Η σύνδεση στην επικοινωνία χαρίζει ασφάλεια

Φαντάσου ένα παιδί. Ένα μικρό, ευάλωτο πλάσμα που αναζητά ασφάλεια, ζεστασιά και αποδοχή. Η ανάγκη του αυτή δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ένας πρωταρχικός χάρτης για να πλοηγηθεί στον κόσμο. Μέσα από τα παιδικά του μάτια, ο κόσμος είναι γεμάτος απαιτήσεις, φόβους, αλλά και ελπίδες. Δημιουργεί μια εικόνα πραγματικότητας όπου νιώθει προστατευμένο, μια εικόνα στην οποία η παρουσία των άλλων είναι καθοριστική. Η εξάρτηση γίνεται ο θεμέλιος λίθος της ασφάλειάς του, και η επιβεβαίωση από τον άλλον είναι η αναγκαία τροφή για την ψυχή του.

Καθώς μεγαλώνει, οι πληγές του διαμορφώνουν τις αντιδράσεις του. Κάθε ανάγκη που ένιωσε ανεκπλήρωτη, κάθε στιγμή που πληγώθηκε, γίνεται ένα κενό που πασχίζει να γεμίσει. Όμως, αυτό το κενό πολλές φορές τον οδηγεί σε μονοπάτια που τον περιορίζουν. Ένας πληγωμένος εγωισμός μπορεί να τον κάνει να φαίνεται εγωιστής, ενώ στην πραγματικότητα ψάχνει την αποδοχή και την επανασύνδεση με το “είναι” του.

Αλλά υπάρχει μια στιγμή που η συνειδητοποίηση φτάνει. Μια στιγμή που το άτομο αναγνωρίζει ότι πίσω από κάθε φόβο, πίσω από κάθε ζήλεια, θυμό ή ανάγκη για επιβεβαίωση, κρύβεται η βαθιά του επιθυμία για σύνδεση, για αποδοχή, για αγάπη. Και σε αυτή τη στιγμή, η ευγνωμοσύνη γίνεται η γέφυρα. Νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τη ζωή, για κάθε μικρό ή μεγάλο δώρο που έχει, η ψυχή του αρχίζει να γεμίζει. Δεν βλέπει πλέον τους άλλους ως ανταγωνιστές, αλλά ως συνταξιδιώτες. Η ζήλεια μετατρέπεται σε θαυμασμό, ο θυμός σε συγχώρηση, η πικρία σε καλοσύνη. Η αίσθηση του “είμαι αρκετός” ανοίγει δρόμους για γενναιοδωρία, για την ικανότητα να δίνεσαι χωρίς φόβο ότι θα αδειάσεις.

Η αλήθεια είναι ότι η ασφάλεια δεν είναι ένα εξωτερικό γεγονός. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να απαιτήσουμε από τους άλλους ή να το εξαρτήσουμε από αυτούς. Είναι μια εσωτερική κατάσταση, ένα συναίσθημα που αναπτύσσεται όταν συνδεόμαστε με ό,τι έχει ουσία για εμάς. Όταν βουτάμε βαθιά στις προτεραιότητές μας, όταν εστιάζουμε με αφοσίωση σε ό,τι αγαπάμε, η ασφάλεια αναδύεται φυσικά. Δεν είναι πια μια ζώνη άμυνας αλλά μια ζωντανή εμπειρία που μας ελευθερώνει.

Αυτή η ελευθερία έρχεται μέσα από τη σύνδεση. Η σύνδεση με ό,τι μας ενδιαφέρει, με τους ανθρώπους γύρω μας, με τη δημιουργικότητά μας. Δεν χρειαζόμαστε πια την εξάρτηση. Δεν χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση. Αυτό που πραγματικά μας γεμίζει είναι η αίσθηση ότι ζούμε αυθεντικά, ότι το παιδί μέσα μας παίζει, δημιουργεί και εφευρίσκει τη ζωή ξανά και ξανά.

Η επούλωση των τραυμάτων μας, η αποδοχή τους και η υπεύθυνη στάση απέναντί τους είναι το πρώτο βήμα. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, ανακαλύπτουμε ότι είμαστε ήδη ακέραιοι. Ότι η ασφάλεια δεν έρχεται με την εξιδανίκευση ή την εξάρτηση, αλλά με τη βαθιά σύνδεση με τη ζωή που υπάρχει μέσα μας και γύρω μας. Και τότε, αντί να ψάχνουμε να γεμίσουμε κενά, απλώς μοιραζόμαστε την πληρότητά μας.

  Αγγελική Μπολουδάκη