Να είσαι ευγενικός με τον εαυτό σου όταν αναγνωρίζεις την επιθυμία σου

Πόσες φορές δεν κρυβόμαστε πίσω από την παντοδυναμία ενός ρόλου, της παντοδύναμης μητέρας, του παντοδύναμου επαγγελματία κ.α, για να μην ασχοληθούμε ουσιαστικά με την επιθυμία μας;

Πόσες φορές δεν γοητευτήκαμε από την επιτυχία ενός ρόλου μας, ενώ ενδόμυχα θλιβόμαστε που αφήσαμε ένα όνειρό μας στην άκρη;

Δεν δεσμευόμαστε απλά με τον ρόλο μας, με την ευθύνη μας  προς αυτόν, εξαρτιόμαστε από αυτόν. Προσκολλόμαστε σε κάτι σαν αυτός ο σκοπός να είναι αυτοσκοπός της ζωής μας. Μεταθέτουμε την ευθύνη μας αλλού, γιατί η αναγνώριση της προσωπικής μας επιθυμίας χρειάζεται από μας να καταδυθούμε στα βάθη της ψυχής μας ώστε να τη διακρίνουμε. Παράλληλα με αυτήν θα συναντηθούμε και με άλλα συναισθήματα που τα αποφεύγουμε. Νιώθουμε θυμό και θλίψη που την αφήσαμε και δεν ασχοληθήκαμε μαζί της όπως θα θέλαμε. Η πραγματικότητα είναι όμως πως για να μην το κάναμε, δεν μπορούσαμε να την αναλάβουμε. Η καρδιά μας ήταν γεμάτη από αυτό που νομίζαμε πως έπρεπε να κάνουμε, για αυτό και στρεφόμασταν σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Όταν μας κατανοούμε, είναι πιο εύκολο να επιτρέψουμε να εγγράψουμε νέες πληροφορίες για μας, για αυτά που θέλουμε. Όταν είμαστε ευγενικοί με τον εαυτό μας, νιώθουμε αρμονικά μαζί μας, συνειδητοποιούμε ότι το καθετί έπρεπε να συμβεί για να μας βοηθήσει να ολοκληρωθούμε.

Αρχικά, επειδή το μυαλό μας έχει μάθει να ακολουθεί συγκεκριμένα μονοπάτια, αρνείται να ακολουθήσει κάτι διαφορετικό, όσο ωφέλιμο κι αν είναι αυτό. Το να αντικρίσουμε την επιθυμία μας, αυτό που θέλει βαθιά στην ψυχή του ο καθένας μας,  θέλει δύναμη, θέλει αποφασιστικότητα και τόλμη.

Όσο αναρωτιόμαστε συνεχώς «τι απαιτεί ο ρόλος μου να κάνω;» «τι θέλει το παιδί μου από μένα;» «τι θέλει ο όποιος άλλος από μένα;» τόσο δεν εστιαζόμαστε στο ερώτημα «τι θέλω Εγώ;». Τοσο δεν απαντάμε με ειλικρίνεια σε αυτό που θέλουμε. Νιώθουμε βάρος μέσα μας που δεν ικανοποιούμε τις ανάγκες μας, που γίνεται θλίψη, θυμός, δυσαρέσκεια. Με αυτό το βάρος επικοινωνούμε και με τους ανθρώπους μας. Αυτό που δίνουμε είναι δυσανάλογα βαρύ και για εκείνους. Αυτό το βάρος γίνεται ενοχή που δεν μας αφήνει να διακρίνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε και να το υποστηρίξουμε. Μας εμποδίζει να κατευθυνθούμε εκεί που επιθυμεί ο καθένας μας, σύμφωνα με αυτό που πραγματικά θέλει.

Όταν αναγνωρίζουμε τις επιθυμίες μας, νιώθουμε ελεύθεροι. Όταν τις ικανοποιούμε χαιρόμαστε. Απαντώντας στο ερώτημα «τι θέλω εγώ;» σεβόμαστε τα όρια μας και είμαστε ξεκάθαροι στις σχέσεις μας. Τους βλέπουμε και εκείνους διαφορετικά. Ελεύθεροι άνθρωποι που έχουν το δικαίωμα να πραγματοποιήσουν τα δικά τους όνειρα.

Χαρίζοντας στον εαυτό μας την ελευθερία στον τρόπο που σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε, νιώθουμε όμορφα. Νιώθουμε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εξαρτιόμαστε από ένα ρόλο, ούτε από καταστάσεις για να διατηρούμε αυτόν τον ρόλο. Η ουσία της ύπαρξής μας δεν εξαρτάται από αυτόν, αλλά από την επιθυμία μας, από το νόημα που χαρίζουμε στον εαυτό μας ζώντας ελεύθεροι.  Δημιουργούμε από αγάπη, από γνήσιο ενδιαφέρον, επειδή αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Προσφέρουμε στον εαυτό μας και μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους μας, όταν το θέλουμε, όταν το θέλουν κι εκείνοι.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας