Αν αισθάνομαι πως αξίζω, εκφράζω ώριμα αιτήματα

Ξέρω πολλούς που αγαπούσαν πολύ βαθιά τους συντρόφους τους στη διάρκεια των ερωτοτροπιών τους. Μολοταύτα, ούτε αυτοί κατάφεραν να λειτουργήσει καλά ο γάμος τους, γιατί δεν τα πήγαιναν καλά μαζί. Και βέβαια, δεν αρκεί η αμοιβαία έλξη. Το πόσο ταιριάζεις με τον άλλον, το τι περιμένεις από το γάμο και πως επικοινωνείτε ο ένας με τον άλλον, αυτά καθορίζουν κατά μεγάλο μέρος το είδος του γάμου που θα διαμορφώσετε οι δυο σας.

Αποτελεί βασικό πρόβλημα το γεγονός ότι η κοινωνία μας βασίζει τη συζυγική σχέση σχεδόν αποκλειστικά πάνω στην αγάπη κι έπειτα επιβάλλει απαιτήσεις που μόνη της η αγάπη δεν μπορεί να ικανοποιήσει:

«Αν μ’ αγαπάς, δε θα κάνεις τίποτα χωρίς εμένα».
«Αν μ’ αγαπάς, θα κάνεις αυτό που σου λέω».
«Αν μ΄αγαπάς, θα μου δώσεις ό,τι θέλω».
«Αν μ’ αγαπάς, θα ξέρεις τι θέλω, πριν σου το ζητήσω».

Αυτή η μέθοδος δεν αργεί να μετατρέψει την αγάπη σ’ ένα είδος εκβιασμού, σε αρπάγη, όπως την ονόμασα.

Και πιο συγκεκριμένα: Αισθάνομαι πως δεν αξίζω πολλά πράγματα. Εφόσον λοιπόν η σχέση μας βασίζεται μόνο στην ‘αγάπη’, εξαρτιέμαι από τα κοπλιμέντα σου, από τις περιποιήσεις σου, την επιδοκιμασία σου, τα χρήματά σου κ.λ.π. για να αισθάνομαι καλά. Αν αιώνια δεν μου δείχνεις ότι ζεις μόνο για μένα, τότε αισθάνομαι σαν ένα τίποτα.

Αυτή η τακτική σύντομα στραγγαλίζει τη σχέση.

Βιρτζίνια Σατίρ, πλάθοντας ανθρώπους, Κέδρος