Παράθυρα με θέα είναι οι άνθρωποι
7 Δεκεμβρίου 2018
Δεν είναι αγάπη
8 Δεκεμβρίου 2018

Να κάνουμε κάθε καλό χαρακτηριστικό μας να γίνεται ολοένα και καλύτερο

Κάθε καλό που φωλιάζει μέσα μας είναι ένας σπόρος που περιμένει να θρέψουμε και να αναδείξουμε. Είναι η φλόγα που πρέπει να προστατέψουμε από τους ανέμους της αμφιβολίας και του φόβου, να την ενισχύσουμε ώστε να μεγαλώσει και να φτάσει να φωτίσει όχι μόνο εμάς, αλλά και τους γύρω μας. Πρέπει να το εμπιστευτούμε αυτό το καλό, να το στηρίξουμε με ευλάβεια, όπως στηρίζουμε το εύθραυστο βλαστάρι που ξεπροβάλλει από τη γη. Να το υποδεχόμαστε, να το εκτιμάμε ως κάτι μοναδικό, σαν να είναι ένας θησαυρός κρυμμένος στα βάθη της ύπαρξής μας, και να το φροντίζουμε με αγάπη.

Κάθε φορά που προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε τις ικανότητές μας, είναι σαν να αναλαμβάνουμε ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία και την ωρίμανση. Η ευθύνη δεν είναι βάρος, αλλά ένας δρόμος προς τη δημιουργία. Και καθώς καλλιεργούμε τον εσωτερικό μας κήπο, πρέπει να τον καθαρίζουμε από τις ζιζάνια, από όλα όσα τον εμποδίζουν να αναπνεύσει και να απλώσει ρίζες στο φως. Όταν το καλό μέσα μας ανθίζει, δεν πρέπει να το κρατάμε μόνο για εμάς, αλλά να το μοιραζόμαστε, να το προσφέρουμε απλόχερα, ώστε οι καρποί του να ωφελήσουν και άλλους.

Όσο κι αν οι φόβοι μας ψιθυρίζουν ότι είναι εγωιστικό να εστιάζουμε στον εαυτό μας, πρέπει να τους αντικρούουμε με στοργή. Δεν είναι εγωισμός να φροντίζουμε τα δώρα που μας δόθηκαν. Είναι ευθύνη μας να τα αναπτύσσουμε, να τα εξαγνίζουμε και να τα προσφέρουμε στον κόσμο, όπως ένας καλλιτέχνης προσφέρει το έργο του. Όταν οδηγούμε τις ικανότητές μας προς την κατεύθυνση της προσφοράς, τότε η δημιουργία γίνεται ένας δίαυλος μέσα από τον οποίο περνά το καλό σε όλους. Και όταν το δικό μας καλό ωφελεί άλλους, δεν είναι μόνο πράξη αγάπης προς εμάς, αλλά και προς τον κόσμο.

Οι αμφιβολίες που μας λένε ότι θα αποξενωθούμε από τους άλλους εάν εστιάσουμε στον εαυτό μας είναι απλά σκιές που πρέπει να διαλύσουμε. Μόνο όταν είμαστε αληθινά αυτόνομοι, όταν έχουμε αναγνωρίσει και τιμήσει τη δική μας αξία, μπορούμε να δεσμευτούμε βαθιά και ουσιαστικά με τους άλλους. Βλέπουμε τότε καθαρά το καλό που φωλιάζει και σε εκείνους, εκτιμώντας το όπως εκτιμάμε τον εαυτό μας. Όσο περισσότερο καλλιεργούμε τη δική μας αλήθεια, τόσο πιο ελεύθερα μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να αγκαλιάσουμε την αλήθεια των άλλων.

Όσο για τις ενοχές ότι ίσως γίνουμε αλαζόνες αν δώσουμε προσοχή στις ανάγκες μας, πρέπει να τις καθησυχάσουμε και να καταλάβουμε ότι η αληθινή σύνδεση με το εσωτερικό μας καλό δεν γεννά αλαζονεία, αλλά δημιουργικότητα. Όταν συμφιλιωνόμαστε με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας, οργανώνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Βλέπουμε με διαύγεια και ωριμότητα, αποκτούμε αυτογνωσία και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις δεξιότητές μας για κάτι υψηλότερο, κάτι που θα υπηρετήσει τόσο εμάς όσο και τους άλλους. Η αρμονία που προκύπτει μας κάνει πιο προσγειωμένους, πιο αληθινούς, και έτσι πιο ανοιχτούς στη χαρά των άλλων.

Τα στερεότυπα που μας κρατούν δεσμευμένους σε παλιές αντιλήψεις πρέπει να τα μεταμορφώσουμε. Όταν αναγνωρίζουμε ότι μπορούμε να κινηθούμε πέρα από τις συνηθισμένες μας σκέψεις, απελευθερώνουμε τον εαυτό μας. Νιώθουμε πληρότητα όταν δίνουμε χώρο στον εσωτερικό μας πλούτο να καρποφορήσει. Όσο περισσότερο καλλιεργούμε ό,τι καλύτερο έχουμε μέσα μας, τόσο πιο βαθιά νιώθουμε την αίσθηση της γενναιοδωρίας. Τα δώρα της ζωής που έχουμε στη διάθεσή μας, όσο τα αξιοποιούμε, γίνονται πηγή χαράς και πλήρωσης, όχι μόνο για εμάς, αλλά και για όσους έχουμε γύρω μας.

Κάθε καλό που γεννιέται μέσα μας, όταν το μοιραζόμαστε με τους άλλους, επιστρέφει σε εμάς με τη μορφή ευλογίας. Όπως ο ήλιος που δίνει φως και ενέργεια σε όλα γύρω του, έτσι και το φως μέσα μας, όταν το αφήσουμε να απλωθεί, πολλαπλασιάζεται και φωτίζει την κοινότητα στην οποία ανήκουμε. Και τότε, χωρίς καν να το περιμένουμε, αυτή η ευλογία επιστρέφει σε εμάς, γεμίζοντας μας με μια αίσθηση πληρότητας, ελευθερίας και αγάπης.

Αγγελική Μπολουδάκη