Η θετική στάση στον εαυτό μας και η αποδοχή της πορείας μας μάς γαληνεύουν

Οι πράξεις μας πηγάζουν από την εσωτερική μας σύνδεση με το είναι μας. Αυτό σημαίνει ότι όταν είμαστε συνδεδεμένοι με την αλήθεια μας, με την ουσία του εαυτού μας, οι πράξεις μας γίνονται αυθεντικές, καθαρές και ισορροπημένες. Αυτή η εσωτερική αλήθεια λειτουργεί ως πυξίδα που μας καθοδηγεί, μας βοηθά να παίρνουμε αποφάσεις και να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε όσα κάνουμε. Ωστόσο, η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες που πολλές φορές θολώνουν αυτή την αλήθεια και διαμορφώνουν την αντίληψή μας για τον κόσμο και τον τρόπο που βλέπουμε την πραγματικότητα. Το παρελθόν, οι μνήμες, τα βιώματά μας συνήθως δεν μας επιτρέπουν να δούμε τα πράγματα όπως είναι στο παρόν, γιατί τα φιλτράρουν μέσα από τα τραύματα και τις πεποιθήσεις που έχουμε ήδη σχηματίσει.

Όταν ανοιγόμαστε στη ζωή, έρχονται στη μνήμη μας πολλές στιγμές του παρελθόντος – στιγμές χαράς, λύπης, φόβου ή ελπίδας. Αυτές οι μνήμες λειτουργούν άλλοτε υποστηρικτικά, καθώς μας υπενθυμίζουν τη δύναμή μας και τα μαθήματα που έχουμε πάρει, και άλλοτε αποτρεπτικά, γιατί οι φόβοι και οι αμφιβολίες μας αναδύονται, επηρεάζοντας τις επιλογές μας. Συχνά, αντί να ζούμε στο παρόν και να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις όπως έρχονται, οι μνήμες μας κυριεύουν, θολώνοντας την οπτική μας. Επηρεάζουν την αντίληψή μας για την πραγματικότητα και κατευθύνουν τη συμπεριφορά μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε πάντα.

Είναι σαν να ζει μέσα μας ένα μικρό παιδί που συνεχώς προσπαθεί να ελέγξει τα γεγονότα γύρω του. Αυτό το παιδί αναζητά να ξαναδημιουργήσει την αίσθηση ασφάλειας που του έλειπε στο παρελθόν. Αισθάνεται πως αν καταφέρει να ελέγξει τα γεγονότα, τότε θα ξαναβρεί αυτή την ασφάλεια. Ωστόσο, αυτό το παιχνίδι ελέγχου είναι συχνά μάταιο. Η πραγματικότητα δεν υπόκειται στους δικούς μας κανόνες, και όταν προσπαθούμε να την ελέγξουμε, συχνά απογοητευόμαστε και υποφέρουμε, γιατί οι προσδοκίες μας δεν εκπληρώνονται. Έτσι, ζούμε σε έναν συνεχή φαύλο κύκλο απογοήτευσης και ματαίωσης.

Καθένας από εμάς έχει τη δική του μοναδική ιστορία. Οι εμπειρίες και τα τραύματά μας αποτελούν κομμάτια αυτής της ιστορίας. Αυτά τα τραύματα συχνά δημιουργούν μοτίβα συμπεριφοράς, τα οποία αναπαράγουμε ασυνείδητα. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια στερεότυπα και πεποιθήσεις που διαμορφώθηκαν σε προηγούμενες φάσεις της ζωής μας, πολλές φορές χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι τα έχουμε υιοθετήσει. Οι πεποιθήσεις μας αυτές, όμως, μας περιορίζουν και μας εμποδίζουν να ζήσουμε μια ζωή που αντανακλά πραγματικά τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.

Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ενδυναμώσουμε τον εαυτό μας, λέγοντας με αποφασιστικότητα ότι ό,τι κι αν μας συμβεί, θα βρούμε έναν τρόπο να παραμένουμε ολόκληροι. Η ακεραιότητά μας είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζουμε την ύπαρξή μας, και αυτή η ακεραιότητα συνδέεται με την αποδοχή όλων των πλευρών του εαυτού μας. Όταν συνδεθούμε με όλα τα κομμάτια μας, ακόμη και με εκείνα που μας προκαλούν πόνο ή δυσφορία, αρχίζουμε να βρίσκουμε τη θέση μας στον κόσμο. Η σύνδεση με τον κόσμο είναι απαραίτητη, γιατί μας δίνει την αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου και ότι έχουμε έναν σκοπό.

Οι μνήμες μας είναι φορτισμένες με συναισθήματα. Όταν βιώνουμε χαρά, νιώθουμε πλήρεις, αλλά αν κυνηγάμε αυτή την αίσθηση διαρκώς, χάνουμε την αξία της στιγμής. Η χαρά δεν μπορεί να είναι συνεχής, γιατί τότε γίνεται κάτι δεδομένο και η σημασία της μειώνεται. Για να εκτιμήσουμε την ευτυχία, πρέπει να βιώσουμε και άλλες συναισθηματικές καταστάσεις – λύπη, πόνο, φόβο. Αυτά τα συναισθήματα μας βοηθούν να κατανοήσουμε την αξία της χαράς και να την εκτιμήσουμε όταν τη βιώνουμε.

Από την άλλη, όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στον πόνο, τον αφήνουμε να μας ορίζει. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε τίποτε άλλο πέρα από αυτόν, και έτσι δημιουργούμε γύρω μας μια πραγματικότητα που επαναλαμβάνει και προσκαλεί τον πόνο. Οι σκέψεις μας, οι πεποιθήσεις μας, οι πράξεις μας κατευθύνονται από αυτή τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι ο πόνος είναι η μόνη μας επιλογή. Αυτός είναι ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει.

Η θεραπεία, σε όλες τις μορφές της, είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας με τον τρόπο που πάντα θέλαμε να αγαπηθούμε. Όταν μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας χωρίς όρους, αναγνωρίζουμε τη μοναδικότητά μας και το δικαίωμά μας να είμαστε ευτυχισμένοι. Η συνειδητοποίηση των μοτίβων και των πεποιθήσεων που μας κρατούν πίσω είναι το πρώτο βήμα προς τη θεραπεία και την αυτοαποδοχή. Όταν μπορούμε να δούμε την προσωπική μας ιστορία με συμπόνια και κατανόηση, τότε αρχίζουμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας σε όλες τις εκφάνσεις του.

Ο Walt Whitman είπε σοφά: «Επανεξέτασε ό,τι σου έχουν πει και απόβαλε ό,τι προσβάλλει την ψυχή σου». Αυτό μας καλεί να αμφισβητούμε τις πεποιθήσεις που μας έχουν επιβληθεί και να επιλέγουμε αυτές που μας ανυψώνουν και δεν μας καταπιέζουν. Είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε τι μας πληγώνει και τι δεν μας εξυπηρετεί πλέον, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε με αλήθεια και ακεραιότητα.

Τελικά, η αυτογνωσία και η αποδοχή του εαυτού είναι οι βάσεις για μια ζωή γεμάτη νόημα. Όταν αντιμετωπίζουμε την ιστορία μας με αγάπη και συμπόνια, ανοίγουμε τον δρόμο για να ανακαλύψουμε τη βαθιά αλήθεια του εαυτού μας. Αυτό μας απελευθερώνει από τις αλυσίδες του παρελθόντος και μας επιτρέπει να ζήσουμε με ευγνωμοσύνη και ειρήνη στο παρόν.

Αγγελική Μπολουδάκη