Πόσο μεγάλη αυταπάτη μπορεί να είναι να νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις τους άλλους. Οι γονείς προσδοκούν να αλλάξουν τα παιδιά τους, τα παιδιά να αλλάξουν τους γονείς τους, οι σύντροφοι να αλλάξουν το σύντροφο, οι φίλοι να αλλάξουν τον/την φίλη.

Είμαστε μέρη εαυτού, που κάποια από αυτά είναι πληγωμένα, ευάλωτα, εύθραυστα. Υποβάλλονται στην κριτική μας οπότε διαχωρίζονται. Τ’ αρνούμαστε, δεν τα δεχόμαστε, προχωράμε στη ζωή μας προσπαθώντας να τα κρύψουμε. Αν δεν τα’ αποδεχτούμε, δεν τα ενσωματώνουμε. Κι αυτά αποσυνδεδεμένα από εμάς ζητούν δικαίωμα ύπαρξης μέσα από διάφορα συμπτώματα. Ενώ άλλες φορές, προκειμένου να εσωτερικευτούν, ταυτιζόμαστε μόνο με αυτά και δεν εξελισσόμαστε όπως μας αξίζει.

Όταν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και αγκαλιάζουμε κάθε κομμάτι μας, κυρίως εκείνα τα τραυματισμένα μας κομμάτια, δεν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια τέλεια απρόσιτη εικόνα για εμάς. Μας αναγνωρίζουμε, μας βλέπουμε, μας αναλαμβάνουμε. Είμαστε ένα έργο τέχνης που φωτίζεται από εμάς με τα χρώματα που έχουμε.

Όταν μας βλέπουμε, βλέπουμε και τους άλλους όπως είναι. Τους αποδεχόμαστε, δεν θέλουμε να αλλάξουμε κάποιον. Αναγνωρίζοντας μας, παρατηρούμε την αρμονία. Σεβόμαστε ό,τι θέλουμε στη ζωή μας, νιώθουμε σεβασμό που καθένας θέλει αυτό που επιθυμεί στη ζωή του. Με κάποιους ανθρώπους τα θέλω μας είναι κοινά, με άλλους δεν είναι.

Είναι έλλειψη σεβασμού να θέλουμε να αλλάξουμε τους άλλους. Τους δεχόμαστε κι όταν υπάρχει ειλικρίνεια, διερωτόμαστε αν ταιριάζουμε. Υπάρχουν άνθρωποι πολλοί αξιόλογοι που η οπτική που έχουμε για τη ζωή είναι πολύ διαφορετική. Όπως υπάρχουν κι άνθρωποι που υπάρχει βαθιά αλήθεια στα συναισθήματά μας γιατί ο τρόπος που αγαπάμε μοιάζει. Αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλουμε να τους αλλάξουμε γιατί η ουσία στα συναισθήματα είναι τέτοια που μας κρατάει ενωμένους στις κρίσεις που περνάμε.