Ένας ατελείωτος δρόμος, γεμάτος στροφές και ανηφοριές, χωρίς χάρτες, χωρίς πυξίδες. Περπατάμε πάνω του με την ελπίδα, τον φόβο, την πίστη ή την αμφιβολία ως συνοδοιπόρους. Δεν ξέρουμε πάντα πού πηγαίνουμε. Και όμως, σε κάθε μας βήμα υπάρχει ένας βαθύτερος πόθος, κρυμμένος πίσω από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας: να είμαστε σε αρμονία με το είναι μας. Να νιώθουμε ολόκληροι.
Αλλά είμαστε; Και πώς μπορούμε να το γνωρίζουμε;
Οι εγγραφές που κουβαλάμε – αυτές οι μικρές φωνές μέσα μας – μας καθορίζουν. “Δεν είσαι αρκετά καλός”, “Δεν μπορείς να τα καταφέρεις”, “Πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο”. Από παιδικές μας εμπειρίες, από λόγια που ακούσαμε, από στιγμές που μας σημάδεψαν, αυτές οι φωνές έγιναν ο δικός μας χάρτης. Μας λένε πού να πάμε και πώς να φερθούμε, αλλά συχνά μας περιορίζουν. Μας εγκλωβίζουν σε έναν ατελείωτο κύκλο αυτοαμφισβήτησης.
Μέσα μας ζει ένα μικρό παιδί, που προσπαθεί να αποδείξει κάτι. Προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι καλό, ότι αξίζει, ότι μπορεί να τα καταφέρει. Κι όμως, όλες αυτές οι προσπάθειες μοιάζουν μάταιες. Γιατί αυτό το παιδί, με την αθωότητα και την αγνότητά του, είχε ήδη όλα όσα ήθελε να αποδείξει. Ήταν πάντα καλό, πάντα άξιο, πάντα ικανό.
Όμως οι φωνές που υιοθέτησε έγιναν οι πυξίδες του. Από άμυνα απέναντι στον πόνο, από ανάγκη για προστασία. Αλλά αυτές οι φωνές, αντί να το προστατεύσουν, το φόβισαν. Αντί να του δώσουν δύναμη, το γέμισαν ενοχές.
Τι θα γινόταν αν προσπαθούσαμε να επηρεάσουμε αυτές τις εγγραφές; Αν αντί για αυστηρότητα, χαρίζαμε στον εαυτό μας κατανόηση; Αν του ψιθυρίζαμε λόγια αγάπης και αποδοχής;
«Είσαι αρκετά καλός».
«Αξίζεις όλα όσα επιθυμείς».
«Τα καταφέρνεις, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι τέλειο».
Η μεταμόρφωση αρχίζει όταν νιώθουμε πως δεν χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαστε ήδη ολόκληροι. Καλωσορίζοντας όλες μας τις πλευρές – ακόμη και αυτές που θεωρούμε λιγότερο καλές – ανακαλύπτουμε την αληθινή μας αξία. Όταν δίνουμε έμφαση στην προσπάθεια, όχι στο αποτέλεσμα, αναγνωρίζουμε πως κάθε μας βήμα είναι μια μικρή νίκη.
Αυτός ο δρόμος που περπατάμε, ακόμα και με τις δυσκολίες του, μας προσφέρει κάτι πολύτιμο. Κάθε εμπειρία, κάθε στιγμή, ακόμα και τα λάθη μας, είναι μαθήματα που μας διαμορφώνουν. Όταν βλέπουμε τον εαυτό μας με αγάπη, αρχίζουμε να βλέπουμε και τον κόσμο γύρω μας διαφορετικά. Όλοι όσοι συναντάμε γίνονται καθρέφτες της δικής μας ψυχής. Όπως νιώθουμε εμείς, έτσι μας νιώθουν και οι άλλοι.
Όταν νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, μπορούμε να δούμε το καλό σε όλα. Ανακαλύπτουμε τη φωτεινή πλευρά κάθε εμπειρίας. Και καθώς συμφιλιωνόμαστε με το παρελθόν μας, με τις εγγραφές μας, με το μικρό παιδί μέσα μας, γινόμαστε ολοένα και πιο ενωμένοι.
Στο τέλος, ο χάρτης μας δεν είναι οι φωνές της αμφιβολίας. Είναι η καρδιά μας. Η ουσία μας. Όσο πιο πολύ αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας, τόσο πιο σίγουροι νιώθουμε για τον δρόμο που διανύουμε. Κάθε μας βήμα, κάθε μας εμπειρία, είναι μια υπενθύμιση πως αυτό που αναζητάμε βρίσκεται ήδη μέσα μας.
Ας βαδίσουμε λοιπόν με πίστη, με κατανόηση και αγάπη. Όχι μόνο για το ποιοι είμαστε, αλλά και για το ποιοι μπορούμε να γίνουμε
