Ποια είναι η αλήθεια μας, άραγε;

Η αλήθεια μας είναι ό,τι μας οδηγεί στον εαυτό μας. Όποια επιθυμία μας εκφράζει αυτό που είμαστε και αυτό που θέλουμε είναι η αλήθεια μας.

Μεγαλώνοντας ταυτιζόμαστε με συμπεριφορές που δεν είναι δικές μας. Με αλήθειες άλλων που όσο εύστοχες κι αν είναι δεν είναι δικές μας. Με δυσκολίες άλλων που και αυτές δεν είναι δικές μας. Με φόβους, με προσδοκίες, με ανάγκες άλλων που, παρότι τα νομίζουμε ως δικά μας, δεν είναι.

Επιλέγουμε συγκυρίες, ανθρώπους σύμφωνα με αυτές τις ταυτίσεις. Επιμένουμε σε αυτές, εμμένουμε κάποιες φορές, ενώ το ένστικτό μας μας λέει ότι δεν ταιριάζουμε. Όταν ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχουν βαθύτερες ομοιότητες να μας ενώνουν, προτιμάμε να θυμώσουμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι δεν μπορούμε να συμβαδίσουμε με όλους και με όλα. Προτιμάμε να υποτιμήσουμε παρά να δεχτούμε ότι εκιμάμε βαθιά αυτούς τους ανθρώπους, αλλά ο τρόπος έκφρασής μας είναι τόσο διαφορετικός που δεν υπάρχει αρμονία.

Φοβόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη της αλήθειας μας. Να θυσιάσουμε ό,τι δεν αποτελεί δικό μας σώμα. Ό,τι μάθαμε πως ήταν δικό μας αλλά στην πορεία ανακαλύψαμε πως δεν είναι δική μας αλήθεια. Ο φόβος πως θα χάσουμε την αγάπη, την  εκτίμηση, την αποδοχή μας κάνει να μιμούμαστε, να ταυτιζόμαστε, να πιστεύουμε πως μας αρέσει ό,τι αρέσει και σε άλλους. Ο φόβος πως δεν θα είμαστε το καλό παιδί αν πουμε ναι σε ό,τι θέλουμε και όχι σε ό,τι δεν θέλουμε μας γεμίζει ενοχές που μας εμποδίζουν να τολμήσουμε σε αυτά που θέλουμε.

Αυτό που θα μπορούσε να μας λυτρώσει είναι να δεχτούμε τη δική μας αλήθεια με κάθε κόστος. Εκφράζοντας αυτό που θέλουμε, κάνοντας αυτό που πιστεύουμε, είμαστε δίπλα στον εαυτό μας. Ακόμα κι αν ανακαλύψουμε στην πορεία πως αυτό που θέλουμε είναι μέρος αυτού που νομίζαμε πως είμαστε, θα μάθουμε από αυτό. Μαθαίνουμε από την εμπειρία, η οποία θα γίνει γνώση αν το θελήσουμε.

Όταν αναλάβουμε την ευθύνη της αλήθειας μας, μπορούμε πιο εύκολα να δεχτούμε την αλήθεια του άλλου. Να τον εκτιμήσουμε με αυτήν την αλήθεια χωρίς προσδοκίες από εκείνον. Όταν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, πιστεύουμε σε αυτό που θέλουμε και ενώ σεβόμαστε τον άλλον άνθρωπο, εναρμονιζόμαστε με κάθε αλήθεια που με κάποιο τρόπο μας περιβάλλει και μας περιέχει, όπως την περιβάλλουμε και την περιέχουμε και εμείς, γιατί αποτελεί πνεύμα, ψυχή και σώμα μας.

Δεν αναρωτιόμαστε γιατί δεν συμβαίνει με όλες τις περιπτώσεις αυτό, γιατί στόχος μας είναι αφενός η κατανόηση, αφετέρου η εναρμόνιση με ό,τι μπορούμε να κατανοήσουμε, να εναρμονιστούμε, να εξελιχθούμε χάρη σε αυτό.

