Αληθινή αγάπη είναι να βλέπεις και να σε βλέπουν

Κι όταν δεν σε κοίταξαν για αυτό που είσαι, όταν οι ανάγκες σου δεν ακουγόντουσαν συχνά, όταν δεν σε κατανοούσαν — όχι επειδή δεν σε αγαπούσαν, αλλά επειδή ίσως δεν ήξεραν πώς — εσύ βρήκες τον τρόπο να υπάρξεις. Δημιούργησες μια πεποίθηση που έγινε το στήριγμά σου. “Θα αλλάξει,” έλεγες. “Κάποτε θα αλλάξει. Θα με δει, θα με νιώσει, θα καταλάβει. Και τότε όλα θα είναι όπως τα ονειρεύομαι.”

Κρατήθηκες από αυτή την ιδέα, γιατί έπρεπε να κρατηθείς από κάτι. Ήταν μια γέφυρα που σε έσωσε από την ανυπαρξία, ένα μαλακό μαξιλάρι που σου επέτρεψε να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Και ευτυχώς που το έκανες, γιατί ήταν αυτό που χρειαζόσουν τότε για να επιβιώσεις συναισθηματικά.

Μεγαλώνοντας, όμως, η ανάγκη σου για αυτή την πεποίθηση έγινε κάτι βαθύτερο. Έγινε κομμάτι του ποιος είσαι. Και πώς να αφήσεις τώρα ό,τι σε κράτησε όρθιο; Πώς να αφήσεις την αυταπάτη που σε συντρόφευσε, όταν χωρίς αυτήν η αλήθεια φαντάζει τόσο σκληρή;

Η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος που δεν δεσμεύεται, ίσως να μην δεσμευτεί ποτέ. Ο άνθρωπος που δεν συνδέεται, ίσως να μην μάθει ποτέ πώς να συνδεθεί. Εκείνος που δεν βλέπει την αξία σου, δεν θα το κάνει ποτέ. Εκείνος που δεν σε βλέπει, δεν σε ακούει, δεν σε καταλαβαίνει, δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει.

Αλλά εσύ; Εσύ πώς μπορείς να αφήσεις αυτό που κάποτε ήταν το θεμέλιό σου; Πώς μπορείς να αποχαιρετήσεις τον συνεκτικό ιστό που δημιούργησες για να επιτρέψεις στον εαυτό σου να υπάρξει; Η απάντηση δεν είναι να τον απορρίψεις. Είναι να τον αναγνωρίσεις. Να τον ευχαριστήσεις. Να πεις: “Σε ευχαριστώ που ήσουν εκεί για μένα, όταν δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Με βοήθησες να σταθώ, να βρω την ισορροπία μου, να συνεχίσω.” Και ύστερα, να κάνεις ένα μικρό βήμα τη φορά.

Όσο εκτιμάς τον εαυτό σου, όσο αναγνωρίζεις ότι η αξία σου είναι μοναδική, ότι η προσωπικότητά σου είναι όμορφη για αυτό που είσαι, αναλαμβάνεις την ευθύνη να επιλέγεις σύμφωνα με την αξία σου. Όσο συνδέεσαι με τον εαυτό σου και σέβεσαι τον εαυτό σου, αρχίζεις να βλέπεις τη φοβία να μεταμορφώνεται. Δεν φεύγει αμέσως. Δεν εξαφανίζεται ως διά μαγείας. Αλλά σιγά σιγά, γίνεται κάτι διαφορετικό. Γίνεται αγάπη για σένα.

Αγάπη για εκείνο το παιδί που κάποτε κρατήθηκε από την πεποίθηση πως “κάποτε θα αλλάξει.” Αγάπη για τον ενήλικα που τώρα βλέπει την αλήθεια με καθαρή ματιά. Αγάπη για το ταξίδι που σε έφερε εδώ.

Και η αλήθεια, όταν την κοιτάς χωρίς φόβο, δεν είναι τόσο σκληρή όσο φαινόταν. Η αλήθεια λέει πως δεν μπορούν όλοι να δεσμευτούν, να συνδεθούν, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν μπορούν όλοι να υπάρξουν αυτόνομα και ισότιμα σε μια σχέση. Δεν μπορούν όλοι να αφοσιωθούν και να βάλουν προτεραιότητες. Και αυτό είναι εντάξει. Δεν είναι κακό. Συμβαίνει. Εκείνο που έχεις σημασία είναι να σεβαστείς τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου και να δώσεις αξία στον τρόπο που σχετίζεσαι.

Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να επιλέξεις. Να επιλέξεις πώς θέλεις να συνυπάρχεις. Να επιλέξεις τις σχέσεις που σε τιμούν, που δεν πονάς. Να θέσεις τα όριά σου, να φροντίσεις τον εαυτό σου. Να πεις: “Μπορώ να συνυπάρχω με τρόπο που δεν με πληγώνει. Και αν οι αξίες μας δεν είναι κοινές, μπορώ να διαμορφώσω την απόσταση που χρειάζομαι, ώστε να υπάρχω ελεύθερα.”

Και μέσα σε αυτή την ελευθερία, κάτι αρχίζει να κινείται μέσα σου με έναν διαφορετικό τρόπο. Κάτι που μοιάζει με ελπίδα, με ειρήνη, με αγάπη για το ποιος είσαι. Όταν δέχεσαι τον εαυτό σου χωρίς να τον κρίνεις, όταν γίνεσαι μια αγκαλιά για σένα, τότε αρχίζεις να βλέπεις πόσο πολύτιμη είναι η αλήθεια σου. Και τότε θεωρείς αδιαπραγμάτευτο ότι οι άνθρωποι που αξίζουν να είναι δίπλα σου την βλέπουν και την εκτιμούν.