Αλήθεια και αποδοχή

Η αλήθεια μας – εκείνη η βαθιά, προσωπική και συχνά ανείπωτη πραγματικότητα – βρίσκεται πάντα εκεί, περιμένοντας να την αναγνωρίσουμε, να τη δεχτούμε, να την αγκαλιάσουμε. Δεν είναι εύκολη η συνάντηση μαζί της. Είναι μια αλήθεια που φέρει πόνο, φόβο, λύπη, θυμό, απογοήτευση, ενοχή. Κι όμως, είναι δική μας. Μας καθορίζει και μας διαμορφώνει, αλλά ταυτόχρονα μας καλεί να την κατανοήσουμε, να τη δούμε με καθαρή ματιά, χωρίς τα φίλτρα των προσδοκιών και των ψευδαισθήσεων.

«Τι μπορώ να κάνω για να γίνω το τέλειο παιδί ώστε να αγαπηθώ όπως είμαι;». Αυτή η ερώτηση, που πολλοί από εμάς έχουμε θέσει στον εαυτό μας, είναι γεμάτη αγωνία. Αναζητούμε την αγάπη και την αποδοχή μέσα από προσπάθειες να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες των άλλων, να προσαρμοστούμε, να αλλάξουμε. Και όμως, η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν χρειάζεται να κάνουμε για να αξίζουμε την αγάπη. Η αξία μας είναι δεδομένη, ακόμα κι αν εμείς την αμφισβητούμε.

Δεν φταίμε που αγαπήσαμε τις ψευδαισθήσεις μας. Ήταν το καταφύγιό μας. Δεν φταίμε που φανταστήκαμε έναν κόσμο ιδανικό, όπου τα πάντα θα ήταν όπως τα θέλαμε. Κάθε μας όνειρο, ακόμα κι αν παρέμεινε όνειρο, μας δίδαξε. Μας βοήθησε να εξελιχθούμε, να καταλάβουμε τον εαυτό μας καλύτερα. Και όταν αποφασίσουμε να αναλάβουμε την ευθύνη για τη συμμετοχή μας σε αυτό το ταξίδι, τότε μπορούμε να δούμε τη δική μας δύναμη.

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της αλήθειας μας, έρχονται στην επιφάνεια αναμνήσεις, συναισθήματα, εμπειρίες. Βλέπουμε κόμπους – στιγμές που κάτι μέσα μας σταμάτησε να ρέει φυσικά. Βλέπουμε διαφορετικά χρώματα, σημεία που το δικό μας «χρώμα» αλλοιώθηκε από τις εμπειρίες, από τη συνύπαρξη με άλλους. Αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά είναι και απελευθερωτική. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κατηγορούμε τον εαυτό μας ή τους άλλους. Μπορούμε να δούμε την αλήθεια μας με κατανόηση, χωρίς ενοχές και επίκριση.

Το πιο εύκολο είναι να μεταθέσουμε την ευθύνη αλλού. Το πιο δύσκολο – και το πιο αυθεντικό – είναι να δούμε τη δική μας συμμετοχή. Να δούμε τα λάθη μας όχι ως αποτυχίες, αλλά ως ευκαιρίες για μάθηση. Να αποδεχτούμε τις επιλογές μας, ακόμα κι αν δεν μας οδήγησαν εκεί που ελπίζαμε.

Αναμοχλεύοντας το παρελθόν, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πληγές του. Βλέπουμε τις πράξεις των άλλων που μας πόνεσαν, αλλά και τις δικές μας πράξεις, τις δικές μας παραλείψεις. Το συναίσθημα που νιώσαμε τότε – η λύπη, η οργή, η απογοήτευση – επιστρέφει. Αλλά τώρα, έχουμε μια επιλογή. Μπορούμε να δούμε αυτά τα συναισθήματα ως επισκέπτες, όχι ως μόνιμους κατοίκους της καρδιάς μας.

Η ζωή μάς καλεί να αλλάξουμε πορεία, να αποδεχτούμε τις συνήθειες που μας κρατούν πίσω αλλά και να αναγνωρίσουμε τη δύναμη της αλλαγής. Δεν είμαστε μόνο τα λάθη μας, αλλά και οι χαρές μας, οι επιτυχίες μας, οι στιγμές καλοσύνης και κατανόησης. Είμαστε ένα κράμα αντιθέσεων, μια σύνθεση από φως και σκιά. Και αυτή η σύνθεση είναι όμορφη, γιατί είναι αυθεντική.

Η αποδοχή του εαυτού μας είναι το πρώτο βήμα προς την ελευθερία. Δεν χρειάζεται να μας επικρίνουμε για όσα ζήσαμε, ούτε να τιμωρούμε τον εαυτό μας για τα λάθη του. Κάθε εμπειρία μας, όσο δύσκολη κι αν ήταν, μας βοήθησε να φτάσουμε εδώ. Και όταν αποδεχόμαστε την αλήθεια μας όπως είναι, παύουμε να αναζητούμε την απεγνωσμένη αποδοχή από τους άλλους. Βρίσκουμε την αλήθεια που ταιριάζει στο «είναι» μας, και αυτό μας γεμίζει δύναμη.

Ας μας δούμε με συμπόνια. Ας αναγνωρίσουμε την αξία μας, ανεξάρτητα από τα λάθη και τις αδυναμίες μας. Και ας προχωρήσουμε με τη σιγουριά ότι η αλήθεια μας – όσο δύσκολη κι αν είναι – είναι ο οδηγός μας προς μια ζωή γεμάτη νόημα, ενότητα και αυθεντικότητα.

Αγγελική Μπολουδάκη