Αναγνωρίζουμε ότι κάθε ανάγκη μας να μην εναρμονιστούμε αλλά να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους και να εξαρτιόμαστε από αυτό, ειναι αποφυγή της ευθύνης μας να ζήσουμε, να αγαπήσουμε, να δημιουργήσουμε, να αναλάβουμε υπεύθυνα αυτό που αληθινά είμαστε.

Όταν εναρμονιζόμαστε με τη διάθεση μας για ζωή, όταν είμαστε ειλικρινείς με αυτό που θέλουμε, αισθανόμαστε ανθρώπους μέσα μας και γύρω μας. Ενδιαφερόμαστε αληθινά για αυτό που κάνουμε από αγάπη για αυτό. Αφηνόμαστε στα συναισθήματα μας για τους ανθρώπους μας και δεν παραπονιόμαστε για αυτό που μας λείπει, γιατί αυτό που έχουμε και αυτό που ζούμε την κάθε στιγμή γίνεται αληθινά σπουδαίο. Και το κυριότερο, επειδή δεν μας φοβίζει ο εαυτός μας, δεν μας φοβίζουν άνθρωποι οι οποίοι αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες τους με όρια, με σεβασμό στον εαυτό τους, με εκτίμηση σε αυτό που είναι και σε αυτό που θέλουν.

Όταν αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας, δεν εξαρτιόμαστε από ανθρώπους για να μας καλύψουν τις ανάγκες μας, δεν περιοριζόμαστε σε ακτίνες που μας περιορίζουν οι φόβοι μας κρατώντας εξαρτημένους τους άλλους από μας σε μια στάσιμη κατάσταση για να μην αντικρίσουμε και να μην αναλάβουμε τις δυνατότητές μας, αλλά τολμάμε σε ό,τι εναρμονίζεται με την εξέλιξη και την ελευθερία μας.

Δεν φοβόμαστε τις υπερβάσεις και επιλέγουμε ό,τι τολμά στη δική του υπέρβαση. Δεν νιώθουμε ενοχές στην ιδέα πως πρέπει να σώσουμε τον άλλον για να μας δοθεί η άδεια για τη δική μας σωτηρία, αλλά εμπιστευόμαστε τους άλλους ανθρώπους όσο τολμάμε σε αυτά που πιστεύουμε. Δεν απαιτούμε από τον άλλον να κάνει πράγματα για τον εαυτό του με προσδοκία να είναι μαζί μας με ένα συγκεκριμένο τρόπο αλλά επιλέγουμε ανθρώπους που και εκείνοι τολμούν με θάρρος στη ζωή τους. Δεν ζητάμε δηλαδή από τον εαυτό μας να αλλάξει για να αρέσει σε μια εικόνα που πιστεύουμε πως πρέπει να έχουμε, από μια εσφαλμένη παιδική φαντασίωση, αλλά δεχόμαστε ειρηνικά αυτό που είμαστε.

Δεν νιώθουμε θυμό για τον εαυτό μας που δεν είμαστε κάτι πιο μικρό, πιο μέτριο που πλάσαμε στη φαντασίωση μας προσπαθώντας να χωρέσουμε σε αυτό, αλλά δεχόμαστε αυτό που είμαστε κι απολαμβάνουμε αυτό που έχουμε αναλαμβάνοντας την ευθύνη του. Κι όταν δεν νιώθουμε θυμό για τον εαυτό μας ή δεν μας επικρίνουμε, διαπιστώνουμε οτι δεν θυμώνουμε με τους άλλους ανθρώπους. Τους κατανοούμε, τους σεβόμαστε, ευχόμαστε το καλύτερο για εκείνους. Δεν μας ενδιαφέρει να σώσουμε, να αλλάξουμε τους άλλους, γιατί γνωρίζουμε πως η δική μας αλλαγή θα κάνει καλό σε μας αλλά και σε όλους εκείνους που κατανοούν και σέβονται τη δική τους αλλαγή.

Αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τον εαυτό μας και νιώθουμε ένα αίσθημα πληρότητας που γαληνεύει την καρδιά μας, γιατί η αλήθεια μας μας ενώνει με τον εαυτό μας, με τους ανθρώπους μας, με τη δημιουργικότητά μας.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας