Αν ως παιδί μάθατε να αναλαμβάνετε το ρόλο του σωτήρα, συνδέεστε με τους άλλους ανθρώπους προσπαθώντας να τους σώσετε.
Όταν δημιουργείτε σχέσεις ή συνεργασίες, τείνετε να αναλαμβάνετε ευθύνες άλλων. Όσο περισσότερα προβλήματα υπάρχουν σε μια κατάσταση, τόσο πιο «οικεία» νιώθετε μέσα σε αυτή. Από μικρή ηλικία λειτουργούσατε σαν γονέας για τους άλλους, αναλαμβάνοντας υποχρεώσεις και ευθύνες που δεν σας αναλογούσαν. Ο εαυτός σας οργανώθηκε με τέτοιον τρόπο ώστε να προλαβαίνει τις ανάγκες των άλλων, ενώ οι δικές σας ανάγκες μπαίνουν στην άκρη.
Κάθε φορά που κάνετε μια επιθυμία σας πραγματικότητα, αναρωτιέστε μήπως δυσαρεστήσετε τους άλλους επειδή αφοσιώνετε χρόνο στον εαυτό σας. Νιώθετε πως πρέπει να αντισταθμίσετε αυτή την “παράβαση” προσφέροντας περισσότερα από όσα μπορείτε. Συχνά νιώθετε ενοχές κάθε φορά που τολμάτε να διεκδικήσετε την ελευθερία σας ή νιώθετε ευτυχία όταν κάνετε πράγματα που σας ευχαριστούν. Αυτή η δυσφορία δυσκολεύει την εστίασή σας στις δικές σας επιθυμίες και ανάγκες, καθώς νιώθετε σύγχυση για το τι είναι πραγματικά καλό για εσάς.
Στις σχέσεις όπου δεν υπάρχει η ανάγκη να «σώσετε» τον άλλον, νιώθετε αμήχανοι.
Χάνετε τη θέση σας, νομίζοντας ότι δεν είστε απαραίτητοι. Η σιγουριά και η αυτάρκεια των άλλων σας φοβίζουν, καθώς σας παραπέμπουν σε μια ανεξαρτησία που δεν έχετε ακόμη κατακτήσει. Ό,τι δεν έχουμε κατακτήσει, το βιώνουμε ως απειλητικό στους άλλους. Όσο πιο αυτόνομος και ικανοποιημένος είναι ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερο φοβάστε να τον προσεγγίσετε. Αναρωτιέστε: «Ποια θέση έχω δίπλα του;» Η αυτονομία του σας φαίνεται ακατανόητη. Όταν αυτός ο άνθρωπος σας εκτιμά, αμφιβάλλετε, δεν εμπιστεύεστε τον εαυτό σας και νομίζετε ότι πρέπει να κάνετε κάτι για να ανταποδώσετε.
Δυσκολεύεστε να υποστηρίξετε το ελεύθερο κομμάτι του εαυτού σας, εκείνο που συνδέεται και ταυτόχρονα διατηρεί την αυτονομία του.
Σαν να αυθυποβάλλεστε σε μια προσωπικότητα που δεν είναι δική σας, περιορίζεστε ώστε να κινηθείτε με τον τρόπο που έχετε μάθει. Έχετε μάθει να υπάρχετε στις ζωές των άλλων με έναν συγκεκριμένο τρόπο, και κάθε αλλαγή σας προκαλεί πόνο. Αυτή η αλλαγή σας φέρνει αντιμέτωπους με μια αλήθεια που δεν είχατε αναγνωρίσει μέχρι τώρα. Σαν να πρέπει να «μεγαλώσετε», να ωριμάσετε και να δημιουργήσετε χώρο μέσα σας για την προσωπική σας αξία.
Όταν κοιτάζετε τον παλιό σας εαυτό, αρχικά νιώθετε θυμό, γιατί επικρίνετε τον εαυτό σας, και μαζί επικρίνετε και τους άλλους. Όμως, όταν αρχίσετε να συγχωρείτε τον εαυτό σας και να κατανοείτε τους άλλους, καλοδέχεστε την αλλαγή. Νιώθετε άγχος καθώς μαθαίνετε να σχετίζεστε με έναν νέο τρόπο – μέσω του μοιράσματος, της αποδοχής και της εμπιστοσύνης. Αυτή η διαδικασία σας προκαλεί φόβο αρχικά, αλλά ο φόβος υποχωρεί καθώς ενισχύετε την αυτοεκτίμησή σας και εμπιστεύεστε την αυτονομία σας. Στηρίζεστε στον εαυτό σας και αρχίζετε να δίνετε αξία στην ισοτιμία στις σχέσεις, στην αμοιβαία εκτίμηση, στο αίσθημα της ελευθερίας και στο σεβασμό.
Όταν αλλάζετε, σέβεστε τον εαυτό σας και σέβεστε τους άλλους ανθρώπους, όπως και κάθε μορφή ύπαρξης.
Δεν αγωνιάτε να σώσετε τους άλλους, αλλά βρίσκετε ηρεμία στην επιθυμία σας να νιώσετε, να συνδεθείτε και να αγαπήσετε μέσα από την αποδοχή, την εμπιστοσύνη και την κατανόηση.