Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν με κατανοώ. Όταν δημιουργώ χώρο μέσα μου για τα συναισθήματα και τις ανάγκες μου.
Όταν κάθε φορά που με ενοχοποιώ, με αθωώνω, δίνοντας την ανάλογη σημασία στο συναίσθημα, στη σκέψη, στην πράξη.
Όταν με απελευθερώνω από την επίκρισή μου. Όσο λιγότερο με επικρίνω, τόσο πιο δίκαιη γίνομαι για μένα, για τους άλλους.
Όταν με νοιάζομαι. Όταν με συμπονώ, όταν πονάω μαζί μου. Κάθε πληγή, κάθε τραύμα μου, όταν το φροντίζω, όταν το εναρμονίζω στο ψυχικό μου σύστημα, αλλάζει η σημασία του για μένα, γιατί ή άποψη που αποκτώ είναι πονετική. Κι όσον αφορά αυτά που θέλουν την ώρα τους, μαθαίνω να ζω μαζί τους.
Όταν συμφιλιώνομαι με τις δυνατότητές μου. Όταν δεν με φοβίζουν τόσο. Όταν τους επιτρέπω να κάνουμε παρέα. Να μεγαλώνουμε μαζί.
Όταν κάθε φορά που παρατηρώ τις αδυναμίες μου, μπορώ να γελάσω μαζί τους. Το ίδιο και με τα λάθη μου. Σοφία είναι αγάπη και η αγάπη αγκαλιάζει κάθε λάθος αναγνωρίζοντας το ανθρώπινο.
Όταν δε με μαλώνω για τις στιγμές που δεν με προστάτευσα αλλά με κερνάω χαρά για τα μαθήματα που πήρα από αυτές.
Όταν κάθε φορά που θέλω κάτι, αναρωτιέμαι: “σου κάνει καλό αυτό που θέλεις να κάνεις σήμερα; Σε ωφελεί συναισθηματικά, αισθάνεσαι να εκτιμάς τον εαυτό σου συμμετέχοντας σε αυτό;”
Όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου, μπορώ να θελήσω ό,τι μου κάνει καλό. Μπορώ να λειτουργώ πιο συνειδητά, πράττοντας σύμφωνα με αυτό που είμαι. Δεν υπεραναλύω ακολουθώντας μοτίβα ή προσδοκίες άλλων, αλλά παρατηρώ τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου όπως είναι, τα καλοδέχομαι χωρίς να τα κρίνω ή να τα απωθώ.
Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν με συγχωρώ. Όταν κατανοώ ότι ο τρόπος που λειτουργούσα ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω. Όταν κατανοώ, επίσης, ότι στις πράξεις των άλλων υπάρχει μια ανάγκη που επιδιώκει να ικανοποιηθεί, δεν τις κρίνω ούτε προσπαθώ να τις αλλάξω. Όταν μένω πιστή στα δικά μου θέλω, παρατηρώ τη συμπόρευση, την αρμονία, τις υπερβάσεις.
Αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν κάθε φορά που δεν με αποδέχομαι, συνειδητοποιώ ότι η συναισθηματική μου δεξαμενή είναι άδεια και με χρειάζεται να την γεμίσω με ευγνωμοσύνη για τη ζωή, για εμένα, για τον κόσμο που ζω και με περιβάλλει όπως τον περιβάλλω.
Αγγελική Μπολουδάκη