Αυτοσεβασμός και ψυχική υγεία

Η αποδοχή, η κατανόηση και ο αυτοσεβασμός είναι βασικοί παράγοντες για την ψυχική μας υγεία και την ευημερία μας. Αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι, την ατελή μας φύση, αλλά και τις δυνατότητές μας. Όταν δεν κρίνουμε αρνητικά τον εαυτό μας, μας κατανοούμε και μας συμπονάμε. Αυτό μας βοηθά να απελευθερωθούμε από μοτίβα που δεν μας εκφράζουν, να έρθουμε πιο κοντά στην αλήθεια μας και στον αυτοσεβασμό μας. Όταν σεβόμαστε τον εαυτό μας, γίνεται πιο εύκολο να σεβόμαστε και τους άλλους.

Καθένας από εμάς είναι μοναδικός και αξίζει την αγάπη, το σεβασμό και τη φροντίδα. Όταν δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας, αναζητούμε την επιβεβαίωση των άλλων, για να αντανακλούν τις σκέψεις και τα συναισθήματα που έχουμε για τον εαυτό μας. Όταν όμως είμαστε ενωμένοι με τα καλά και τα κακά μας, συνδεόμαστε με τους άλλους για αυτό που πραγματικά είναι, για τα συναισθήματα που μοιραζόμαστε μαζί τους, και για την πληρότητα και την αρμονία που προσφέρουμε ο ένας στον άλλον.

Νιώθουμε ακεραιότητα όταν συμφιλιωνόμαστε με κάθε πλευρά του εαυτού μας, αναγνωρίζοντας ποιες χρειάζονται ανάπτυξη, ώστε να εκφράζουν την αλήθεια μας. Όταν συμφιλιωνόμαστε με το παρελθόν μας, κατανοούμε ότι κάθε εμπειρία μάς πρόσφερε ένα άνοιγμα στον βαθύτερο εαυτό μας. Αν δεν είχαμε βιώσει πόνο, πώς θα μπορούσαμε να εκφράσουμε τα συναισθήματα της ψυχής μας; Αν δεν μας πλήγωναν κάποιες συμπεριφορές, ίσως να τις επαναλαμβάναμε σε ανθρώπους που εκτιμούμε, καταστρέφοντας την αίσθηση ασφάλειας που χρειαζόμαστε. Αν δεν βιώναμε ματαίωση και απογοήτευση, πώς θα μαθαίναμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας; Τώρα, χάρη στις εμπειρίες μας, η ευθύνη έρχεται ως φυσικό αποτέλεσμα της φροντίδας που δείχνουμε στον εαυτό μας και στους άλλους.

Νιώθοντας ενωμένοι, κάθε κομμάτι του εαυτού μας μας ανήκει. Αισθανόμαστε ολόκληροι, κάτι που μας επιτρέπει να νιώθουμε μέρος μιας ευρύτερης αλυσίδας, η οποία δεν έχει εξουσία να μας διασπάσει. Αντιθέτως, ερχόμαστε σε ένωση μαζί της, συνειδητοποιώντας ότι τη χρειαζόμαστε όπως μας χρειάζεται κι αυτή.

Κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν και συνειδητοποιώντας την αξία μας, ίσως διαπιστώσουμε ότι δεν φροντίζαμε αρκετά τις ανάγκες μας. Μπορεί να μην ήμασταν σε επαφή με αυτές ή να ικανοποιούσαμε μόνο τις επιφανειακές ανάγκες μας, αμελώντας εκείνες που θρέφουν την ψυχή μας συναισθηματικά και πνευματικά. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Για να κατανοήσει κανείς τις ουσιαστικές του ανάγκες, να τις ακούσει και να τις σεβαστεί, πρέπει πρώτα να νιώσει ενωμένος με τον εαυτό του. Αλλιώς, όποια ανάγκη φαίνεται επικρατέστερη μπορεί να κυριαρχήσει, και όποια φαίνεται πιο δελεαστική μπορεί να εξιδανικευτεί και να ικανοποιηθεί.

Όταν είμαστε βυθισμένοι στην ενοχή, την επίκριση και το θυμό, παρατηρούμε τα ψεγάδια μας και τα μεγεθύνουμε. Όταν όμως η κατανόησή μας βαθαίνει, αντιλαμβανόμαστε ότι κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε με τα δεδομένα που είχαμε. Έτσι, μπορούμε πιο εύκολα να δείξουμε κατανόηση και στους άλλους, αφού ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τα δικά του δεδομένα. Όσο η κατανόηση μας αποκτά ποιότητα και βάθος, νιώθουμε συμπόνια για τον εαυτό μας, μας νοιαζόμαστε, μας αγαπάμε, και προχωρούμε προς την ολοκλήρωσή μας.

Αφήνουμε πίσω, χωρίς θυμό και ενοχές, συναισθήματα και σκέψεις που αντιστοιχούν σε εικόνες του εαυτού που δεν μας ανήκουν. Εγκαταλείπουμε επιλογές που ταιριάζουν σε μια εσφαλμένη εικόνα για εμάς και κρατάμε την προσωπική μας αλήθεια, την οποία ανακαλύπτουμε σταδιακά, με αντοχή, δίνοντάς της την αξία που της αναλογεί.

Αγγελική Μπολουδάκη