Αυθεντικός εαυτός

Η ζωή που ζούμε — πόσο συχνά τη θεωρούμε πραγματικά δική μας; Πόσο συχνά αναρωτιόμαστε αν οι επιλογές, οι αποφάσεις, ακόμη και οι επιθυμίες μας είναι πράγματι προϊόν της εσωτερικής μας βούλησης ή μήπως διαμορφώνονται από τις εξωτερικές επιρροές, τα τραύματα, τις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις μας;

Είναι δύσκολο να ξεφύγουμε από τις δυνάμεις που μας καθόρισαν: την οικογένεια, το περιβάλλον, τις κοινωνικές προσδοκίες. Τα πρώτα μας βήματα στη ζωή, η αθωότητά μας, η αγάπη που επιζητούσαμε, όλα σχημάτισαν ένα χάρτη γεμάτο από περιορισμούς και φόβους. Συχνά, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε, οι επιλογές μας αντανακλούν την ανάγκη μας να ανήκουμε, να αποφεύγουμε τον πόνο ή να ικανοποιούμε τις προσδοκίες των άλλων. Κι έτσι, κάθε φορά που λέμε «αυτό θέλω» ή «αυτό επιλέγω», πόσο αληθινά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η φωνή αυτή είναι η δική μας;

Μέσα σε αυτή τη σύγχυση, ο αληθινός μας εαυτός — ο αυθεντικός «παρατηρητής» — συχνά σιωπά. Είναι εκεί, παρών αλλά σκιώδης, περιμένοντας τη στιγμή που θα στραφούμε μέσα μας για να τον αναγνωρίσουμε. Πόσος χρόνος, όμως, χρειάζεται για να νιώσουμε την ανάγκη να σταματήσουμε, να αφουγκραστούμε αυτή τη φωνή; Και πόσο θάρρος χρειάζεται για να επιλέξουμε την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτή σημαίνει να αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι που τόσο καιρό αποφεύγαμε;

Η ανακάλυψη του αληθινού μας εαυτού μοιάζει με το ξετύλιγμα πολλών στρωμάτων. Κάθε στρώμα, ένα πέπλο από πεποιθήσεις, τραύματα, προγραμματισμούς. Τα στρώματα αυτά σχηματίστηκαν για να μας προστατεύσουν, να μας καθοδηγήσουν ή να μας κάνουν αποδεκτούς. Όμως, καθώς προχωράμε, αντιλαμβανόμαστε πως πολλά από αυτά τα πέπλα είναι πλέον άχρηστα, βαριά και μας κρατούν πίσω. Η αφαίρεσή τους μπορεί να είναι επώδυνη — κάθε πέπλο που φεύγει φέρνει μαζί του παλιούς φόβους, μνήμες, κομμάτια από την ταυτότητα που νομίζαμε ότι ήταν δική μας. Όμως, μέσα από αυτή τη διαδικασία, αρχίζουμε να βλέπουμε καθαρά.

Η συνειδητοποίηση αυτής της ανάγκης για αλλαγή δεν έρχεται εύκολα. Συχνά, συνοδεύεται από στιγμές αμφιβολίας, από τη λαχτάρα να επιστρέψουμε στη γνώριμη — έστω κι αν είναι δυσλειτουργική — ασφάλεια της παλιάς μας ζωής. Αλλά κάθε βήμα προς την ελευθερία, όσο μικρό κι αν είναι, μας φέρνει πιο κοντά στον αληθινό μας εαυτό. Είναι σαν να ανάβουμε ένα φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο: όσο περισσότερο φωτίζουμε, τόσο πιο πολύ αποκαλύπτεται η ομορφιά του χώρου, ο πλούτος που υπήρχε εκεί και δεν τον βλέπαμε.

Σε αυτή την πορεία, χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας — όχι για να τους νικήσουμε, αλλά για να τους κατανοήσουμε. Χρειάζεται να αγκαλιάσουμε τα τραυματισμένα μας κομμάτια, να τους δώσουμε την αγάπη και τη φροντίδα που δεν έλαβαν ποτέ. Να τα φέρουμε στο φως, όχι για να τα κρίνουμε, αλλά για να τα επουλώσουμε. Και όσο προχωράμε, αρχίζουμε να νιώθουμε μια πρωτόγνωρη απελευθέρωση. Τα δεσμά που μας κρατούσαν πίσω χαλαρώνουν, και η αίσθηση του «δεν μπορώ» ή «δεν αξίζω» αρχίζει να διαλύεται.

Αυτή η διαδικασία δεν είναι ποτέ γραμμική. Υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε πως έχουμε κάνει πρόοδο, και άλλες που νιώθουμε πως έχουμε επιστρέψει στα παλιά μοτίβα. Όμως, κάθε βήμα — ακόμα και η πτώση — είναι μέρος της εξέλιξης. Και κάθε φορά που σηκωνόμαστε, η δύναμή μας αυξάνεται, η κατανόησή μας βαθαίνει.

Δεν είναι ποτέ αργά να ξεκινήσει κανείς. Δεν είναι ποτέ αργά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τις στιγμές που ζήσαμε με έναν τρόπο που δεν μας εξέφραζε. Κάθε εμπειρία, κάθε επιλογή, μας έχει διαμορφώσει. Μας έχει φέρει πιο κοντά σε αυτό που είμαστε σήμερα. Το κλειδί είναι να αποφασίσουμε. Να αποφασίσουμε πως αξίζουμε να ζήσουμε μια ζωή πιο αυθεντική, πιο αληθινή. Να αναγνωρίσουμε πως έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε, να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας.

Η διαδρομή αυτή απαιτεί θάρρος. Αλλά το θάρρος δεν είναι η απουσία φόβου — είναι η απόφαση να προχωρήσουμε, παρόλο που φοβόμαστε. Κάθε βήμα που κάνουμε προς την αυτογνωσία μας οδηγεί σε μεγαλύτερη ελευθερία. Είναι μια πορεία που μας επιστρέφει σε εμάς τους ίδιους, αποκαλύπτοντας την αυθεντική μας ταυτότητα.

Κι έτσι, καθώς αφαιρούμε τα πέπλα και το βάρος του παρελθόντος, ανακαλύπτουμε ξανά τη χαρά, την ειρήνη, την αίσθηση ότι ζούμε μια ζωή που πραγματικά μας ανήκει. Μια ζωή που δεν καθορίζεται από φόβους και προσδοκίες, αλλά από τη δική μας εσωτερική φωνή, τη δική μας αλήθεια. Κι αυτή η αλήθεια είναι η πιο πολύτιμη ελευθερία που μπορούμε ποτέ να κερδίσουμε.

Αγγελική Μπολουδάκη