Το όνειρο είναι η απόδειξη, ότι το να φαντάζεται, το να ονειρεύεται αυτό που δεν έχει υπάρξει, είναι μια από τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου. (Μίλαν Κούντερα)

Μεγαλώσαμε σε ένα πλοίο φτιαγμένο από άλλους για μας, ένα σκάφος γεμάτο από τη φροντίδα, την προστασία και τις αξίες της οικογένειάς μας. Ένα πλοίο που πότε μας οδηγούσε σε ήρεμα πελάγη ευτυχίας και άλλοτε μας ταρακουνούσε σε τρικυμίες, αλλά πάντα μας περιέβαλλε με τη ζεστασιά του. Παρέα με άλλους, δεν νιώσαμε ποτέ μόνοι, ακόμη κι αν δεν ήταν πάντα εύκολο να συμβιώνουμε. Όμως, μεγαλώνοντας, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούμε κάτι βαθιά τρομακτικό: το σκάφος αυτό δεν μας αρκεί πια. Ο χώρος του περιορίζεται, οι δικές μας επιθυμίες φουσκώνουν τα πανιά της ψυχής μας, και η ανάγκη για το δικό μας ταξίδι αρχίζει να μας καλεί.

Το πρώτο βήμα, συχνά, δεν είναι η απομάκρυνση αλλά το διστακτικό κολύμπι γύρω από το σκάφος της οικογένειας. Εξετάζουμε το νερό, αισθανόμαστε την ελευθερία, αλλά δεν απομακρυνόμαστε πολύ. Η ιδέα να δημιουργήσουμε το δικό μας πλοίο, να φτιάξουμε το δικό μας μέλλον, είναι μαγευτική αλλά και γεμάτη δέος. Πώς να αφήσουμε αυτό που μας έδινε τόση ασφάλεια; Πώς να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά που συνεπάγεται αυτή η επιλογή;

Η μοναξιά, όταν διαφαίνεται στον ορίζοντα, μοιάζει αβάσταχτη. Πώς να αφήσουμε πίσω τον «παράδεισο» της παιδικής ηλικίας, όπου κάποιος άλλος ήταν υπεύθυνος για εμάς; Όπου το συναίσθημα της αγάπης και της προστασίας ήταν δεδομένο; Εκεί όπου τα λάθη μας δεν ήταν ασήμαντες αποτυχίες αλλά κομμάτια της ανθρώπινης μας διάστασης, που έβρισκαν κατανόηση;

Ακόμη και όταν τολμήσουμε να δημιουργήσουμε τη δική μας σχεδία, πολλές φορές την κάνουμε πρόχειρα. Όχι επειδή μας λείπουν οι ικανότητες, αλλά επειδή μας διακατέχει ένας υπόγειος φόβος: αν την κάνουμε σωστά, αν φτιάξουμε πραγματικά το πλοίο που ονειρευόμαστε, θα πρέπει να αναμετρηθούμε με την αλήθεια μας. Θα πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα την ευθύνη της επιλογής μας και να αποδεχθούμε τη μοναξιά που φέρνει η ελευθερία.

Η μετάβαση στον κόσμο των ενηλίκων δεν είναι εύκολη. Ο κόσμος της φαντασίας, όπου όλα είναι δυνατά και ελεγχόμενα, δίνει τη θέση του στην πραγματικότητα, όπου τα πάντα είναι ρευστά, και οι σχέσεις μας με τους άλλους απαιτούν διαρκείς προσαρμογές. Οι άλλοι δεν μπορούν να μας καταλάβουν πάντα, όπως ούτε εμείς αυτούς. Για να υπάρξει σύνδεση, χρειάζεται καλή πρόθεση, επικοινωνία, και η έγνοια για τον άλλον.

Πόσο δύσκολο είναι, λοιπόν, να αποχαιρετήσουμε την ιδέα ότι μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα μόνο με τη θέλησή μας. Πόσο επώδυνο είναι να δεχθούμε ότι η αλλαγή ξεκινά από μέσα μας, απαιτώντας δουλειά, προσπάθεια και επίπονη αυτογνωσία.

Η μοναξιά δεν είναι μόνο πηγή φόβου. Είναι και πηγή δύναμης. Σε αυτήν ανακαλύπτουμε τη βαθύτερη αλήθεια μας, τις δυνατότητές μας, τα όνειρά μας. Όταν το παιδί μέσα μας συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι προδοσία να φύγει από την ασφάλεια του παρελθόντος, αλλά απελευθέρωση, τότε ανοίγεται μπροστά του ένα νέο ταξίδι. Ένα ταξίδι όπου μπορεί να δημιουργήσει, να πλάσει το δικό του όνειρο, να φτιάξει ένα πλοίο αντάξιο των προσδοκιών του.

Και όσο κι αν πονάει να δεχθούμε ότι η αγάπη, ο θαυμασμός και η κατανόηση που ζήσαμε ως παιδιά δεν θα επαναληφθούν με τον ίδιο τρόπο, συνειδητοποιούμε πως μπορούμε να τα αναδημιουργήσουμε. Όχι εξαρτώμενοι από τους άλλους, αλλά με την αγάπη που θα καλλιεργήσουμε για τον εαυτό μας. Αυτή είναι η βάση που μας επιτρέπει να συνδεθούμε πραγματικά με τους άλλους, χωρίς εξαρτήσεις, αλλά με σεβασμό στην αλήθεια του καθενός.

Το πιο όμορφο σημείο της ζωής είναι όταν αποφασίζουμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο. Όχι για να απορρίψουμε το παρελθόν, αλλά για να το τιμήσουμε μέσα από την ελευθερία μας. Κάθε μας δημιουργία, κάθε μας ταξίδι, γίνεται πιο αυθεντικό όταν οι καπετάνιοι είμαστε εμείς. Οι συνταξιδιώτες μας δεν είναι εκεί για να οδηγήσουν το πλοίο μας, αλλά για να μοιραστούν στιγμές, ιδέες, και στιγμιαία όνειρα, διατηρώντας την αυτονομία τους.

Η ζωή, όπως και η θάλασσα, είναι απρόβλεπτη. Αλλά αυτό ακριβώς την κάνει συναρπαστική. Το να φτιάξουμε το δικό μας πλοίο, το να το οδηγήσουμε όπως εμείς θέλουμε, δεν είναι προδοσία του παρελθόντος μας. Είναι η ύψιστη τιμή σε αυτό: να αποδείξουμε ότι οι βάσεις που μας δόθηκαν ήταν αρκετά δυνατές για να σηκώσουν τα όνειρά μας.

Η ελευθερία της δημιουργίας δεν είναι εύκολη. Είναι όμως η μεγαλύτερη έκφραση της αγάπης για τον εαυτό μας, η απόδειξη ότι μπορούμε να τιμήσουμε τις επιθυμίες μας και να τις μετατρέψουμε σε πραγματικότητα. Και όταν το κάνουμε, η θάλασσα γίνεται δική μας, το ταξίδι μας αυθεντικό, και ο κόσμος γεμάτος από τις δικές μας δυνατότητες.

Αγγελική Μπολουδάκη