‘Έλεγχος και αποδοχή εαυτού

Συχνά προσπαθούμε να ελέγξουμε τους άλλους, να τους φέρουμε στα μέτρα μας και να τους προσαρμόσουμε στις δικές μας ανάγκες και προσδοκίες. Αυτό συμβαίνει επειδή κάτι μέσα μας μάς εμποδίζει να δούμε τους άλλους καθαρά και να ακούσουμε τα αληθινά τους θέλω. Αντί να αποδεχτούμε τη μοναδικότητα και τη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου, αναζητούμε την επιβεβαίωση μέσα από τον έλεγχό τους.

Αυτή η ανάγκη για έλεγχο, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στις διαπροσωπικές σχέσεις. Συνδέεται βαθιά με τον ίδιο μας τον εαυτό. Συχνά, προσπαθούμε να ελέγξουμε τους άλλους επειδή δεν έχουμε καταφέρει να αποδεχτούμε πλήρως αυτό που είμαστε. Κάθε προσπάθεια ελέγχου των άλλων, στην ουσία, είναι μια προσπάθεια ελέγχου του φόβου μας. Ένας φόβος που προέρχεται από τη δική μας ανασφάλεια και την αίσθηση ότι δεν αξίζουμε την αλλαγή ή την εξέλιξη.

Ο έλεγχος, όμως, είναι μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Μας κρατά εγκλωβισμένους σε γνώριμα μοτίβα συμπεριφοράς, όπου δεν υπάρχει χώρος για την αληθινή αλλαγή και ανάπτυξη. Η ανάγκη να διατηρήσουμε τον έλεγχο μας εμποδίζει να αποδεχτούμε το καινούργιο, το οποίο θα μας ανοίξει σε αλήθειες που ακόμη δεν έχουμε ανακαλύψει για τον εαυτό μας.

Αυτός ο φαύλος κύκλος του ελέγχου μας οδηγεί σε μια κατάσταση στασιμότητας. Κρατάμε σταθερά ό,τι μας είναι γνωστό, ακόμη κι αν αυτό δεν μας εκφράζει πια. Φοβόμαστε να βιώσουμε τη θλίψη που συνοδεύει τον αποχωρισμό από παλιές μας πεποιθήσεις ή καταστάσεις. Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι, ακόμη κι αν η μοναξιά είναι απαραίτητη για να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας.

Η ουσιαστική αλλαγή, όμως, έρχεται μόνο όταν τολμήσουμε να σταθούμε σταθερά στα πόδια μας. Όταν οι επιλογές μας γίνονται με βάση τις επιθυμίες μας και όχι από φόβο ή ανάγκη. Όταν δεν επιλέγουμε σχέσεις ή καταστάσεις που είναι αδύναμες και χρειάζονται «σώσιμο», αλλά εκείνες που ταιριάζουν με τη δύναμη και την ελευθερία μας. Η αποδοχή του εαυτού μας μας ανοίγει στον κόσμο με νέες προοπτικές, χωρίς να νιώθουμε ότι πρέπει να ελέγχουμε τους άλλους ή να τους προσαρμόζουμε στις δικές μας ανάγκες.

Αυτό όμως απαιτεί θάρρος. Χρειάζεται να δεχτούμε την αλήθεια για το ποιοι είμαστε, να αποδεχτούμε ότι η αλλαγή έρχεται μέσα από την απελευθέρωση και όχι από τον έλεγχο. Η θλίψη που θα βιώσουμε, αποχωριζόμενοι ό,τι παλιό και μη λειτουργικό, είναι μέρος αυτής της διαδικασίας. Είναι ένα βήμα προς την αυτογνωσία και την αποδοχή. Μετά τη θλίψη, έρχεται η αποδοχή. Και τότε, ο έλεγχος υποχωρεί, δίνοντας χώρο στην επιθυμία για εξερεύνηση, στην ευγνωμοσύνη για ό,τι ωραίο υπάρχει στη ζωή μας, και στην πίστη στον εαυτό μας.

Η ανάγκη για έλεγχο φθίνει όταν πιστεύουμε στον εαυτό μας και αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις ανάγκες μας. Δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε στους άλλους για επιβεβαίωση ή για να καλύψουμε κενά, γιατί έχουμε μάθει να ακούμε και να τιμάμε τις δικές μας ανάγκες. Και τότε, οι σχέσεις μας με τους άλλους γίνονται αυθεντικές. Δεν επιβάλλουμε προσδοκίες ή εξαρτητικές τάσεις, αλλά απολαμβάνουμε την αλληλεπίδραση με τον καθένα όπως είναι.

Η αποδοχή του εαυτού μας φέρνει μια βαθιά εσωτερική γαλήνη. Δεν νιώθουμε πια την ανάγκη να ελέγχουμε τους άλλους, γιατί έχουμε μάθει να θαυμάζουμε τη μοναδικότητα τους, όπως ακριβώς θαυμάζουμε και τη δική μας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, καλλιεργούμε την αυτοεκτίμηση και την πίστη στον εαυτό μας. Αποδεχόμαστε τις αποχωρήσεις από το παρελθόν και ανοίγουμε τον δρόμο για το μέλλον με ελπίδα, δύναμη και ευγνωμοσύνη.

Αγγελική Μπολουδάκη