Η ώριμη αγάπη θέλει παρουσία

Αγαπημένη μου φίλη, αγαπημένε μου φίλε

Όταν δεν λειτουργείς ώριμα, δεν είσαι απλώς απών — γίνεσαι καθρέφτης που με φέρνει αντιμέτωπο με παλιά μου τραύματα. Με εκείνες τις στιγμές που δεν με άκουσαν, δεν με είδαν, δεν με προστάτεψαν. Κάθε φορά που αποποιείσαι την ευθύνη σου, νιώθω πως με αφήνεις μόνο σε ένα δωμάτιο γεμάτο ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν. Σαν να μιλάω και να μην υπάρχεις να ακούσεις. Σαν να με διαγράφεις σιωπηλά, χωρίς θόρυβο, χωρίς εξηγήσεις — κι αυτό πονάει περισσότερο απ’ οτιδήποτε.

Όταν δεν λειτουργείς ώριμα, με επηρεάζεις βαθιά. Η ψυχή μου γίνεται εύθραυστη. Αρχίζω να αμφιβάλλω για τη δική μου αντίληψη, για την αξία μου, για την αλήθεια μου. Μου θυμίζεις πόσο εύκολα μπορεί να με παρακάμψει κάποιος που επιλέγει να προστατεύσει τον εαυτό του εις βάρος της σχέσης μας. Και τότε δεν πληγώνομαι απλώς — νιώθω πως κουβαλώ μόνη μου ένα φορτίο που δεν μου αναλογεί. Μια απογοήτευση, μια σιωπηλή θλίψη που γλιστρά κάτω από το δέρμα και εγκαθίσταται μέσα μου.

Ο τρόπος που αρνείσαι να κοιτάξεις τις πράξεις σου, να δεις τον αντίκτυπό τους, δεν είναι απλώς ασυνειδησία. Είναι σαν να μου λες: «Δεν σε υπολογίζω αρκετά για να δω πώς σε επηρεάζω.» Και αυτό, για μένα, είναι οδυνηρό. Όχι επειδή περιμένω την τελειότητα — αλλά επειδή ελπίζω σε αληθινή παρουσία. Σε σεβασμό. Σε συναισθηματική ευθύνη.

Δεν ζητώ να μην κάνεις λάθη. Ζητώ να τα δεις. Να σταθείς απέναντί τους με την ταπεινότητα και το θάρρος που απαιτεί η πραγματική ωριμότητα. Ζητώ να μην με σπρώχνεις στη σκιά κάθε φορά που δυσκολεύεσαι να αντέξεις το φως της αλήθειας.

Γιατί όταν δεν λειτουργείς ώριμα, με αναγκάζεις να γίνομαι εγώ ο ενήλικας και για τους δυο. Και κάποια στιγμή κουράζομαι. Όχι επειδή δεν έχω δύναμη, αλλά επειδή θέλω να υπάρχουμε ισότιμα. Θέλω να μπορώ να στηριχθώ κι εγώ. Να νιώθω ασφαλής. Να ξέρω πως δεν θα χρειαστεί να μαζεύω μόνη μου τα θραύσματα από μια επικοινωνία που δεν έφτασε ποτέ στην καρδιά σου.

Η απουσία ωριμότητας δεν είναι πάντα δυνατή να φανεί με την πρώτη ματιά. Όμως, η ψυχή την αναγνωρίζει αμέσως: από το βάρος που αρχίζει να κουβαλά, από την απομάκρυνση που νιώθει, από τον κόμπο που γεννιέται στο στήθος όταν βλέπει πως αυτός που έχει απέναντί της δεν θέλει να δει.

Κι αν τελικά επιλέξεις να μη δεις, να μην αλλάξεις, να μην σταθείς… τότε ναι, φεύγω. Όχι από τιμωρία, αλλά από ανάγκη. Γιατί το να μείνω, θα ήταν προδοσία απέναντι στον εαυτό μου. Κι εγώ δε θέλω πια να προδίδω ούτε το παιδί που ήμουν, ούτε τον ενήλικα που παλεύει να γίνει φως μέσα από το σκοτάδι.

Αγγελική Μπολουδάκη