Δεν μπορούμε να γίνουμε η αλήθεια μας, όσο παραμένουμε στις εικόνες που μάθαμε για μας

“Πριν λίγες μέρες είδα σε μια βιτρίνα ένα ζευγάρι παπούτσια που μου άρεσε. Όταν τα φόρεσα, μου άρεσαν ακόμα περισσότερο. Η υπάλληλος μου έφερε άλλο ένα ζευγάρι που ήταν στο στυλ μου για να το δοκιμάσω κι αυτό. Το πρώτο ζευγάρι με ενθουσίασε τόσο που αποφάσισα να το αγοράσω. Όπως πήγαινα στο ταμείο, έκανα ένα ερώτημα στον εαυτό μου. Γιατί θέλω να αγοράσω το συγκεκριμένο; Γιατί μου άρεσε πολύ, σκέφτηκα. Δεν το περπάτησα όμως για να δω αν ταιριάζει στο πόδι μου. Γύρισα, λοιπόν, το δοκίμασα όπου με έκπληξη παρατήρησα ότι δεν ταίριαζε στο πόδι μου. Δοκίμασα και το άλλο ζευγάρι, όπου εκείνο αγκάλιαζε αρμονικά το πόδι μου, ήταν συμβατό στο σχήμα του και περπατούσα άνετα μαζί του. Άλλαξα το ερώτημα, άλλαξε η απάντηση και επέλεξα αυτό που ταίριαζε σε μένα.”

Μα, δεν πρέπει να μας αρέσει ό,τι μας ταιριάζει; Ναι, όμως πρέπει να μας ταιριάζει για να μας αρέσει. Αυτό που μας αρέσει, έχει επηρεαστεί από την αισθητική άλλων, από εικόνες που έχουμε δώσει εμείς στην πορεία της ζωής μας, σύμφωνα με το τι είναι αρεστό, όπου βέβαια δεν σημαίνει ότι ταιριάζει σε εμάς απαραίτητα.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να υιοθετήσουμε τη δική μας αισθητική; Κάθε φορά που επιλέγουμε ό,τι μας ταιριάζει, οι εικόνες που σχηματίσαμε στο παρελθόν για ό,τι μας άρεσε συγκρούονται με τις δικές μας προτιμήσεις. Νιώθουμε ένα είδος πένθους. Κάθε διαφοροποίηση επιφέρει μια απώλεια, που επειδή τα συναισθήματα είναι επώδυνα τείνουμε να γυρίζουμε σε ό,τι μάθαμε, σε ό,τι συνηθίσαμε. Όταν προσαρμοζόμαστε σε ό,τι δεν είναι δική μας επιλογή, νιώθουμε ένταση. Το ίδιο κι όταν επιλέγουμε ό,τι δεν μας ταιριάζει, αισθανόμαστε στρες. Όταν παραμένουμε σε συνθήκες όπου δεν είμαστε η αυθεντικότητά μας, νιώθουμε ανικανοποίητοι, αλλά επειδή το αίσθημα του ανικανοποίητου είναι γνώριμο, μας έλκει και παραμένουμε στην όποια συνθήκη δεν ταιριάζει στην αλήθεια, στην ουσία μας.

Από τη μία η ένταση του να μην είσαι ο εαυτός σου, από την άλλη η στενοχώρια που προκαλεί η αλλαγή.

Οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν την ένταση γιατί καλύπτει ένα κενό. Δεν το γεμίζει, βέβαια. Το καλύπτει, έτσι ώστε δεν είναι ορατό.

Κάθε αλλαγή επιφέρει συναισθήματα που πρέπει να μένουμε με αυτά αν θέλουμε να έχουμε μια παρέα σε όποιο κενό δημιουργείται, προκειμένου να επέλθει η αλλαγή στο τρόπο που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, σε ό,τι αφορά τι θέλουμε, τι μας ταιριάζει, τι είναι καλό για μας.

Οι εικόνες στις οποίες προσαρμοστήκαμε τείνουν να επιμένουν στην διατήρησή τους. Όταν διαφοροποιούμαστε νιώθουμε άβολα, επέρχεται σύγκρουση. Αμφιβάλλουμε, δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. Νιώθουμε βαθιά θλίψη και θυμό για την προσαρμογή μας. Από τη μια μας θυμώνει η προσαρμογή που κάναμε στο παρελθόν, από την άλλη αναδύεται ο φόβος τι θα κάνουμε χωρίς αυτήν. Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια στη συνήθεια, ακόμα κι αν σε αυτή τη συνήθεια δεν είμαστε ο αυθεντικός μας εαυτός.

Η μετάβαση δεν είναι εύκολη. Κάθε αλλαγή δημιουργεί ένα κενό χώρο, που αυτός ο χώρος κατακλύζεται από συναισθήματα. Όσο περισσότερο κατανοούμε τα συναισθήματά μας, όσο λιγότερο μας κρίνουμε για αυτά, όσο αντιμετωπίζουμε με επιείκεια τον εαυτό μας στον τρόπο που επιλέγαμε, τόσο αυτό το κενό δεν καλύπτεται, μένει εκεί να αποτελεί ενθύμιο που μας θυμίζει ένα τόπο στον οποίο δεν επιστρέφουμε, αλλά μας βοηθά να εδραιώσουμε τις δικές μας πεποιθήσεις για ό,τι μας ταιριάζει.

Αγγελική Μπολουδάκη