Είναι ωραίο να αποδέχεσαι ότι είσαι γυναίκα

Αν μεγάλωσες με μια μητέρα, που όσο κοντά σου κι αν ήταν ένιωθε δύσκολα συναισθήματα για τον άντρα της τα οποία στα μετέφερε, δυσκολεύεσαι να δημιουργήσεις ισότιμες σχέσεις με το άλλο φύλο.

Ο θυμός της μητέρας σου γίνεται και δικός σου θυμός που εκφράζεται στους άντρες που συναντάς, ακόμα κι αν εκείνοι είναι θετικοί προς εσένα.

Ο ρόλος να σώσεις τη μητέρα σου γίνεται ένας ρόλος που σε βαραίνει και δεν σε βοηθά να εκφράσεις τη θηλυκότητά σου όπως θα ήθελες. Παραμένεις ένα αντιδραστικό παιδί όπου αντιδράς στο ευάλωτα γόνιμο κομμάτι σου, όπως αντιδράς και στην διαφορετική φύση του άντρα.

Παρερμηνεύεις τις προθέσεις του ανθρώπου που σε ενδιαφέρει, νομίζοντας πως προσπαθεί να σου επιβληθεί, παρόλο που εκείνος σε καλεί να είστε μαζί ουσιαστικά. Νιώθεις να ασφυκτιάς στη σχέση, να πνίγεσαι στη δέσμευση, να δυσφορείς κάθε φορά που προσπαθείς να συνδεθείς.

Έχεις σχηματίσει μια λάθος εικόνα για το ζευγάρι και είτε προσπαθείς να επιβληθείς είτε υποτάσσεσαι. Ζητάς πράγματα που μόνο ένας πατέρας θα μπορούσε να σου δώσει και ματαιώνεσαι όταν δεν λαμβάνεις τα δώρα που προσδοκάς, ώστε να τα χαρίσεις στη μητέρα σου, σε μια εξαρτητική σχέση μαζί της.

Παίζεις παιγνίδια εξουσίας και όσο περισσότερο σε βάζει ένας άντρας στη ζωή του, τόσο προκαλείς ρήγματα για να αποφύγεις την επιθυμία σου. Η αποδοχή της επιθυμίας σου σε κάνει να αισθάνεσαι γυναίκα, αλλά για να επιτρέψεις να συμβεί αυτό χρειάζεται να ταυτιστείς με τη γυναίκα μέσα σου. Γυναίκα όμως για σένα σημαίνει υποταγή και όχι παράδοση, έλεγχος και όχι άφημα, μοναξιά και όχι “μαζί”. Υποτιμάς τη γυναίκα όπως υποτιμάς τη μητέρα σου, σε μια εμπλοκή μαζί της που δεν σε ελευθερώνει. Ο φόβος σου να αποδεχτείς τη γυναικεία σου φύση μήπως και εσύ επαναλάβεις τους ίδιους τρόπους προσέγγισης δεν σε βοηθά να δημιουργήσεις μια θετική εικόνα για το ζευγάρι. Με το να μην εκτιμάς τον εαυτό σου δεν εκτιμάς τον άντρα, δεν σέβεσαι αυτό που είναι, δεν τον καταλαβαίνεις, δεν τον νιώθεις. Αφενός ζηλεύεις τους ανθρώπους που ερωτεύονται και δημιουργούν σχέσεις αγάπης, αφετέρου υποτιμάς αυτό το μοντέλο γιατί σε ανοίγει στο καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου, που είναι η δυνατότητα σου για δέσμευση και σύνδεση.

Προτιμάς τους άντρες με τους οποίους μένεις μόνη σου τελικά, γιατί έτσι δικαιώνεις το ρόλο που νομίζεις πως σου αξίζει. Ενώ είσαι άνθρωπος που δεσμεύεσαι, δεσμεύεσαι με κάτι που σε  διατηρεί στο γνώριμο σου ρόλο.  Η προοπτική της σύνδεσης με έναν άντρα και η ιδέα να παραιτηθείς από τον έλεγχο σου να επαναλαμβάνεις ό,τι γνωρίζεις, σε τρομάζει. Περιμένεις κάτι που δεν έρχεται, γιατί το περιμένεις με παιδιάστικο και ανώριμο τρόπο. Έρχεται κάτι στη ζωή σου όχι γιατί το περιμένεις αλλά γιατί το χρειάζεσαι.

Ένας άντρας που σε καλεί, που σου ζητά να είσαι δίπλα του ουσιαστικά, αποτελεί απειλή για σένα, γιατί σε βγάζει από το ρόλο του παιδιού που προσπαθεί να σώσει τη μητέρα του. Αντιδράς και σε εκείνη, βέβαια, απαιτώντας  να σου προσφέρει τα πάντα, μια που έχεις θυσιάσει τις ανάγκες σου για εκείνη, όπως τουλάχιστον φαντάζεσαι. Θυμώνεις και με τους άλλους ανθρώπους, που δεν σου προσφέρουν όσα θέλεις, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να διατηρήσεις τους ρόλους που έμαθες, του ανώριμου παιδιού που περιμένει μαγικές λύσεις για να σωθεί.

Ενας άντρας που σε διεκδικεί, που δημιουργεί χώρο στη ζωή του για σένα, σε βοηθά να ξεδιπλώσεις την ερωτική σου επιθυμία, να την παραδώσεις, να την μοιραστείς, να αφεθείς και να χαρίσεις.

Ένας άντρας που βάζει όρια και αποδέχεται την αντρική του φύση, σε βοηθά να νιώσεις γυναίκα. Όσο πιο έτοιμη νιώθεις να δεχτείς με ωριμότητα και ευθύνη αυτό που είσαι, τόσο ανοίγεσαι και δίνεσαι, τόσο αγαπάς και αγαπιέσαι.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας