Το εσωτερικό μας παιδί

Το εσωτερικό παιδί είναι εκείνο το τρυφερό κομμάτι του εαυτού μας που κουβαλάει μέσα του όλα όσα ζήσαμε ως παιδιά — τις χαρές, τις λύπες, τους φόβους και τις επιθυμίες μας για αγάπη και αποδοχή. Ό,τι βιώσαμε τότε, είτε χαρούμενο είτε επώδυνο, μας επηρεάζει και καθορίζει το πώς νιώθουμε και πώς αντιδρούμε τώρα ως ενήλικες. Κάθε φορά που συναντάμε μια πρόκληση, όταν κάτι μας πληγώνει ή μας θυμώνει, μπορεί να είναι το εσωτερικό μας παιδί που αντιδρά, κουβαλώντας ακόμα τις πληγές και τις ανασφάλειες από τότε. Όταν μιλάμε για το εσωτερικό παιδί, αναφερόμαστε σε εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που παραμένει ευάλωτο, γεμάτο επιθυμίες για αποδοχή, αγάπη, ασφάλεια.

Για παράδειγμα, αν ως παιδιά νιώσαμε ότι δεν μας άκουγαν ή δεν μας κατανοούσαν, είναι πιθανό να αντιδρούμε έντονα και τώρα, όταν κάποιος φαίνεται να μην καταλαβαίνει αυτά που λέμε. Το εσωτερικό μας παιδί αναβιώνει την παλιά πληγή και μας κάνει να νιώθουμε παραμελημένοι, όπως τότε. Φανταστείτε να βρίσκεστε σε αλληλεπίδραση με ανθρώπους που σας βλέπουν, σας συναισθάνονται, αλλά χρειάζονται τον χρόνο τους για να σας κατανοήσουν, κι εσείς να το παρερμηνεύσετε, νομίζοντας ότι αδιαφορούν. Ή να είστε σε αλληλεπίδραση με ανθρώπους που δεν είναι εφικτό να σας δουν, να σας συναισθανθούν ή να ακούσουν αυτό που είστε και λέτε, κι εσείς να προσπαθείτε  μάταια να αποδείξετε την αξία σας σε αυτούς.

Το να φροντίσουμε το εσωτερικό μας παιδί σημαίνει να σταθούμε δίπλα του, να μην το απορρίψουμε ούτε να το καταπιέσουμε, αλλά να ακούσουμε τι μας λέει, να το κατανοήσουμε, να του προσφέρουμε την αποδοχή που αναζητά και να αγκαλιάσουμε τα συναισθήματά του. Ίσως νιώθουμε ότι δεν είμαστε αρκετοί ή ότι δεν αξίζουμε την αγάπη, και αυτό μπορεί να προήλθε από εμπειρίες του παρελθόντος. Αν νιώθουμε έτσι, σημαίνει πως δεν έχουμε δώσει χώρο σε αυτά τα συναισθήματα να εκφραστούν. Όταν τα αποδεχτούμε και νιώσουμε ότι αξίζουμε με αυτά, η εικόνα της ανεπάρκειας υποχωρεί, και νιώθουμε επαρκείς. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως, όση αγάπη κι αν νιώθαμε ως παιδιά, οι σημαντικοί μας άνθρωποι μπορούσαν να μας δουν στον βαθμό που έβλεπαν και γνώριζαν τον εαυτό τους, μπορούμε πιο εύκολα να κατανοήσουμε και να διαχωρίσουμε την αξία μας από τις αδυναμίες τους.

Η πρόκληση είναι να αποδεχτούμε ότι οι εμπειρίες του παρελθόντος, θετικές και αρνητικές, δεν θα επαναληφθούν με τον ίδιο τρόπο. Πολλές φορές, όταν αναπολούμε στιγμές αποδοχής, ζεστασιάς και ασφάλειας που νιώσαμε ως παιδιά, μπορούμε να νιώσουμε θλίψη γιατί αυτές οι στιγμές ανήκουν στο παρελθόν και δεν θα ξαναζήσουμε ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Από την άλλη, οι αρνητικές εμπειρίες που μας προκάλεσαν πόνο και θυμό δεν μπορούν να “διορθωθούν” ή να ανατραπούν πλήρως, αλλά μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με αυτές. Αυτή η διαδικασία πένθους για το παρελθόν, είτε για τις καλές στιγμές που δεν θα επαναληφθούν είτε για τις άσχημες που δεν μπορούν να αλλάξουν, μας βοηθά να απελευθερωθούμε από το βάρος που κουβαλάμε και να φροντίσουμε το εσωτερικό μας παιδί με θεραπευτικό τρόπο.

Αυτός ο τρόπος προσέγγισης μας επιτρέπει να δημιουργούμε σχέσεις στο παρόν με αυθεντικότητα και αλληλοκατανόηση. Καθώς αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε τις ανάγκες του εσωτερικού μας παιδιού, μαθαίνουμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας την αγάπη και τη φροντίδα που μας έλειψαν στο παρελθόν. Έτσι, μπορούμε να είμαστε πιο ανοιχτοί και ευαίσθητοι στις ανάγκες των άλλων, χτίζοντας σχέσεις βασισμένες στην αμοιβαία κατανόηση και στη συνδημιουργία εμπειριών γεμάτων αυθεντικότητα και σεβασμός.

Αναπτύσσοντας μια γαλήνια εσωτερική ζωή, μπορούμε να αποκτήσουμε εσωτερική ισορροπία και σταθερότητα. Το εσωτερικό μας παιδί βρίσκει έτσι το σπιτικό που πάντα αναζητούσε, καθώς νιώθει ότι είναι αποδεκτό και αγαπημένο για αυτό που πραγματικά είναι.

Αγγελική Μπολουδάκη