εμπειρίες που έμοιαζαν με αυτές. Χάρη όμως στα συναισθήματα που νιώσαμε βιώνοντας τις, τις αποχωριζόμαστε σιγά-σιγά. Με πόνο αλλά και με λύτρωση. Κατανοώντας μας, μας δίνουμε χώρο και χρόνο, ώστε να ζήσουμε γεγονότα που εναρμονίζονται με αυτό που είμαστε και θέλουμε όπως και γεγονότα που δεν εναρμονίζονται. Όταν τα συνθέτουμε με κατανόηση, χρωματίζουμε με το δικό μας τρόπο τη ζωή. Με όλα τα χρώματα παρέα να δημιουργούν ισορροπία, χάρη στην ικανότητα μας να τα ζυμώνουμε μαζί, χωρίς να τα διαχωρίζουμε.

Να μπορούμε να συμμετέχουμε στις εμπειρίες της ζωής μας, να νιώθουμε ευλογημένοι για καθεμία από αυτές και να μαθαίνουμε. Τι ταιριάζει στον καθένα μας. Τι θέλει η καρδιά μας για να μπορεί να χτυπάει στον δικό της ρυθμό.

Να μπορούμε να καλωσορίζουμε τα γεγονότα στη ζωή μας και να τα καλοπιάνουμε, να τους γλυκομιλούμε γιατί δικαιούνται τη δική τους θέση αξίας στη ζωή μας.

Αγγελική Μπολουδάκη