Το είναι μας εξελίσσεται και μέσα από το “μαζί”

Το είναι μας εξελίσσεται και μέσα από το μαζί. Χάρη στην ικανότητά μας να συνδεόμαστε, ωριμάζουμε, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι δημιουργοί.

Για να συνδεθούμε όμως πραγματικά, χρειάζεται να εκτιμάμε την αυτονομία μας. Μόνο ο αυτόνομος άνθρωπος μπορεί να μοιράζεται διατηρώντας τον εαυτό του ολάκερο. Μόνο ο αυτόνομος άνθρωπος εκτιμά τον άλλον άνθρωπο για αυτό που είναι.

Οι άνθρωποι που δυσκολεύονται στη σύνδεση νομίζουν ότι σύνδεση σημαίνει απώλεια του είναι τους, σαν η ένωση να σημαίνει σβήσιμο του Εγώ τους για χάρη του άλλου.

Αυτό συμβαίνει γιατί  φαντάζεσαι την δέσμευση ως υποχρέωση να αναλάβεις τα συναισθήματα των άλλων, τις σκέψεις ή και τις πράξεις τους ακόμα. Το να αναλάβεις τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις πράξεις των άλλων, όσο παράδοξο κι αν είναι, μοιάζει εύκολο γιατί οι κινήσεις είναι συγκεκριμένες. Το να συνδεθείς σημαίνει να δεχτείς να ανοίξεις σε ένα καινούργιο κόσμο, διαφορετικό από το δικό σου. Σε ένα κόσμο όπου η επιθυμία και η κατανόηση και από τις δυο πλευρές κάνουν τη σύνδεση να αποκτά αξία και νόημα, όπου όμως καλείσαι να αλλάξεις για να δεχτείς, να δώσεις, να νιώσεις καλύτερος άνθρωπος.

Όσο δεν δεσμεύεσαι, δίνοντας στη δέσμευση το όνομα του φόβου, εξαρτάσαι, απαιτείς, έχεις προσδοκίες, λειτουργείς παθητικά ή επιθετικά. Προσκολλάσαι στους άλλους, διατηρώντας ένα ρόλο που έχεις από παιδί. Αν, για παράδειγμα, ως παιδί υιοθέτησες τον ρόλο του θύματος, σχετίζεσαι σα θύμα. Όσο σε χειραγωγούν, σε εκμεταλλεύονται, σε υποτιμούν, παρότι νιώθεις δυσφορία, ενοχοποιείσαι και παραμένεις. Μπορεί να θυμώνεις και να κατηγορείς τους άλλους, στην πραγματικότητα όμως παραμένεις σε αυτή τη θέση, γιατί συντηρείς το ανώριμο κομμάτι σου μαζί τους. Δεν αναλαμβάνεις την ευθύνη σου να φερθείς με ωριμότητα στον εαυτό σου. Δεν εκτιμάς τις δυνατότητές σου ώστε να πιστέψεις σε σένα και να τις καλλιεργήσεις. Δεν συνδέεσαι πραγματικά με τους άλλους, που δεσμεύονται με τον εαυτό τους, τη δημιουργικότητά τους και την ικανότητα τους για συναισθηματική ανταπόκριση, με την έννοια: “αυτή είναι η δέσμευσή μου, άρα θα κάνω ό,τι χρειάζεται για να την ενισχύσω και να ενδυναμώσω την εμπιστοσύνη μου σε αυτήν”. Αυτό το κομμάτι σου σε κρατά καθηλωμένο στο παρελθόν αναμένοντας τη λύση από εκεί. Νιώθεις λύπηση για σένα, για εκείνους που σε κρατούν στη θέση του θύματος, το αποκαλείς ευαισθησία και συναισθηματισμό, ενώ στην πραγματικότητα είναι άρνηση να δεσμευτείς με το είναι σου, με ό,τι σε ενδιαφέρει πραγματικά, προσπαθώντας να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό εκεί.

Ως θύμα έχεις κέρδος. Εχεις την επιβεβαίωση από τους άλλους, ασχολούνται μαζί σου, ασχολείσαι και εσύ με άλλους με τρόπο που θυματοποιείσαι και σπαταλάς όλη σου την ενέργεια εκεί. Ό,τι κάνεις εκεί είναι γνώριμο. Μπορεί να παραπονιέσαι, να κατηγορείς τους άλλους, να ασχολείσαι με πολλά διαφορετικά πράγματα και να διασπάσαι κ.α. αλλά η παθητικότητα έχει τη σαγήνη και την απόλαυση της “ασφάλειας”.

Ως ώριμος άνθρωπος έχεις ευθύνη. Δεσμεύεσαι με το είναι σου, με την επιθυμία σου, με τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου, με τη δημιουργικότητά σου, με ό,τι δημιουργικό επιλέγεις να ασχοληθείς στη ζωή σου. Αφοσιώνεσαι σε ό,τι η δέσμευση μαζί του σε βοηθάει να δεσμευτείς ποιοτικότερα με τον εαυτό σου και με κάθε χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου.

Μια φορά ένας επιχειρηματίας έλεγε ότι εκείνο που βοηθάει την επιχείρηση του να εξελιχθεί είναι η συνεργασία. Η ομάδα του συνεργάζεται εκτιμώντας ο ένας τον άλλον. Το είναι του εξελίσσεται μέσα από το “μαζί” της ομάδας. Το ίδιο και όλων των άλλων μελών. Νιώθει ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτήν την ομάδα, για τη δημιουργικότητα που τους διακρίνει, για την αρμονία στη συνεργασία, για τη θέληση και την αποφασιστικότητά τους. Όταν τους προτείνει να αξιοποιούν τη δημιουργικότητά τους και να του παρουσιάζουν τακτικά μια έξυπνη ιδέα για τα προϊόντα που ωφελούν την επιχείρησή του και τους ίδιους φυσικά, αναγνωρίζει και εκτιμά έμπρακτα την προσπάθειά τους. Ακόμα κι όταν οι ίδιοι για κάποιο λόγο δεν θέλουν να δημιουργήσουν, νιώθει και πάλι ευγνωμοσύνη για τις υπηρεσίες που του πρόσφεραν στο παρελθόν και τους προτείνει με γενναιοδωρία να επιστρέψουν όταν θα έχουν και πάλι την ίδια ενέργεια και επιθυμία. Είναι περήφανος για το “μαζί” που διακρίνει αυτήν την ομάδα, για τη δέσμευση που καλλιεργούν.

Το είναι μας μέσα από το εμείς εξελίσσεται. Όσο περισσότερο εκτιμάμε τον εαυτό μας δεσμευόμαστε, αφοσιωνόμαστε, βάζουμε στόχους και γινόμαστε ένα μαζί τους. Όσο πιο ικανοποιημένοι νιώθουμε, τόσο και η δέσμευση με ό,τι μας ενδιαφέρει μας χαρίζει την ηρεμία και τη χαρά που χρειαζόμαστε.

 Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας