Αγάπη είναι η εμπιστοσύνη στην αλήθεια μας

Κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να νιώθει προστατευμένος, να αισθάνεται την ασφάλεια που του δίνει τη δύναμη να ζήσει τη ζωή του με ελευθερία και αλήθεια. Όταν μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον που μας αγκαλιάζει με ασφάλεια, το αποτέλεσμα είναι να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, να βαδίζουμε με σιγουριά στον κόσμο, να αναγνωρίζουμε την αξία μας. Η αυτοπεποίθηση, η αυτοεκτίμηση, η πίστη ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε κάθε πρόκληση, γίνονται δώρα που μας συνοδεύουν σε κάθε βήμα.

Αντίθετα, αν τα παιδικά μας χρόνια ήταν γεμάτα τραύματα και απουσία ασφάλειας, κάτι μέσα μας ραγίζει. Η ψυχή μας μαθαίνει να φοβάται, να αμφιβάλλει. Όσο κι αν δεν θυμόμαστε συνειδητά εκείνα τα δύσκολα βιώματα, παραμένουν βαθιά χαραγμένα στο ασυνείδητό μας. Καθορίζουν τις σκέψεις, τις αντιδράσεις, τις επιλογές μας. Το εσωτερικό παιδί που ζει μέσα μας πενθεί για την αγάπη που δεν ένιωσε, για την ασφάλεια που δεν του δόθηκε. Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα, όμως αυτό το πένθος εκφράζεται μέσα από παράπονο, θυμό, ανασφάλεια. Μερικές φορές, καταφεύγουμε σε έναν αδιάκοπο αγώνα για τελειότητα, σε ένα αίσθημα ντροπής ή επίκρισης προς τον εαυτό μας και τους άλλους.

Αυτό το πληγωμένο παιδί προσπαθεί να επιβιώσει με όποιο τρόπο μπορεί. Είτε κλείνεται στον εαυτό του, φοβούμενο να εκφραστεί, είτε ξεφεύγει ανεξέλεγκτο, χωρίς όρια, ψάχνοντας απεγνωσμένα μια αίσθηση ελευθερίας. Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι η αποξένωση από την αλήθεια μας, από αυτό που πραγματικά είμαστε.

Η θεραπεία ξεκινά όταν τολμήσουμε να κοιτάξουμε μέσα μας. Να αναγνωρίσουμε τις πληγές μας, να δώσουμε χώρο στα συναισθήματά μας, να φροντίσουμε τον εαυτό μας όπως θα φροντίζαμε ένα μικρό παιδί που πονάει. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να αγκαλιάσουμε την ιστορία μας και να κατανοήσουμε τον εαυτό μας. Όταν σταματήσουμε να κατηγορούμε τους γονείς μας, όταν αποδεχτούμε ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν με τα δικά τους όρια και τις δικές τους πληγές, τότε αρχίζουμε να λυτρωνόμαστε. Τότε καταλαβαίνουμε ότι η ασφάλεια που ψάχνουμε δεν μπορεί να έρθει απ’ έξω. Είναι κάτι που χρειάζεται να δημιουργήσουμε μέσα μας.

Η διαδικασία της αποδοχής δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται κουράγιο να δούμε κατάματα την αλήθεια μας, να αφήσουμε πίσω μας τις φαντασιώσεις ενός τέλειου κόσμου. Όμως, μέσα από αυτή την εσωτερική δουλειά, αρχίζουμε να νιώθουμε ελεύθεροι. Δεν ζητάμε από τους άλλους να μας σώσουν, ούτε προσπαθούμε να τους αλλάξουμε. Παύουμε να εξαρτιόμαστε από την επιβεβαίωσή τους και αντ’ αυτού στηριζόμαστε στη δική μας κρίση, στα δικά μας συναισθήματα.

Όταν κατανοούμε τον εαυτό μας, σταματάμε να τον επικρίνουμε. Δεν προσπαθούμε να είμαστε τέλειοι, αλλά αληθινοί. Μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τις αδυναμίες μας και να σεβόμαστε τις δυνάμεις μας. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας, όχι από ενοχή ή υποχρέωση, αλλά από βαθιά σύνδεση με τις αξίες μας. Δεν κατηγορούμε τους άλλους για τις δυσκολίες μας, ούτε προσπαθούμε να αλλάξουμε τη ζωή τους. Αντίθετα, τους κοιτάζουμε με κατανόηση, γνωρίζοντας ότι και εκείνοι έχουν τις δικές τους πληγές.

Η αληθινή ελευθερία έρχεται όταν συνδεθούμε με την ουσία μας. Όταν σεβόμαστε τον εαυτό μας, την ιστορία μας, την αλήθεια μας. Η αγάπη για τον εαυτό μας είναι η πιο βαθιά μορφή αγάπης. Όσο ανακαλύπτουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, όσο αποδεχόμαστε τη φωτεινή και τη σκοτεινή μας πλευρά, τόσο περισσότερο γινόμαστε ολόκληροι. Σκάβουμε βαθιά μέσα μας, αγκαλιάζουμε το πληγωμένο μας παιδί, του δίνουμε χώρο να ανασάνει, να χαρεί, να δημιουργήσει.

Η ζωή μας αποκτά νόημα όταν ζούμε με ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας και τους άλλους. Όταν παρατηρούμε τις αδυναμίες μας, τα στερεότυπά μας, τους φόβους μας, χωρίς θυμό ή λύπη, αλλά με κατανόηση και αποδοχή. Όταν σεβόμαστε εμάς, σεβόμαστε και τους άλλους. Αυτή είναι η ελευθερία. Αυτή είναι η αγάπη.

Αγγελική Μπολουδάκη