Συμπόνια

Συμπονούμε όταν συμπάσχουμε με τον πόνο, με τις δυσκολίες του άλλου. Όταν ενδιαφερόμαστε για τα συναισθήματά του και τον στηρίζουμε.

Όταν συμπονούμε, είναι πιο εύκολο για τον άλλον να κάνει τις αλλαγές του και για μας να συνδεθούμε μαζί του.

Συμπόνια δεν είναι οίκτος, είναι κατανόηση.

Γιατί όμως μας είναι πιο εύκολο να κατηγορήσουμε, να αρνηθούμε, να αποφύγουμε, κάτι που μας κάνει να νιώθουμε άσχημα και να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα στις σχέσεις μας;

Νιώθουμε υπεύθυνοι για τα συναισθήματα και τις πράξεις των άλλων, οπότε νιώθουμε ενοχές. Οι ενοχές γίνονται θυμός. Ο θυμός γίνεται κατηγόρια. Συνειδητοποιώντας ότι μπορούμε να υποστηρίζουμε χωρίς να φορτωνόμαστε, δεν εξαρτόμαστε και νιώθουμε ελεύθεροι να συμπονάμε, να προσφέρουμε την βοήθεια μας με τρόπο που να νιώθουμε ελεύθεροι και οι δυο.

Ντρεπόμαστε γιατί θυμόμαστε ότι λειτουργούσαμε με τον ίδιο τρόπο στο παρελθόν. Αρνιόμαστε το γεγονός από στενοχώρια, για αυτό και αρνιόμαστε τη συμπόνια μας για τον άλλον άνθρωπο. Αθωώνοντας τον εαυτό μας, μας είναι πιο εύκολο να κατανοήσουμε.

Φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τον άλλον άνθρωπο όταν αποσύρεται στη δυσκολία του και κλεινόμαστε συναισθηματικά. Έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, μας είναι πιο εύκολο να πλησιάζουμε χωρίς το φόβο της απώλειας.

Η συμπόνια μας συνδέει. Μας φέρνει κοντά, μας ενώνει. Μας κάνει να συναισθανόμαστε ο ένας τον άλλον. Και όταν τον βλέπουμε μέσα από την πληγή μας και θυμώνουμε, τον αρνούμαστε, τον αποφεύγουμε, συνειδητοποιούμε ότι είναι η πληγή μας που αποφασίζει και όχι εμείς. Αναγνωρίζοντας το, μας είναι πιο εύκολο να κάνουμε την υπέρβασή μας, να δώσουμε ένα νέο νόημα στο τραύμα μας, για να μην μεταθέτουμε στο παρόν συναισθήματα από το παρελθόν, τα οποία χρειάζεται να διαχειριστούμε, ώστε να χαιρόμαστε στις σχέσεις μας μέσα από την κατανόηση, τη συμπόνια, τη στήριξη, τη φροντίδα, την αγάπη.

Αγγελική Μπολουδάκη

Art : Akira Kusaka