Ψυχική σύνδεση

Εχουμε θετικά όπως και αρνητικά χαρακτηριστικά στην προσωπικότητά μας. Αναγνωρίζοντας τα, νιώθουμε πληρότητα και ψυχική ολοκληρωση.

Πόσες φορές όμως δεν προσπαθήσαμε να αρνηθούμε τα αρνητικά μας χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να μην νιώθουμε ακέραιοι;

Προσπαθήσαμε να τα αποποιηθούμε γιατί δεν τα αποδεχόμασταν, γιατί φοβόμαστε πως δεν θα ήμαστε εμείς αποδεκτοί με αυτά. Με αυτόν τον τρόπο όμως η αυθεντικότητά μας θυσιάστηκε. Η ευθύνη προς τον εαυτό μας προδόθηκε. Η ευθύνη χτίζεται πάντα πάνω στην ειλικρίνεια, στην επικοινωνία και στην εμπιστοσύνη. Πως όμως να σχετιστούμε με τον εαυτό μας όπως και με τους άλλους όταν δεν αποδεχόμαστε ολάκερο τον εαυτό μας και άρα δεν είμαστε αρκετά ειλικρινείς ώστε να επικοινωνήσουμε με όλες τις πλευρές μας. Πως θα βελτιωθούμε αν δεν αντικρίσουμε κάθε σκοτεινό σημείο της ύπαρξής μας και να αναμετρηθούμε μαζί του όχι σαν εχθροί αλλά σαν φίλοι που επικοινωνούν και θέλουν ο ένας να βοηθήσει τον άλλον να έρθουν πιο κοντά σε αυτό που είναι…

Όταν δεν αναγνωρίζουμε τις σκοτεινές μας πλευρές, εκείνες γίνονται ανεξέλεγκτες.

Ο εγωισμός γίνεται εγωκεντρισμός, η παιδικότητα γίνεται παλιμπαιδισμος, η έλλειψη αφοσίωσης γίνεται απουσία στόχου και προτεραιότητας, ή παιδικότητα  γίνεται έλλειψη σοβαρότητας, η έλλειψη οριοθέτησης προκαλεί προσδοκίες, η κριτική γίνεται επίκριση, κ.α.

Νιώθουμε διαιρεμένοι, γεμίζουμε φόβο, ενοχές, ενώ ένα αίσθημα αποτυχίας μας κατακλύζει. Απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας. Προβάλουμε σε άλλους τα συναισθήματά μας για τις αρνητικές πλευρές μας. Εξιδανικεύουμε τα φωτεινά μας κομμάτια ή τις αντίθετες πλευρές των σκοτεινών μας κομματιών, αποζητώντας την ισορροπία. Θαυμάζουμε ό,τι θα μας διορθώσει, έτσι όμως δεν ενσωματώνουμε κάθε χαρακτηριστικό μας αλλά το προσκυνάμε στους άλλους, με αποτέλεσμα να αδικούμε την αλήθειά μας και να μην την εκτιμάμε.

Όταν αναγνωρίζουμε τις αντιθέσεις μας χωρίς επίκριση αλλά με κατανόηση, ο διαιρεμένος εαυτός μας γίνεται ένα. Τα απομακρυσμένα κομμάτια του εαυτού μας έρχονται κοντά, φιλιώνουν μεταξύ τους.  Δεν επηρεάζει αρνητικά το ένα το άλλο. Ακόμα και οι αντιφάσεις μας ή οι αντιθέσεις μας γίνονται αποδεκτές, γιατί τις αναγνωρίζουμε. Όταν τις συνειδητοποιούμε, τις αναλαμβάνουμε.

Αν νιώθει κάποιος εχθρικά με τον εαυτό του, τα αρνητικά κομμάτια του εαυτού του θα πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ο εγωισμός, για παράδειγμα, θα γίνει εγωκεντρισμός. Αν συμφιλιωθει μαζί του αναγνωρίζοντάς τον, τότε μπορεί πιο εύκολα να τον ενσωματώσει και να τον μετατρέψει σε αυτοεκτίμηση. Όταν αποδεχόμαστε τα αρνητικά μας κομμάτια, αποδεχόμαστε και τα θετικά. Κάθε αποποίηση επηρεάζει ολόκληρο το είναι μας. Όταν αποποιούμαστε τις αρνητικές μας πλευρές, ακόμα και οι θετικές μας πλευρές επηρεάζονται. Συνδεόμαστε με τέτοιο τρόπο με τις φωτεινές μας πλευρές που αδειάζουμε και καταπιεζόμαστε, στην προσπάθειά μας να αποδείξουμε κάτι, επειδή δεν νιώθουμε αποδεκτά.

