Υγιής θυμός και αυτοφροντίδα
6 Φεβρουαρίου 2024Αν αλλάξουμε τις πεποιθήσεις που μας επηρεάζουν αρνητικά και δεν μας αφήνουν να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι, θα δημιουργήσουμε ειρήνη στη ζωή μας
5 Μαρτίου 2024
Όλοι κουβαλάμε μέσα μας κάτι βαθιά πολύτιμο. Είναι εκείνο το αθέατο φως που ζεσταίνει την καρδιά μας, η φλόγα που μένει αναμμένη ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές. Ίσως είναι ένας άνθρωπος που αγαπάμε, που γίνεται ο φάρος μας. Ίσως μια ανάμνηση, γλυκιά σαν ψίθυρος, μια αίσθηση που επιστρέφει αθόρυβα όταν κλείνουμε τα μάτια. Ίσως πάλι είναι κάτι τόσο απλό και καθημερινό, ένα βλέμμα γεμάτο νόημα, ένα χάδι που ξυπνά την ψυχή. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που, με έναν τρόπο μαγικό, γεμίζουν τον κόσμο μας και δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας.
Μερικές φορές, αυτή η πολύτιμη παρουσία μπορεί να είναι ένα πιστό κατοικίδιο που κοιτάζει με μάτια γεμάτα αφοσίωση, μια γλάστρα στο περβάζι που με κάθε νέο φύλλο της μάς μαθαίνει την τέχνη της υπομονής. Ή μπορεί να είναι το πρωινό φως που απλώνεται στην γειτονιά μας, φέρνοντας την υπόσχεση μιας νέας μέρας. Κι όταν όλα αυτά γεμίζουν την καθημερινότητά μας, αισθανόμαστε μια πληρότητα, σαν να είμαστε αγκαλιασμένοι από τον ίδιο τον κόσμο.
Κι όμως, παρά την ομορφιά που μας περιβάλλει, υπάρχει κάποιες φορές μια παράξενη αίσθηση μέσα μας. Ένα απροσδιόριστο «κάτι» που μοιάζει να μας λείπει. Είναι σαν σκιά που απλώνεται αθόρυβα στην ψυχή μας, η οποία μας αφήνει με μια αίσθηση ανεπάρκειας. Μπορεί να έχουμε τόσα πολλά, να γεμίζουμε από όσα μας περιβάλλουν, κι όμως εκείνο το «κενό» μας τραβά το βλέμμα, σαν να μας λέει ότι κάτι δεν ολοκληρώνεται.
Αυτό το συναίσθημα είναι συχνά απόηχος παλιών, ανεπίλυτων αναγκών. Ίσως είναι στιγμές που κάποτε ονειρευτήκαμε, αλλά δεν ήρθαν όπως ελπίζαμε. Ίσως είναι παλιά τραύματα, που χρειάζονται την αγκαλιά μας. Ίσως είναι συναισθήματα που έμειναν ανείπωτα. Το κενό αυτό μοιάζει με ένα παράπονο από την παιδική μας ηλικία που δεν έπαψε ποτέ να ζητά προσοχή. Έρχεται σαν ένας ψίθυρος να μας υπενθυμίσει πως, βαθιά μέσα μας, υπάρχουν κομμάτια μας που περιμένουν να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε.
Όμως, η αλήθεια είναι πως το κενό αυτό δεν χρειάζεται να μας καταβάλει. Αντί να φοβόμαστε, μπορούμε να στρέψουμε το βλέμμα μας στην ευγνωμοσύνη. Όταν δίνουμε χώρο σε όσα έχουμε ήδη στη ζωή μας, όταν αναγνωρίζουμε και εκτιμούμε, η αίσθηση πληρότητας αρχίζει να ξεδιπλώνεται. Κάθε χαμόγελο, κάθε αγκαλιά, κάθε στιγμή σύνδεσης φωτίζει την ψυχή μας και μας ηρεμεί.
Αγαπημένες στιγμές, όσο μικρές κι αν φαίνονται, είναι θησαυροί. Όταν τις ζούμε με όλη μας την καρδιά, μας θυμίζουν πόσο γεμάτοι είμαστε ήδη. Είναι σαν μικρά φυλαχτά, γεμάτα ενέργεια και φως, που μας στηρίζουν και μας συντροφεύουν στο ταξίδι της ζωής.
Το μυστικό δεν είναι να αποφεύγουμε τα συναισθήματά μας, αλλά να τα αποδεχόμαστε. Όπως τα παιδιά που παίζουν με ελευθερία και αθωότητα, μπορούμε κι εμείς να δεχόμαστε κάθε συναίσθημα που αναδύεται, χωρίς να απορρίπτουμε ή να κρίνουμε. Η χαρά, η λύπη, ο φόβος, η νοσταλγία – όλα είναι κομμάτια μας, τα χρώματα που ζωγραφίζουν τον πίνακα της ζωής μας. Όταν κοιτάμε με κατανόηση, τους δίνουμε τον χώρο να υπάρξουν, τότε νιώθουμε πιο «εμείς».
Ακόμα κι ο πόνος, όσο επώδυνος κι αν είναι, μας συνδέει με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Γινόμαστε πιο ανθρώπινοι, εκτιμάμε περισσότερο, συνδεόμαστε βαθύτερα. Μας συγχωρούμε συνειδητοποιώντας ότι η συγχώρεση δεν είναι αδυναμία, αλλά βαθιά δύναμη. Είναι μια πράξη αγάπης προς το ίδιο μας το «είναι».
Κάθε φορά που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βιώσει αυτή την αποδοχή, δημιουργούμε χώρο για την ευγνωμοσύνη. Η ευγνωμοσύνη δεν έρχεται όταν «διορθώσουμε» τα συναισθήματά μας, αλλά όταν τα τιμήσουμε. Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, όχι μόνο στις στιγμές της δύναμης μας αλλά και στις στιγμές της αδυναμίας μας, τότε η πληρότητα αναδύεται σαν φυσικό επακόλουθο. Όταν νιώθουμε ευάλωτοι, και αντί να απορρίψουμε αυτή την ευαλωτότητα, την αγκαλιάζουμε με κατανόηση, τότε δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να νιώσει πραγματικά ασφαλής και αυθεντικός.
Η ζωή δεν είναι προορισμός αλλά ένα ταξίδι. Κι η πληρότητα δεν είναι κάτι που βρίσκεται μακριά, αλλά κάτι που χτίζεται καθημερινά. Είναι ο δρόμος όπου μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, να εκτιμούμε όσα έχουμε, να δεχόμαστε όσα είμαστε. Και τότε, συνειδητοποιούμε πως δεν λείπει τίποτα. Είμαστε ήδη πλήρεις.
Αγγελική Μπολουδάκη