Η ομορφιά είναι διακριτική

Αν με ρωτούσατε πώς να καταφέρω να βρω το δρόμο μου μέσα από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, που σας έλεγα το εξής:
«Δίνω προσοχή στην ομορφιά».
Και με αυτό εννοώ ότι έχω διδάξει τον εαυτό μου να ψάχνει τις λεπτομέρειες που συνθέτουν τα ευαίσθητα οστά του κόσμου γύρω μου,
εκείνα τα πράγματα που περπατούν σιωπηλά με απαλά βήματα,
που δεν αναγγέλλουν την παρουσία τους με δυνατή φωνή.

Liezel Graham

Πόσο συχνά ξεχνάμε να δίνουμε σημασία στις μικρές λεπτομέρειες της ζωής, σε εκείνα τα μικρά, σχεδόν αδιόρατα δώρα που μας προσφέρονται καθημερινά; Η ομορφιά δεν είναι πάντα φανταχτερή. Δεν κάνει θόρυβο. Δεν επιβάλλεται. Είναι εκείνη η λεπτή αίσθηση όταν ο ήλιος φωτίζει απαλά τα φύλλα ενός δέντρου. Είναι ο τρόπος που μια σταγόνα βροχής κυλάει πάνω σε ένα παράθυρο, σχεδιάζοντας μικροσκοπικά μονοπάτια. Είναι η καλοσύνη στο βλέμμα ενός άγνωστου που μας χαμογελάει απροσδόκητα.

Όταν όλα γύρω μοιάζουν δύσκολα, όταν η ψυχή βαραίνει από θλίψη ή αγωνία, η ικανότητα να προσέξουμε αυτή την αθόρυβη ομορφιά μπορεί να γίνει σανίδα σωτηρίας. Είναι σαν να μας ψιθυρίζει ο κόσμος: “Είμαι εδώ. Ακόμα υπάρχει φως. Ακόμα υπάρχει αγάπη”.

Το να μάθεις να αναγνωρίζεις την ομορφιά σημαίνει να καλλιεργήσεις μια μορφή ευγνωμοσύνης. Κι αυτή η ευγνωμοσύνη δεν χρειάζεται να είναι μεγαλεπήβολη. Αρκεί να εκτιμήσεις τη ζεστασιά μιας κούπας σοκολάτας στα χέρια σου, την απαλότητα μιας κουβέρτας, ή τον ρυθμικό ήχο της καρδιάς σου που θυμίζεις ότι είσαι ακόμα εδώ, ακόμα ζωντανός.

Η ομορφιά δεν θα μας φωνάξει. Δεν θα μας χτυπήσει την πόρτα. Είναι διακριτική, αλλά πανταχού παρούσα. Όταν μαθαίνουμε να βλέπουμε, μαθαίνουμε και να βρίσκουμε ελπίδα στις πιο σκοτεινές μας στιγμές. Και τότε, κάθε λεπτομέρεια, κάθε μικρό θαύμα του κόσμου, γίνεται ένας φάρος που μας καθοδηγεί, μια υπενθύμιση ότι η ζωή, όσο δύσκολη κι αν είναι, πάντα κρύβει μέσα της κάτι πολύτιμο.

Αγγελική Μπολουδάκη