Σ’ αγαπάω μπαμπά

“…Μπαμπά, γέρασες. Πόσα χρόνια έκλεισες; Εβδομήντα τρία; Πόσο θα ήθελα να σε είχα βρει νωρίτερα. Πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια! Σ’ αγαπάω μπαμπά. Σ’ αγαπάω με την εμμονή σου στη δουλειά, σ’ αγαπάω με τον τρόπο που έχεις να εκνευρίζεσαι, σ’ αγαπάω με την ανικανότητά σου να δεχτείς οτιδήποτε από οποιονδήποτε, σ’ αγαπάω με την εξυπνάδα σου που πάντα θαύμαζα και που σήμερα ξέρω πως ποτέ δεν διέθετες… Σ’ αγαπάω με την θέρμη σου, σ’ αγαπάω με το μεγαλείο σου, σ’ αγαπάω με την απεριόριστη ειλικρίνειά σου, σ’ αγαπάω με την αγάπη σου για τα παιδιά, σ’ αγαπάω με την αγάπη σου για τη μητέρα μου.

Θα ήθελα τόσο πολύ να είχα περάσει πιο πολύ χρόνο μαζί σου!”

(…)

“Μπαμπά, ήθελα να μ’ εκτιμάς, να με αναγνωρίζεις και να με αγαπάς περισσότερο, αλλά πάνω απ’ ολα ήθελα να μου το πεις. Εγώ το ξέρω πως με αναγνωρίζεις μπροστά στους άλλους, αλλά σ’ εμένα μπαμπά, σ’ εμένα ποτέ δεν είπες πως ήσουν περήφανος για μένα. Από μένα, μπαμπά, ποτέ δε δέχτηκες τίποτα που να μην ήταν τσάμπα ή μικρής αξίας. Μπαμπά, ποτέ δεν έμαθες να παίρνεις. Δεν άντεχες την ιδέα να έχεις ανάγκη τον άλλον.”

“Γίνε ο πατέρας σου.”

“Είναι αλήθεια, και ξέρεις κάτι…; Τώρα συνειδητοποιώ πως εσύ κι εγώ είμαστε ίδιοι και σ’ αυτό. Γιατί αυτό είναι το ίδιο ακριβώς με αυτό που σου συμβαίνει εσένα. Έτσι δεν είναι;”

“Ναι, έτσι είναι.”

“Πες στον πατέρα σου πως νιώθεις τώρα.”

“Μπαμπά, νιώθω πως είναι πια πολύ αργά για σένα. Νιώθω πως είναι πολύ αργά πια για να περιμένω να μου μάθεις να δέχομαι. Αλλά δεν είναι αργά για μένα, μπαμπά. Θέλω να μάθω να παίρνω, θέλω να μάθω ν’ αφήνω τους άλλους να με στηρίζουν. Θέλω να μάθω να έχω ταίρι, μπαμπά. Όχι παιδί: ταίρι! Κι όσο για σένα, μπαμπά, δεν θα καθίσω να περιμένω πότε θα μάθεις να παίρνεις.”

Θυμάμαι κάτι που διάβασα για την αγάπη, αλλά νομίζω πως πηγαίνει και στο “δίνω”.

Πρώτα, δίνω γιατί μου δίνουν,

μετά, δίνω για να μου δώσουν,

μετά δίνω για να πάρουν αυτό που δίνω

και, τέλος, δίνω μόνο για τη χαρά του να δίνεις.

Σήμερα, μεγάλωσα, μπαμπά. Θέλω να σου δώσω για τη χαρά του να δίνεις. Δεν θέλω να σου μάθω τίποτα και δεν έχεις τίποτα να μου μάθεις.

Όπως λέει η Μπάρι, ίσως σήμερα να είμαι το πρώην παιδί σου…

“Τι νιώθεις;”

“Ανακούφιση, ευχαρίστηση, γαλήνη, και μπορεί λίγη θλίψη.”

“Θέλεις να πεις τίποτ’ άλλο στον μπαμπά σου;”

“Ναι. Πως τον αγαπάω πιο πολύ από πριν.”

“Αποχαιρέτα τον…”

“Αντίο, μπαμπά…”

Χόρχε Μπουκάι, Γράμματα στην Κλαούντια, opera