Αυτόνομος είναι ο άνθρωπος που καθορίζει τα δικά του όρια

Αυτόνομος λέγεται ένας άνθρωπος ικανός να καθορίζει τους δικούς του κανόνες και αυτόνομοι όσοι αποφασίζουν μόνοι τους τι είναι καλό και τι είναι κακό, τι είναι σωστό και τι δεν είναι, όχι όμως άναρχα, αλλά ελέγχοντας αυτό που κάνουν ή αυτό που συμβαίνει, με βάση τη δική τους κλίμακα αξιών.

Το να θέτω όρια είναι ένας συνδυασμός της απόφασης να ορίσω πρώτα ένα δικό μου χώρο, κι από εκεί και έπειτα να καθορίσω τη σχέση μου με τους άλλους.

Τα όρια είναι αναγκαία για να αισθανθούμε ότι αξίζουμε και μας σέβονται. Πρέπει να θέσω τα όρια του χώρου που καταλαμβάνω. Πρέπει να προασπίσω το γεγονός ότι υπάρχουν συγκεκριμένα μέρη που είναι ιδιωτικά στο δωμάτιό μου, η ντουλάπα μου, το συρτάρι μου στο τραπέζι εργασίας, η αλληλογραφία μου, οι τσέπες μου, κι ότι υπάρχουν άλλα μέρη, αφηρημένα, που μου ανήκουν αποκλειστικά (η ζωή μου, η προσωπική μου ιστορία, τα συναισθήματά μου, η σχέση μου με την οικογένειά μου, η ιδεολογία μου, τα σχέδια μου, η πίστη μου). Είναι οι χώροι μου και μπορώ να τους μοιραστώ, αλλά μόνο και με όποιον θέλω. Οφείλω να παραδεχτώ ότι ο άλλος μπορεί, σε σχέση με την απόφασή μου, να υιοθετήσει ορισμένες στάσεις. Μπορεί να πει τη γνώμη του, να ρωτήσει, να διαφωνήσει, να αμφισβητήσει, μέχρι να εναντιωθεί, αλλά είναι δική μου ευθύνη να του δώσω να καταλάβει ότι θα μπορέσει να μπει σε αυτούς τους χώρους μόνο όταν εγώ το εγκρίνω, μέχρι εκεί που θέλω και με τον τρόπο που εγώ επιτρέπω. Άλλωστε, για αυτό τους αποκαλώ “χώρους μου”.

(…)

Βλέπεις όλα αυτά σχετίζονται με τον αυτοσεβασμό, καθώς τότε μόνο (αν διαθέτουμε αυτοσεβασμό) μπορούμε να εμπνεύσουμε σεβασμό στις σχέσεις μας με τον περίγυρο και ειδικά με εκείνους που μας αγαπάνε περισσότερο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κοντινό στην αγάπη, από τον αμοιβαίο σεβασμό του προσωπικού χώρου.

Χόρχε Μπουκάι, Από την αυτοεκτίμηση στον εγωισμό, opera