Να αντιμετωπίζουμε την εξασθένιση του φωτός με ηρεμία και να εκτιμάμε το φως

Τι συμβαίνει λοιπόν με τη δυστυχία; Πρέπει να την υπομένουμε; Πρέπει να την ανεχόμαστε και να έχουμε στόχο να την ξεπεράσουμε; Πρέπει να την αποφεύγουμε σα συμφορά, ή μήπως να την πολεμάμε σαν εχθρό; Η απάντηση είναι απλή και αδιαμφισβήτητη: δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη δυστυχία, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο δεν μπορούμε να αποφύγουμε το αντίθετό της. Όσο ευχάριστη κι αν ήταν η μέρα μας, θα φτάσει ένα ακόμα δειλινό. Ο ήλιος πάντα δύει και η ζεστασιά του φεύγει. Καθώς η μέρα διαδέχεται τη νύχτα, έτσι και η νύχτα διαδέχεται τη μέρα, είτε μας αρέσει είτε όχι: μαθαίνουμε να ζούμε και με τα δύο, μαθαίνουμε να μη λαχταράμε τη συνεχόμενη ηλιοφάνεια ή να αποφεύγουμε το σκοτάδι. Αυτό που μπορούμε, ωστόσο, να κάνουμε, είναι να έχουμε μία δεκτική συμπεριφορά απέναντι στα αρνητικά και να μάθουμε να εκτιμάμε τα πλεονεκτήματα που μας προσφέρει κάθε φάση της ζωής μας. Αυτό  γίνεται (…)  με το να αντιμετωπίζουμε την εξασθένιση του φωτός με ηρεμία και να μαθαίνουμε να εκτιμάμε το φως των αστεριών. Το να μη χρειάζεται να ζούμε μέσα στον τρόμο είναι ένας από τους βασικούς στόχους του να μάθουμε να ζούμε μία καλή ζωή.

Emmy van deurzen, η ψυχοθεραπεία και η αναζήτηση της ευτυχίας, κοντύλι

Το θέμα της δυστυχίας και της αναπόφευκτης εναλλαγής ανάμεσα σε χαρά και λύπη αποτελεί ένα διαχρονικό φιλοσοφικό ζήτημα. Η δυστυχία, όπως και η ευτυχία, είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μια ζωή απαλλαγμένη από τις σκοτεινές στιγμές, όπως κανείς δεν μπορεί να βιώνει ασταμάτητα την ευδαιμονία. Αυτή η εναλλαγή φωτός και σκοταδιού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων, και η αποδοχή αυτής της αλήθειας είναι το πρώτο βήμα προς μια ισορροπημένη και ολοκληρωμένη ζωή.

Συχνά, η δυστυχία παρουσιάζεται σαν κάτι που πρέπει να πολεμήσουμε, να αποφύγουμε πάση θυσία ή να εξαλείψουμε. Αυτό το μοντέλο σκέψης, όμως, μπορεί να οδηγήσει σε μια συνεχόμενη εσωτερική πάλη και αίσθηση ματαίωσης, καθώς η πλήρης αποφυγή της δυστυχίας είναι ανέφικτη. Αντί να δίνουμε μάχη εναντίον της, μια πιο αποτελεσματική προσέγγιση είναι να την αποδεχθούμε και να αναζητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να μας διδάξει ή να μας προσφέρει ανάπτυξη.

Η αποδοχή της δυστυχίας δεν σημαίνει παραίτηση, αλλά αναγνώριση της ως ένα φυσικό μέρος της ζωής μας. Όταν το φως της ημέρας αρχίζει να εξασθενεί, η προσέγγισή μας θα μπορούσε να είναι ηρεμία αντί φόβου, και η εκτίμηση της ομορφιάς που φέρνει το σκοτάδι – όπως το φως των αστεριών, η σιωπή της νύχτας, και η ενδοσκόπηση που αυτή ευνοεί. Με τον ίδιο τρόπο, οι στιγμές δυστυχίας μπορούν να είναι ευκαιρίες για εσωτερική ανασκόπηση, αυτογνωσία και κατανόηση των βαθύτερων αξιών και αναγκών μας.

Η μάθηση να ζούμε με τη δυστυχία, χωρίς να την αφήνουμε να μας καταβάλλει, είναι καθοριστικής σημασίας για την προσωπική μας ανάπτυξη. Οι δυσκολίες, όπως και οι χαρές, συνεισφέρουν στην πληρότητα της ύπαρξης. Αντιμετωπίζοντας τα σκοτεινά μέρη με ηρεμία και αποδοχή, καταφέρνουμε να ζούμε μια καλή ζωή, όπου η συνεχής αναζήτηση της ευτυχίας δεν γίνεται εμμονή, αλλά ισορροπείται με την κατανόηση και την αποδοχή του πόνου. Αυτή η φιλοσοφική ηρεμία είναι που μας επιτρέπει να εξελισσόμαστε, να ζούμε με πληρότητα και να βγαίνουμε πιο δυνατοί από κάθε εμπειρία.

Συνεπώς, η απάντηση στο ζήτημα της δυστυχίας βρίσκεται στη στάση που κρατάμε απέναντί της. Η δεκτικότητα, η αποδοχή, και η εκτίμηση των θετικών που μπορεί να φέρει η κάθε περίοδος της ζωής, είτε φωτεινή είτε σκοτεινή, είναι το κλειδί για μια ισορροπημένη και ήρεμη ύπαρξη. Η δυστυχία δεν είναι κάτι που απλά πρέπει να υπομείνουμε, αλλά μια εμπειρία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να χτίσουμε σοφία, ανθεκτικότητα και βαθύτερη κατανόηση της ζωής.

Αγγελική Μπολουδάκη