Αναγνωρίζοντας τις αντιφάσεις του ο άνθρωπος, μπορεί πιο εύκολα να συγχωρέσει τον εαυτό του, να τον χωρέσει μαζί. Να δημιουργήσει ένα ψυχικό χώρο μέσα του που να τον συμπεριλαμβάνει. Οπως είναι.

Όλάκερος ο εαυτός μας είναι μια αντίθεση, για αυτό και λειτουργούμε αντιφατικά κάποιες φορές. Βλέποντας όμως καθαρά κάθε πλευρά μας, δεν πολεμάμε τις αντίρροπες κατευθύνσεις που υπάρχουν μέσα μας. Τις βοηθάμε να βρουν τον δρόμο τους, να μας συναντήσουν στην κατανόησή μας. Όταν όμως δεν τις αναγνωρίζουμε, οι ενοχές, η αυτολύπηση, ο θυμός, το αίσθημα αποτυχίας μας απομακρύνει από τον εαυτό μας και από τους άλλους. Μας απομονώνει, μας διχάζει.

Κάθε κομμάτι του εαυτού μας είναι ιερό στον πυρήνα του και έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε. Υπάρχει για κάποιο λόγο. Περιμένει όμως από μας να το δούμε όπως είναι και να το αξιοποιήσουμε. Αλλιώς μένει μόνο του.

Αναγνωρίζοντας κάθε κομμάτι μέσα μας, ακόμα και το αίτημα του μικρού παιδιού μέσα μας «αγάπα με» ακούγεται από μας. Δεν απευθύνεται στον άλλον, με αγωνία να μας αποδεχτεί ο άλλος για να μας αναλάβουμε. Συνδεόμαστε μαζί μέσα από μια επικοινωνία, που εμπεριέχει την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη.

Βλέποντας τα σκοτάδια μας, δεν μας φοβόμαστε. Λειτουργούμε περισσότερο συνειδητά. Δεν αντιμετωπίζουμε απορριπτικά τον εαυτό μας, μας κατανοούμε. Αποδεχόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα, κάποια άλλα δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε. Κάποια δεχόμαστε, κάποια όχι και αυτό δεν είναι καλό ή κακό αλλά είναι κάτι δικό μας.

Με αυτόν τον τρόπο δεν φανταζόμαστε τον εαυτό μας καλύτερο ούτε και χειρότερο. Τον αντιμετωπίζουμε όπως είναι. Μοναδικά αυθεντικό.

Όταν δεν αποδεχόμαστε κάθε κομμάτι της ύπαρξη μας, νιώθουμε μόνοι μας. Από τον εαυτό μας και από τους άλλους. Δεν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για μας, Ούτε για τους άλλους. Γεμίζουμε προσδοκίες, φανταζόμαστε ότι θα μας αγαπούσαν οι άλλοι αν γίνουμε κάποιοι άλλοι. Συνδεόμαστε με αυτές τις προσδοκίες. Με τις προσδοκίες των άλλων για μας.

Και η αυθεντικότητά μας; Προδίδεται. Από μας…

Προβάλουμε το αρνητικό έξω από μας. Και το επικρίνουμε. Όμως αυτό το αρνητικό μας έλκει. Για να καθρεφτιστούμε. Για να το δούμε και να το αναγνωρίσουμε. Για να ενώσουμε μέσα μας τις αντιθέσεις μας. Για να το ηρεμήσουμε, να το καθησυχάσουμε, να του φερθούμε στοργικά. Να απαλύνει και αυτό, να μετουσιωθεί σε αυτό που πραγματικά είναι. Να συνδεθούμε με τους άλλους για αυτό που είναι οι ίδιοι. Αλλά ακόμα κι αν δεν σχετιστούμε, μπορούμε να κατανοήσουμε. Σημαντικό είναι να συνυπάρχουμε, έχοντας ο καθένας το δικό του χώρο ύπαρξης.

Κάθε σκοτεινό μας κομμάτι είναι ένα πληγωμένο κομμάτι που χρειάζεται τη φροντίδα μας. Όχι την επίκρισή μας ούτε την απόρριψή μας. Όταν το αναγνωρίζουμε, όλη μας η ενέργεια μας δίνεται στην ολοκλήρωσή μας. Δεν αδειάζουμε, προσπαθώντας να το αρνηθούμε αλλά τολμάμε να το δούμε και να το αγγίξουμε όπως είναι. Αγαπώντας κάθε πλευρά του εαυτού μας, παίρνει τις πραγματικές της διαστάσεις. Δεν μένει μόνη της από μας και έτσι μπορούμε να συνομιλήσουμε μαζί της. Να την ενδυναμώσουμε, να της δώσουμε ένα νόημα, ένα λόγο ύπαρξης μέσα από τη σύνδεσή της με εμάς και με τους άλλους.

Αγγελική Μπολουδάκη