Το είναι μας εξελίσσεται και μέσα από το “μαζί”

Το “είναι” μας ανθίζει και εξελίσσεται μέσα από το “μαζί”. Είναι αυτή η ικανότητά μας να συνδεόμαστε που μας οδηγεί στην ωρίμανση και μας βοηθά να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και δημιουργοί. Για να συνδεθούμε πραγματικά, όμως, είναι απαραίτητο να εκτιμάμε την αυτονομία μας. Μόνο ο άνθρωπος που αισθάνεται αυτόνομος και ολοκληρωμένος μπορεί να μοιράζεται αληθινά, διατηρώντας την αυθεντικότητα του εαυτού του. Μόνο τότε μπορεί να δει και να εκτιμήσει τον άλλον όπως πραγματικά είναι, δίχως προσπάθεια να αλλάξει ή να ελέγξει.

Πολλοί δυσκολεύονται να συνδεθούν γιατί αντιλαμβάνονται τη σύνδεση σαν απώλεια του εαυτού τους, σαν η ένωση να απαιτεί τη θυσία του “εγώ” για χάρη του άλλου. Συχνά, αυτή η παρερμηνεία γεννιέται από την αίσθηση ότι η δέσμευση σημαίνει το φορτίο να κουβαλάς συναισθήματα, σκέψεις ή και ευθύνες που ανήκουν στους άλλους. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το να αναλάβεις αυτά τα “φορτία” φαίνεται πιο εύκολο, γιατί προσφέρει συγκεκριμένα όρια και ρόλους. Από την άλλη, η αληθινή σύνδεση απαιτεί να ανοίξουμε τον εαυτό μας σε έναν διαφορετικό κόσμο. Έναν κόσμο όπου η επιθυμία και η κατανόηση και από τις δύο πλευρές προσδίδουν στη σχέση αξία και νόημα. Καλούμαστε να αλλάξουμε, να δεχτούμε, να δώσουμε, και μέσα από αυτή την εμπειρία να νιώσουμε ότι εξελισσόμαστε.

Όταν αποφεύγουμε τη δέσμευση, συχνά την δικαιολογούμε με τον φόβο, αλλά στην πραγματικότητα αφήνουμε τις σχέσεις μας να εξαρτώνται από προσδοκίες, απαιτήσεις και λειτουργούμε είτε παθητικά είτε επιθετικά. Προσκολλόμαστε στους άλλους, συχνά κρατώντας ρόλους που κουβαλάμε από την παιδική μας ηλικία. Για παράδειγμα, αν ως παιδί μάθαμε να είμαστε “το θύμα”, τότε η τάση να σχετιζόμαστε ως “θύματα” διαπερνά και τις ενήλικες σχέσεις μας. Νιώθουμε πως οι άλλοι μας χειραγωγούν, μας υποτιμούν, μας εκμεταλλεύονται, κι ας υπάρχει δυσφορία. Παραμένουμε όμως σε αυτόν τον ρόλο, νιώθοντας την ασφάλεια του γνώριμου, έστω κι αν μας περιορίζει.

Ως θύματα, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την προσοχή και την επιβεβαίωση των άλλων, και έτσι δικαιολογούμε τις πράξεις μας ως συναισθηματισμό και ευαισθησία. Όμως, στην πραγματικότητα, αυτό είναι μια άρνηση να δεσμευτούμε με ό,τι έχει πραγματική σημασία για εμάς, να αφιερώσουμε ενέργεια εκεί όπου μπορούμε να εξελιχθούμε.

Αντιθέτως, ο ώριμος άνθρωπος αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του. Αφιερώνοντας τον εαυτό του στην αλήθεια της προσωπικότητάς του, στις αξίες του, στη δημιουργικότητα που τον χαρακτηρίζει, μπορεί να εστιάσει εκεί όπου η δέσμευση ενισχύει τη σύνδεσή του με τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να σχετίζεται πραγματικά και ουσιαστικά με τους άλλους.

Αναγνωρίζοντας και εκτιμώντας τις δυνατότητές μας, μπορούμε να δεσμευτούμε με το είναι μας και να θέσουμε στόχους που μας εμπνέουν. Και όσο πιο ικανοποιημένοι νιώθουμε, τόσο αυτή η δέσμευση ενδυναμώνεται, φέρνοντας ηρεμία, χαρά και νόημα στη ζωή μας.

 Αγγελική Μπολουδάκη