Μοτίβα συμπεριφοράς

Δημιουργήθηκαν στην παιδική μας ηλικία και μας συνοδεύουν μέχρι σήμερα.

Μπορεί, όταν ήσουν παιδί, κάθε φορά που προσπαθούσες να αυτονομηθείς, να αντιμετώπιζες τον φόβο των δικών σου. Κάθε φορά που εξέφραζες τον δικό σου τρόπο, συναντούσες την αμφιβολία και στη συνέχεια την υπερπροστασία. Η πρωτοβουλία σου έπαψε να έχει αξία, οπότε για να προστατέψεις τον εαυτό σου υποβάθμισες την επιθυμία σου να κινείσαι όπως θέλεις και σου αξίζει, ενώ ο ο φόβος της απόρριψης έχτισε την άμυνά σου. Παράλληλα, ο φόβος ότι έπρεπε να κινείσαι σε μια συγκεκριμένη ακτίνα για να μην επηρεάσεις αρνητικά τους άλλους, δεν σε βοηθούσε να κάνεις την πρόοδο που ήθελες. Έμαθες να εξαρτάσαι, νομίζοντας πως εξάρτηση σημαίνει ασφάλεια, ενώ αυτονομία σημαίνει ενοχή ή φόβο εγκατάλειψης ή απόρριψης. Αυτό το μοτίβο, όταν ήσουν παιδί, σε έκανε να νιώθεις ασφάλεια γιατί συνδεόσουν με τους δικούς σου, μεγαλώνοντας όμως και ωριμάζοντας, νιώθεις ασφάλεια στο δικό σου δρόμο και στη δική σου επιθυμία, που ακόμα κι αν διαφέρει από την επιθυμία των αγαπημένων σου, οι αληθινά αγαπημένοι σου σε κατανοούν και σε σέβονται.

Μπορεί όταν ήσουν παιδί, να ήσουν ένα ανεξάρτητο πλάσμα, όπου αυτό το χαρακτηριστικό σου επιβεβαιωνόταν από ένα ή περισσότερα πρόσωπα της οικογένειάς σου. Ίσως όμως ένα πρόσωπο να θυσιαζόταν για τους άλλους και ενώ πίστευες στην ανεξαρτησία, μιμήθηκες αυτό το πρότυπο από αγάπη και συμπόνια. Το μοτίβο σου να θυσιάζεις τις δικές σου ανάγκες για να ικανοποιείς τις ανάγκες των άλλων, σε έφερε κοντά με το πρόσωπο που αγαπούσες, μεγαλώνοντας όμως χρειάζεται να καταλάβεις ότι αυτό που έχεις ανάγκη είναι να σέβεσαι τις ανάγκες σου και να τις εκτιμάς, να σέβεσαι κάθε χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου και να το καλλιεργείς. Όταν το κάνεις, βοηθάς και τους άλλους να σέβονται τις δικές τους ανάγκες, τις δικές τους πλευρές.

Μπορεί να έχασες ένα αγαπημένο σου πρόσωπο όταν ήσουν παιδί και φοβάσαι ότι θα εγκαταλειφθείς όταν αναζητάς την συναισθηματική υποστήριξη, την παρουσία, τη σύνδεση. Αυτό το μοτίβο σε προστάτεψε από την άρνηση, σε βοήθησε να δέχεσαι οδυνηρά γεγονότα στη ζωή σου, να γεμίζεις μνήμες αγάπης στην απώλεια, όμως τώρα χρειάζεται να ελευθερωθείς, να πιστέψεις ότι δεν έφταιγες για την απώλεια και ότι σου αξίζει να δέχεσαι τη συναισθηματική υποστήριξη, τη σύνδεση που δημιουργείς μαζί με τον άλλον, χάρη στην επικοινωνία και την ειλικρίνεια.

Κάθε μοτίβο δημιουργήθηκε για να νιώσεις ασφάλεια και συνέχεια. Ερμήνευσες με τον δικό σου τρόπο γεγονότα που συνέβησαν και αντιμετώπισες συναισθήματα που σε κυρίευαν. Ήταν ένας μηχανισμός άμυνας, που χωρίς αυτόν θα κατέρρεες. Κάθε πεποίθηση σε κρατά σταθερά, σου δίνει δύναμη όταν είσαι παιδί. Τώρα όμως μπορείς να προσπαθήσεις να τα αποχωριστείς με ευγνωμοσύνη που σε συνόδευαν μέχρι τώρα, γιατί σε κράτησαν με τον τρόπο τους. Δεν είναι εύκολος ο αποχωρισμός, γιατί συνηθίζουμε να ζούμε με τις συμπεριφορές μας. Βρίσκουμε ασφάλεια σε αυτές. Μας διαμορφώνουν, μας πλάθουν, μας κάνουν παρέα. Σιγά-σιγά, καθένας στον δικό του χρόνο και στον δικό του ρυθμό, χωρίς να πιεζόμαστε ούτε και να πιέζουμε, μπορούμε να κάνουμε τις αλλαγές μας. Αρκεί να κατανοήσουμε πως ό,τι δημιουργήθηκε με πόνο, δεν θέλει επίκριση, πίεση, αλλά θέλει κατανόηση, αποδοχή, συμπόνια, αγάπη.