Να τολμήσουμε να εκτιμήσουμε τον θησαυρό που υπάρχει μέσα μας

Πόσες φορές δεν επικρίνουμε τους άλλους ανθρώπους, κυρίως εκείνους με τους οποίους σχετιζόμαστε, γιατί δυσκολευόμαστε ή και αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας αλήθειες. Προβάλλουμε στους άλλους δικές μας πλευρές και τους κατηγορούμε για αυτό ή παραπονιόμαστε εκθέτοντας τη λύπη μας, με αποτέλεσμα να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη να τις αλλάξουμε.

Αν θυμώνεις με τους άλλους επειδή θεωρείς ότι σε απορρίπτουν, μήπως απορρίπτεις εσύ τον εαυτό σου, μήπως δεν εκτιμάς την αξία σου και στους άλλους ανθρώπους συναντάς αυτό που πιστεύεις για τον εαυτό σου; Μήπως θυμώνεις με σένα  και κάθε φορά που δεν ανταποκρίνεσαι στην τέλεια εικόνα σου, σε απορρίπτεις επικρίνοντάς σε;

Αν νιώθεις ότι σε χειραγωγούν και σε εκμεταλλεύονται, μήπως πιστεύεις ότι η χειραγώγηση είναι τρόπος σχέσης; Μήπως εκμεταλλεύεσαι τον εαυτό σου και τον υποβάλλεις σε συνθήκες χρήσης γιατί νομίζεις πως αυτό αξίζεις; Μήπως και εσύ τους χρησιμοποιείς για να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μοναχά αυτός ο τρόπος σχέσης σου ταιριάζει;

Αν θεωρείς πως δεν αποτελείς προτεραιότητα για τους ανθρώπους που σε επιλέγουν, αναρωτήσου ειλικρινά αν ο εαυτός σου αποτελεί προτεραιότητα για σένα. Αν σε νοιάζεσαι αληθινά, αν υποστηρίζεις την επιθυμία σου, αν σέβεσαι τη δημιουργικότητά σου και σένα. Αν δεν νιώθεις ένοχος κάθε φορά που τολμάς στα όνειρά σου αλλά πιστεύεις στις ικανότητές σου και τις υποστηρίζεις με πάθος και ορμή. Αν χαρίζεις την προτεραιότητά σου στους ανθρώπους που επιλέγεις και σε επιλέγουν, με αφοσίωση και αληθινό ενδιαφέρον σε εκείνους.

Αν επιλέγεις ανθρώπους που σε ελέγχουν, μήπως ελέγχεις τον εαυτό σου; Μήπως επαναλαμβάνεις στερεότυπα στα οποία μεγάλωσες, από φόβο να διαφοροποιηθείς από αυτά και να τολμήσεις στην ελευθερία σου; Μήπως τους ελέγχεις και εσύ επαναλαμβάνοντας ρόλους με τους οποίους ταυτίζεσαι υπονομεύοντας  την αλήθεια σου, την ελευθερία σου, την σύνδεση με τους ανθρώπους σου αδυνατώντας να τους δεις όπως είναι και όχι όπως τα φαντάσματα των φόβων σου σε κάνουν να τους βλέπεις;

Αν επιλέγεις ανθρώπους που σε σένα βλέπουν τις προσδοκίες τους και όταν δεν ανταποκρίνεσαι σε αυτές σε εγκαταλείπουν, μήπως αρνείσαι να κάνεις το πένθος σου για έναν ιδανικό εαυτό, νομίζοντας  πως αν τον είχες θα σε αγαπούσαν περισσότερο;  Μήπως εγκαταλείπεις τον εαυτό σου ακυρώνοντάς σε κάθε φορά που δεν ανταποκρίνεσαι σε αυτό που θα ήθελες να είσαι; Μήπως και εσύ τους προσεγγίζεις ελπίζοντας να κερδίσεις τα δώρα εκείνα που θα σε κάνουν πιο επιθυμητό στα μάτια σου;

Αν σε ελκύουν άνθρωποι που σε περιορίζουν, που στερούν την ελευθερία σου, που γίνονται η φωνή της αυστηρής συνείδησής σου, μήπως εγκλωβίζεις τον εαυτό σου σε κάτι που δεν είσαι, από φόβο να κάνεις την ανατροπή και να αποδεχθείς αυτό που αληθινά είσαι; Μήπως περιορίζεις τον εαυτό σου και εγκλωβίζεις αυτούς τους ανθρώπους σε μια παράταιρη σχέση, για να σε πείθουν ότι αυτό που σου αξίζει είναι η λιλιπούτεια εικόνα που έχεις μάθει να βλέπεις τον εαυτό σου;

Αν νιώθεις άγχος κάθε φορά που συναντάς την αγάπη, αν αισθάνεσαι πανικό στην επιθυμία του άλλου ανθρώπου και τρομάζεις μπροστά σε αυτήν,  αν προσπαθείς να διαστρεβλώσεις το ενδιαφέρον του νομίζοντας ότι αποβλέπει σε κάτι από σένα, μήπως σε φοβίζει η αγάπη γιατί η αγάπη σε ανοίγει σε έναν κόσμο όπου ο εαυτός σου θα πρέπει να δημιουργήσει χώρο για να δεχτεί κι έναν άλλον άνθρωπο εκτός από σένα; Μήπως αρνείσαι να αφεθείς στην επιθυμία σου από φόβο να γκρεμίσεις τα τείχη που έχεις χτίσει για να εμποδίσεις την ερχομό της;

Δεν είναι εύκολο να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι και σίγουρα δεν είναι ανώδυνο. Πιο “ασφαλές” είναι να κρυφτούμε από τις αλήθειες μας και να κρίνουμε ή να θυμώνουμε με τους άλλους. Όσο όμως το κάνουμε, δεν αναλαμβάνουμε τον εαυτό μας, δεν ερχόμαστε σε επαφή με την αλήθεια μας. Η αξία μας παραμένει κρυμμένη και εγκλωβιζόμαστε σε καταστάσεις που καθρεφτίζουν αυτό που νιώθουμε για τον εαυτό μας.Γεμάτοι παράπονο, θυμό, λύπη, δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας, αδυνατώντας να ξεφύγουμε από την αλλότρια εικόνα που φτιάχνουμε για μας.  Κι όμως, καθένας μας διαθέτει έναν ελεύθερο άνθρωπο μέσα του και αυτό που επιθυμούμε είναι να τολμήσουμε να εκτιμήσουμε τον θησαυρό που κρύβουμε μέσα μας. Όταν το καταφέρνουμε, υποστηρίζουμε αυτό που αληθινά θέλουμε, το οποίο καθρεφτίζει αυτό που πιστεύουμε πως αξίζουμε.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας