Θεραπεία είναι η αποδοχή

Όλοι μας κουβαλάμε μέσα μας κάτι πολύτιμο. Είναι εκείνο που μας συντροφεύει, μας ζεσταίνει, μας γεμίζει. Ίσως είναι ένας άνθρωπος αγαπημένος, ίσως μια ανάμνηση, μια αίσθηση, ένα βλέμμα, ή ακόμα κι ένα μικρό καθημερινό χάδι. Μπορεί να είναι ένα κατοικίδιο που μας κοιτά με μάτια γεμάτα αφοσίωση, ένα φυτό που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα στο περβάζι μας, ή η αίσθηση του ήλιου στην πόλη που μας δίνει πνοή. Ακόμη κι αν έχουμε ένα μόνο από αυτά, συχνά νιώθουμε μια αίσθηση πληρότητας.

Όμως, υπάρχει μια παράξενη αίσθηση κενού που πολλές φορές ξεπροβάλλει, αφήνοντας την ψυχή μας να αποζητά κάτι, να διψά για εκείνο το «κάτι» που φαίνεται πάντα να λείπει. Ένα κομμάτι που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε, αλλά το νιώθουμε σαν φευγαλέα σκιά, να μας απομακρύνει από την αίσθηση της ολοκλήρωσης. Μας κάνει να αισθανόμαστε ότι, όσο κι αν γεμίζουμε από όσα έχουμε, κάτι ακόμη απουσιάζει. Στρέφουμε το βλέμμα μας στο ανεκπλήρωτο, σε μια αίσθηση ανεπάρκειας, και τότε η σκέψη εκείνου που λείπει παίρνει τον έλεγχο.

Πολλές φορές, αυτό που νομίζουμε πως μας λείπει δεν είναι παρά ένα απόηχος παλιών παιδικών αναγκών, συναισθημάτων που δεν τα ζήσαμε, στιγμές που προσδοκούσαμε και που δεν ήρθαν όπως ελπίζαμε. Το «κενό» αυτό είναι σαν μια παιδική ανάμνηση που ζητά να αναγνωριστεί, να γίνει αποδεκτό, σαν ένα παράπονο που κουβαλήσαμε στο βάθος της καρδιάς μας. Όταν σκεφτόμαστε ότι κάτι μας λείπει, επιστρέφουμε στο αίσθημα ότι δεν είμαστε πλήρεις, δεν είμαστε «αρκετοί», ότι πάντα κάτι υστερεί.

Κι όμως, η αλήθεια είναι πως, όταν στρέφουμε το βλέμμα στην ευγνωμοσύνη, εκεί ξεδιπλώνεται μια βαθιά αίσθηση σύνδεσης. Όταν κοιτάζουμε αυτά που έχουμε, όταν τους δίνουμε τον χώρο να «υπάρχουν» στη ζωή μας όπως τους αξίζει, τότε και εκείνα μας αγκαλιάζουν με τη δική τους ενέργεια. Μας γεμίζουν χαρά, μας δίνουν δύναμη και αίσθηση ουσιαστικής πληρότητας. Η αγκαλιά του συντρόφου, τα γέλια των παιδιών, η αγάπη ενός φίλου, όλα αυτά είναι σαν φυλαχτά που φωτίζουν την καθημερινότητά μας. Η δύναμη της αγάπης τους βρίσκεται στο να τη βιώνουμε με όλη μας την καρδιά.

Σαν τα παιδιά που παίζουν αμέριμνα, κρατούν και αφήνουν με την ίδια αθωότητα, μαθαίνοντας έτσι να χαίρονται με ό,τι έχουν δίχως να αποζητούν το απόμακρο, μπορούμε κι εμείς να μάθουμε να αποδεχόμαστε τα συναισθήματά μας. Η χαρά, η λύπη, ο θυμός, ο πόνος είναι σαν χρώματα που προσθέτουν βάθος στον πίνακα της ζωής μας. Όταν τα αφήνουμε να υπάρχουν χωρίς να προσπαθούμε να τα αποφύγουμε ή να τα κρίνουμε, όταν τα δεχόμαστε με κατανόηση, τότε νιώθουμε πιο «εμείς».

Όταν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, με κάθε συναίσθημα και κάθε ανάμνηση, τότε αγκαλιάζουμε το κάθε κομμάτι μας. Ο πόνος, όσο επώδυνος κι αν είναι, μας ωριμάζει, μας διδάσκει τι να αφήσουμε πίσω, τι να θεραπεύσουμε, τι να προστατέψουμε μέσα μας. Η αποδοχή και η συγχώρεση, όταν τις επιτρέψουμε στη ζωή μας, δεν είναι απλώς μια πράξη αυτογνωσίας, είναι μια αγκαλιά στο ίδιο μας το «είναι».

Κάθε στιγμή που αφηνόμαστε σε αυτή την αποδοχή είναι μια στιγμή ελευθερίας. Δημιουργούμε χώρο για μας, χώρο για τα συναισθήματα που είναι ζωντανά μέσα μας, και τότε είναι που αναδύεται μια αίσθηση ευγνωμοσύνης. Αυτή η ευγνωμοσύνη μάς θυμίζει πως η πληρότητα δεν βρίσκεται στο να προσπαθούμε να «διορθώσουμε» όσα νιώθουμε. Βρίσκεται στο να τα σεβόμαστε και να τα εκτιμούμε για την αξία τους, να αγαπάμε κάθε πλευρά μας για ό,τι είναι, για ό,τι μας προσφέρει.

Έτσι, η πληρότητα δεν είναι απλά ένας προορισμός, αλλά ένας δρόμος γεμάτος εμπειρίες. Ένας δρόμος όπου μαθαίνουμε να είμαστε ο εαυτός μας, να αγαπάμε και να τιμούμε αυτό που είμαστε. Και τότε, δεν χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω, γιατί ήδη είμαστε πλήρεις.

Αγγελική Μπολουδάκη