Φαντάσου έναν κόσμο όπου κάθε αλληλεπίδραση φωτίζεται από αγνότητα και σύνδεση. Έναν κόσμο όπου κάθε άνθρωπος, στη μοναδικότητά του, αναγνωρίζει την αξία που έχει να δίνει, αλλά και να λαμβάνει. Είμαστε δυνατοί, όχι όταν επιδεικνύουμε τη δύναμή μας, αλλά όταν γινόμαστε το στήριγμα που επιτρέπει στους άλλους να νιώσουν πιο δυνατοί. Δύναμη δεν είναι η επιβολή, αλλά η γέννηση της εμπιστοσύνης στον άλλον ότι μπορεί να στηριχθεί πάνω μας, χωρίς να φοβηθεί ότι θα λυγίσουμε.
Η ειλικρίνεια, η ομορφιά, η σοφία, η αγάπη – όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ανθίζουν μέσα μας και μεταδίδονται, μόνο όταν εκφράζονται με τρόπο που αγγίζει βαθιά την ψυχή του άλλου. Δεν είναι για να τα κρατάμε σαν τρόπαια που θαυμάζουμε εμείς οι ίδιοι, ούτε για να τα προβάλλουμε σαν βιτρίνες προς τον έξω κόσμο. Είναι για να τα μοιραζόμαστε, για να αγγίζουμε την καρδιά του άλλου, ώστε να γίνει ο καθρέφτης μας – ένας καθρέφτης που δείχνει την ομορφιά μας μέσα από τη χαρά του άλλου.
Στην αλληλεπίδραση με τους άλλους, το εγώ μας συχνά ψιθυρίζει πως πρέπει να δείξουμε τι είμαστε. Όμως, ο πραγματικός θησαυρός δεν βρίσκεται στο να επιβεβαιωθούμε. Βρίσκεται στο να αφουγκραστούμε τον άλλον. Να νιώσουμε την ανάγκη του, να αναγνωρίσουμε την αλήθεια του. Και όταν το κάνουμε, τότε συντελείται κάτι μαγικό: η δική μας δύναμη, η δική μας αγάπη, η δική μας σοφία αντανακλώνται σε εκείνον. Δεν είναι, λοιπόν, απλώς δικά μας – γίνονται κάτι μεγαλύτερο.
Είναι αλήθεια πως πολλές φορές τείνουμε να λειτουργούμε εγωκεντρικά, να περιμένουμε ότι οι άλλοι θα μας γεμίσουν τα κενά μας. Όμως, η πραγματική σύνδεση δεν στηρίζεται στην προσδοκία, αλλά στην προσφορά. Στο δόσιμο που δεν ζητά ανταλλάγματα, παρά μόνο τη χαρά της αντανάκλασης. Μόνο όταν προσφέρουμε αυτό που είμαστε με αυθεντικότητα, όταν δεν προσπαθούμε να «φαινόμαστε» αλλά να «είμαστε», ανοίγει ο δρόμος για μια αληθινή, βαθιά σύνδεση.
Κάθε άνθρωπος, όπως λέμε, έχει το δικό του φως. Το φως αυτό δεν είναι κάτι που ανταγωνίζεται το φως του άλλου. Δεν είναι κάτι που πρέπει να ξεπεράσει, ούτε κάτι που χρειάζεται να επισκιάσει. Το φως μας γίνεται ισχυρότερο όταν συναντά και συνδέεται με το φως του άλλου. Σαν φάροι που στέκονται αγέρωχοι στη θάλασσα, φωτίζοντας όχι μόνο το δικό τους μονοπάτι, αλλά και το μονοπάτι εκείνων που έχουν ανάγκη καθοδήγησης.
Και μέσα σε αυτή τη σύνδεση, βρίσκουμε την ουσία. Όταν δεν εξαρτώμαστε από τους άλλους για να αισθανθούμε πλήρεις, αλλά τους συναντάμε εκεί που είμαστε, ο καθένας με τη δική του αλήθεια, το δικό του φως, τότε η σύνδεση αποκτά πραγματική αξία. Δεν είναι μια σχέση ανάγκης, αλλά μια επιλογή αγάπης, σεβασμού και προσφοράς. Γινόμαστε εμείς, και επιτρέπουμε στον άλλον να είναι ο εαυτός του, δημιουργώντας έναν κύκλο όπου ο ένας εμπνέει τον άλλον να γίνει το καλύτερο που μπορεί.
Ας φωτίζουμε ο ένας τον δρόμο του άλλου. Ας αφήσουμε το φως μας να γίνει πυξίδα για όσους το χρειάζονται, χωρίς να επιδιώκουμε τίποτα άλλο πέρα από τη χαρά του να μοιραζόμαστε. Ας είμαστε εκείνοι που με την παρουσία μας, οι άλλοι νιώθουν πιο δυνατοί, πιο αληθινοί, πιο όμορφοι. Γιατί μόνο τότε νιώθουμε κι εμείς πλήρεις.