Το κουράγιο να είναι κάποιος αυτό που είναι

Κατασκευάσαμε μια κουλτούρα όπου κρύβουμε μέσα μας τον καλύτερο «εαυτό» μας.
Ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε δείχνοντας σε όλους τον «άλλον» μας εαυτό:
Τον μικρόψυχο,
Τον δειλό,
Τον φοβητσιάρη,
Τον παράξενο,
Αυτόν που δεν ξέρει να μοιράζεται,
Αυτόν που δεν μπορεί να κάνει πράγματα,
Αυτόν που δεν μπορεί ν’ αλλάξει,
Αυτόν που συμβιβάζεται με το σύστημα,
Αυτόν που συμμορφώνεται με τους κανονισμούς,
Αυτόν που δέχεται τα πράγματα και δεν θέλει να τ΄ αλλάξει…

Γιατί να κρύβουμε τον σούπερ – ήρωα;
Γιατί να κρύβουμε αυτόν που πραγματικά μπορεί να κάνει πράγματα;
Επειδή οι άλλοι –αυτοί που αναφέραμε παραπάνω-, είναι οι αποδεκτοί!
Δεν τους ενοχλεί κανένας. Το παιγνίδι τους είναι να περνάνε απαρατήρητοι.
Και ο καλύτερος τρόπος για να περνάς απαρατήρητος, είναι…
Να σε περνάνε για χαζό!
Έτσι δημιουργούμε πολλοί την ταυτότητά μας: με το να φερόμαστε σαν χαζοί και να κρύβουμε τους σούπερ-ήρωες που είμαστε.
Κρύβουμε την αληθινή μας δυναμική.
Κρύβουμε όλα εκείνα για τα οποία είμαστε ικανοί.
Και ζούμε επιδεικνύοντας την πιο υποβαθμισμένη μας πλευρά… εκείνη που είναι κοινωνικά αποδεκτή… εκείνη που μας έμαθαν να καλλιεργούμε… εκείνη που υιοθετήσαμε για να μην έχουμε προβλήματα…

Μέρη του μηνύματος, που μας μετέδωσαν οι γονείς μας, μας επηρέασαν:
«Μην μπλέκεις σε μπελάδες..»
Η, ακόμη χειρότερα:
«Αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα σε θέλει κανείς…»
Τι σημαίνει συνεχίζω έτσι;
Προφανώς, «συνεχίζω» έτσι, σημαίνει ότι είμαι αυτός που είμαι.

Και, τότε; Τι πρέπει να κάνω για να μην γίνω άλλος;
Η απάντηση είναι προβλέψιμη: ν’ αφήσεις να βγει ο ήρωας.
Δεν λέω ότι πρέπει κανείς να γίνει σούπερ ήρωας με την έννοια να είναι καταπληκτικός και να εντυπωσιάζει, να σκαρφαλώνει κτίρια, να πηδάει στις στέγες των σπιτιών και να πετάει στον αέρα.
Όχι.
Δεν χρειάζεται.
Μιλάω για τον μοναδικό ηρωισμό που υπερασπίζομαι.
Το κουράγιο να είναι κανείς αυτό που είναι.
Το θάρρος να μη δημιουργεί μια μυστική ταυτότητα μικρόψυχου, αν δεν είναι μικρόψυχος.
Να μη ζει σαν ηλίθιος, αν δεν είναι ηλίθιος.
Κι αν δεν είναι πολύ γρήγορος, δεν πειράζει. Πρέπει να δέχεται τη βραδύτητα με περηφάνια. Να λέει: «Είμαι λίγο αργός. Ε, και;» Αυτό είναι υπέροχο.
Δεν τρέχει τίποτα αν είναι κανείς «λίγο χαζούλης» όπως λένε στην Αργεντινή.
Αν όμως δεν είναι… τότε δεν πρέπει να κάνει τον χαζό!
Αν εγώ είμαι λίγο κουτός… αν δεν μου κόβει και πολύ… αν μπορώ ν’ ανακαλύπτω μέσα μου άλλα χαρίσματα εκτός από την εξυπνάδα… πολύ ωραία! Γιατί να σπαταλάω ενέργεια προσπαθώντας να το κρύψω;
Γιατί να μη βρω το θάρρος να πω ποιος είμαι, με τα όποια χαρίσματά μου, κι ας μην είναι τα πλέον ευπρόσδεκτα κοινωνικά κι αυτά που αναγνωρίζονται και εκτιμώνται περισσότερο, κι ας μην είναι αυτά που μου κάνουν «την καλύτερη διαφήμιση».

Αυτό που λιγότερο βέβαια χρειάζεσαι είναι να σε κάνουν τα προσόντα σου υπερόπτη.

Το μεγαλύτερο προσόν ενός ήρωα είναι να μπορεί να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις, χωρίς να εξαναγκάζεται να δείχνει στους άλλους ότι είναι όπως εκείνοι λένε ότι πρέπει να είναι.

Χόρχε Μπουκάι, Ο δρόμος της ευτυχίας, Opera