Προσδοκίες και αυτοεκτίμηση

Η αυτοεκτίμηση είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζουμε τη ζωή μας. Όταν εκτιμάμε τον εαυτό μας, οι προσδοκίες μας αποκτούν μια πιο ρεαλιστική και ανθρώπινη διάσταση. Δεν κυνηγάμε την τελειότητα ούτε θέτουμε ανέφικτα όρια. Αντίθετα, μαθαίνουμε να αγκαλιάζουμε την κάθε στιγμή, με όλες τις προκλήσεις και τα μαθήματα που φέρνει μαζί της. Δεν είναι η επιτυχία που μας καθορίζει, αλλά η ικανότητά μας να παρατηρούμε, να δεχόμαστε και να αναπτυσσόμαστε μέσα από κάθε εμπειρία.

Είναι σημαντικό να έχουμε στόχους. Οι στόχοι μάς δίνουν κατεύθυνση, μας παρακινούν να προχωράμε και να σχεδιάζουμε τη ζωή μας με χαρά για το ταξίδι. Όμως, η διαδικασία αυτή δεν πρέπει να εγκλωβίζεται στις προσδοκίες. Όταν αφήνουμε τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις να υπαγορεύουν τους στόχους μας, οι προσδοκίες μετατρέπονται σε περιορισμούς. Για παράδειγμα, όταν φανταζόμαστε με ακρίβεια πώς πρέπει να εξελιχθεί κάτι στη ζωή μας, χάνουμε τη μαγεία της αυθόρμητης εξέλιξης. Δεν βλέπουμε πώς διαμορφώνεται το μέλλον μέσα από τη δική μας συμμετοχή, μέσα από τις δυνατότητες που αποκαλύπτονται μόνο όταν είμαστε ανοιχτοί στη ροή της ζωής.

Η αυστηρή προσκόλληση σε ένα παλιό σχέδιο μπορεί να γίνει τροχοπέδη στην προσωπική μας ανάπτυξη. Αντί να επιμένουμε σε κάτι που δεν μας εξυπηρετεί πια, ας παρατηρήσουμε τις αλλαγές που συντελούνται μέσα μας. Οι νέες μας επιθυμίες, τα όνειρα που γεννιούνται, οι πτυχές του εαυτού μας που ζητούν χώρο για να αναπτυχθούν, είναι όλα σημάδια ότι είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε σε κάτι μεγαλύτερο. Ένα νέο σχέδιο που χωράει τον διευρυμένο μας εαυτό μπορεί να μας οδηγήσει σε μονοπάτια που δεν είχαμε φανταστεί.

Οι προσδοκίες δεν είναι κακές από μόνες τους. Χρειάζεται, όμως, να μην γινόμαστε σκλάβοι τους. Όταν μένουμε προσκολλημένοι σε αυτές, συχνά βιώνουμε ένταση, απογοήτευση, και μια αίσθηση αποτυχίας. Αντί να επιδιώκουμε μανιωδώς την επίτευξη ενός στόχου, ας μάθουμε να αγκαλιάζουμε τη διαδικασία. Κάθε βήμα, κάθε εμπόδιο και κάθε επιτυχία είναι ευκαιρίες για να γιορτάσουμε, να αναγνωρίσουμε την προσπάθειά μας και να συνδεθούμε βαθύτερα με την ανθρώπινη φύση μας.

Η αυτοεκτίμηση μας, λοιπόν, δεν εξαρτάται από τα επιτεύγματά μας. Η αξία μας ως άνθρωποι δεν μετριέται με τα μέτρα της κοινωνίας ή των προσδοκιών μας. Όταν νιώθουμε ότι αξίζουμε, απελευθερωνόμαστε από τον φόβο της αποτυχίας. Οι προσδοκίες δεν λειτουργούν πια ως δεσμά, αλλά ως ευκαιρίες να ονειρευτούμε και να δημιουργήσουμε. Κάθε εμπειρία, ακόμα και οι δυσκολίες, συμβάλλουν στην ωρίμανσή μας. Γίνονται μέρη του ταξιδιού μας, προσφέροντας σοφία, δύναμη και αυτογνωσία.

Ο φόβος συχνά μας κάνει να κρατιόμαστε σφιχτά στις προσδοκίες μας, σαν να είναι ο μοναδικός τρόπος να νιώσουμε ασφάλεια. Αλλά η πραγματική ασφάλεια έρχεται όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι ευάλωτος, να κάνει λάθη, να αναθεωρεί. Όταν τολμάμε να δούμε τις δοκιμασίες ως προκλήσεις και τις αλλαγές ως ευκαιρίες, ανακαλύπτουμε τη βαθύτερη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.

Όταν ο εαυτός μας βρίσκεται στο κέντρο του χάρτη μας, η ζωή αποκτά άλλη διάσταση. Οι προσδοκίες μεταμορφώνονται. Γίνονται ένα κάλεσμα της ζωής, μας ωριμάζουν και μας καλούν να συνεισφέρουμε θετικά στον κόσμο γύρω μας. Κάθε στιγμή, κάθε αλληλεπίδραση, κάθε προσπάθεια, αποκτά νόημα. Και μέσα από αυτές τις εμπειρίες, ανακαλύπτουμε την πληρότητα που πηγάζει όχι από την επιτυχία, αλλά από την ίδια τη διαδικασία της ύπαρξης.

Ας μάθουμε, λοιπόν, να ζούμε με χαρά και αποδοχή. Να αγαπάμε τον εαυτό μας, να εκτιμάμε το ταξίδι μας και να αναγνωρίζουμε ότι η ζωή μας είναι μοναδική. Οι προσδοκίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά σκιές του φόβου. Όταν απελευθερωθούμε από αυτές, ανοίγουμε τον δρόμο για έναν αυθεντικό, πλούσιο και γεμάτο νόημα βίο.

Αγγελική Μπολουδάκη